Τα ποσοστά τηλεθέασης της Βουλής είναι τόσο χαμηλά που πραγματικά απορείς για ποιο λόγο οι πολιτικοί τα δίνουν όλα από το βήμα. Θα μου πείτε ότι αυτή είναι η δουλειά τους, εκεί είναι το γήπεδο που καλούνται να αποδείξουν ότι ξέρουν μπάλα.

Υπάρχει όμως θέμα. Έτσι όπως διεξάγεται η πολιτική συζήτηση, συχνά δυσφημείται και η ίδια η έννοια της πολιτικής. Ο δε πολίτης είναι λογικό να συνδέει πλέον τη Βουλή με ένα περιβάλλον ακραίας πόλωσης όπου δεν επιδιώκεται η σύνθεση, αλλά η αποδόμηση.

Τέλος πάντων, όσοι παρακολουθούμε από επαγγελματική υποχρέωση αυτές τις συνεδριάσεις, φαντάζομαι ότι από το διήμερο σημειώσαμε λίγο ως πολύ τα ίδια πράγματα.

Να τα δέκα σημεία που ξεχώρισα:

Παρά την κοινοβουλευτική βαρύτητα, η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα. Και περίπου έτσι κύλησε. Δεν μάθαμε κάτι καινούργιο, δεν ακούσαμε κάτι νέο. Επιβεβαιώθηκε η τοξικότητα ως κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής.

Η πολιτική ζωή της χώρας βρίσκεται σε ένα τέλμα, κοιτάζοντας το ημερολόγιο, μετρώντας τις ημέρες, έχοντας κατά νου αυτά που συμβαίνουν τις νύχτες. Δεν υπάρχει εξέλιξη, συζήτηση και σχέδιο για το μέλλον. Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατηθεί όσο μπορεί στην εξουσία και η αντιπολίτευση δεν κρύβει την αδημονία της.

Οι χαρακτηρισμοί της αντιπολίτευσης για κυβέρνηση-κουρελού είναι και δίκαιοι και ακριβείς. Είναι εμφανές ότι οι συσχετισμοί έχουν διαμορφωθεί υπό καθεστώς πολιτικής συναλλαγής. Αν όλα αυτά συνέβαιναν το 2014, ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι και που θα προσέφευγε στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από την άλλη, όσο και αν έχει ηθική βάση, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστική η πρόταση για απαγόρευση στις μετακινήσεις βουλευτών. Η Βουλή αποτελείται από βουλευτές, όχι από μαντριά.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι στρατηγικές επιβίωσης συνθέτουν τον οδικό χάρτη με τον οποίο πορεύονται οι περισσότεροι. Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια στην πολιτική, ούτε fair play όταν παίζεται το πολιτικό σου μέλλον, κοινώς το τομάρι σου. Τέσσερις βουλευτές άλλαξαν άποψη και μόνον ένας, ο Δανέλλης, τόλμησε να ανέβει στο βήμα. Οι άλλοι δύο ήταν στην Κίνα. Ο δε Ζουράρις λες και έχασε την ναρκισσιστική ευγλωττία του.

Ο Τσίπρας υπενθύμισε προς όλους ότι υπάρχει ένα ισχυρό δίπολο εξουσίας, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, σκάβοντας το χαράκωμα του αντιδεξιού μετώπου. Αυτό προκαλεί πρόβλημα στη Φώφη Γεννηματά που, όποτε υψώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους, ακούει ότι αποτελεί ουρά του Μητσοτάκη.

Το Ποτάμι κουράζει με τη θολούρα και τις παλινωδίες. Οι πολίτες δεν είναι σε θέση να παρακολουθούν λεπτομερώς τις εξελίξεις, δεν ξέρουν τον Δανέλλη, γνωρίζουν μόνο ότι το κίνημα είχε μία συγκεκριμένη θέση και τώρα πηγαίνει μπρος-πίσω. Η διάθεση των πολιτών φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Με σημαία το Μακεδονικό και λοιπά πατριωτικά, ο Καμμένος δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη Χρυσή Αυγή, ούτε τους «άφθαρτους» της ακροδεξιάς αγοράς. Τελειώνει με τις εκλογές. Ομοίως και ο Λεβέντης που δεν πείθει για τους λόγους ύπαρξης της Ενωσης Κεντρώων.

Όταν οι ομιλητές του ΚΚΕ κατεβαίνουν από το βήμα, νομίζεις ότι επιβιβάζονται σε ένα σκάφος που τους μεταφέρει σε άλλη δεκαετία.

Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι μακράν ο καλύτερος κοινοβουλευτικός που διαθέτει η χώρα.

Οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων χειροκροτούν αντανακλαστικά, καθοδηγούμενοι από τον τόνο της φωνής. Νερό να ζητήσει με έντονο ύφος ο αρχηγός, οι περισσότεροι θα χειροκροτήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News