«Ας κρατήσουν οι χοροί». Οποτε και αν ακούσω αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου συγκινούμαι. Είμαι σίγουρη ότι δεν αποτελώ εξαίρεση. Ισως επειδή περιγράφει την ηθογραφία της Ελλάδας που ζήσαμε όλοι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.

Ενα τραγούδι που από τον ρυθμό και την ερμηνεία σου δημιουργεί χαρά. Ενθουσιασμό. Σε συνεπαίρνει. Πόσω μάλλον, όταν το βλέπεις οπτικοποιημένο, με μια εμπλουτισμένη ενορχήστρωση και εκλεπτυσμένη αισθητική, σε έναν χώρο, όπως το Καλλιμάρμαρο και με φιγούρες ευγενείς με πλαστικότητα στην κίνηση και χάρη. Τηρώντας υποχρεωτικά τις αποστάσεις που επιβάλλει η υγειονομική συνθήκη. Πράγματι δίνει μια πολύ ωραία εικόνα.

Μια εικόνα που μας θυμίζει τις μέρες του 2004, τότε που όλα πήγαιναν «ρολόι» και απολαμβάναμε στις οθόνες ή μερικές χιλιάδες τυχεροί από τα καθίσματα του Ολυμπιακού Σταδίου, τις φαντασμαγορικές τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Υπέροχες μέρες, υπέροχες αναμνήσεις.

Τότε – στην τελετή λήξης – ακούστηκε ξανά το «Ας κρατήσουν οι χοροί». Και ξεσήκωσε όλο το στάδιο. Ενα στάδιο γεμάτο κόσμο που γιόρταζε την επιτυχή ολοκλήρωση μιας εθνικής προσπάθειας, η οποία υλοποιήθηκε με πείσμα, αλλά σε ευνοϊκές συνθήκες.

Την περασμένη εβδομάδα το ίδιο τραγούδι παρουσιάστηκε σε βίντεο κλιπ για την επέτειο των 200 χρόνων από την επανάσταση του ‘21. Σε ένα άρτιο καλλιτεχνικά και αισθητικά αποτέλεσμα.

Ομως τι να κρατήσουμε από το ’21; Τη χαρά; Τον ενθουσιασμό; Το γλέντι;

Διακόσια χρόνια πριν, μια χούφτα άνθρωποι έβαλαν το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και αψήφησαν τις πιθανότητες που ήταν εναντίον τους, για να πολεμήσουν με κίνδυνο – και πολλές φορές με τίμημα τη ζωή τους – για έναν ανώτερο σκοπό: την ελευθερία.

Αυτό το πέτυχαν με κόπο, με αυτοθυσία, με απώλειες και με ακλόνητο πείσμα. Γιατί ιεράρχησαν τις αξίες. Γιατί αφαίρεσαν τα ατομικά και πρόταξαν το κοινό ένα. Δεν υπήρχε ψήγμα χαράς σε αυτό, ακόμα. Μόνο προσήλωσης και πίστης. Και λίγοι – με λίγα – πέτυχαν πολλά.

Τι πρέπει να κρατήσουμε 200 χρόνια μετά;

Τη χαρά και την ευγνωμοσύνη, που χάρη σε αυτή την προσήλωση στο κοινό όραμα, σήμερα ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα.

Oχι όμως άλλο γλέντι. Oχι τώρα πια.

Δεν υπάρχει βάση ούτε 200 χρόνια πριν, ούτε 200 χρόνια μετά. Δεν γιορτάζουμε τη λαμπρή Ολυμπιάδα του 2004.

Οι μέρες που έχουμε ζήσει από τον Φεβρουάριο με την πανδημία και από το καλοκαίρι με την κρίση στα ελληνοτουρκικά, μόνο για περισυλλογή και ανασύνταξη καλούν.

Αν αφαιρέσουμε τα περιττά, τι μένει; Το «εμείς» ή το «εγώ»; Τι από τα δύο χρειάζονται οι καιροί που διανύουμε;

Και ποιο είναι σήμερα το «εμείς» και ποιο είναι το «εγώ»; Ποιοι είμαστε; Ποιο είναι αυτό – το μικρό – που θυσιάζουμε από το «εγώ» μας για το «εμείς»;

Ποιο είναι το σημερινό μας mission statement;

Διακόσια χρόνια πριν αυτό ήταν ξεκάθαρο: η ελευθερία. Διακόσια χρόνια μετά, καθένας θα πει κάτι διαφορετικό. Ποιος λοιπόν είναι ο κοινός μας στόχος;

Αυτός θα προκύψει με σύνθεση και αφαίρεση συνάμα.

Τι πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε από το ’21; Την εθνική αυτοπεποίθηση, προφανώς. Αλλά με ένα νέο, κοινό όραμα-όχημα που θα μας οδηγήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Και θα πατήσει πάνω στις λιτές αξίες του τότε.

Και οι χοροί θα έρθουν ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News