Εχουν περάσει 16 χρόνια από ένα βράδυ που άκουγα τον Νίκο Χαραλαμπίδη, επικεφαλής της Greenpeace, να μου λέει ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα βρεθούμε αντιμέτωποι με καιρικά φαινόμενα πέρα από τη φαντασία μας. Και το θυμάμαι εκείνο το βράδυ, επειδή, ομολογώ, ο Χαραλαμπίδης μου φάνηκε υπερβολικός. Ο Χαραλαμπίδης ήταν σωστός. Εγώ ήμουν ο ανέμελος.

Πίσω μου το κλιματιστικό γουργουρίζει αδιάκοπα καθώς του ζήτησα να διαμορφώσει θερμοκρασία 26 βαθμών. Δυσκολεύεται. Η εξωτερική θερμοκρασία είναι 38 βαθμοί. Η πόλη βράζει κάτω από ιστορικό καύσωνα και ένας ιός σέρνεται ανάμεσά μας. Καιρός να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της δυστοπίας.

Και εντάξει, όποτε συζητάμε για κλιματική αλλαγή, το θέμα γίνεται και προσωπικό, καθώς στο τέλος κάποιος, συνήθως η συνείδησή σου, σε ρωτάει τι κάνεις εσύ για την αντιμετώπισή της. Θα ήταν όμως πιο φρόνιμο να σε ρωτήσουν και τι κάνεις για την επιδείνωσή της.

Να σας πω τι κάνω εγώ. Και στις δύο περιπτώσεις.

Οδηγώ αυτοκίνητο που καίει ντίζελ. Με περιβαλλοντικούς όρους είναι φάουλ. Πρέπει να πάρω ηλεκτρικό.  Είναι όμως και αυτά, ακόμα, ακριβά. Λογικά μέχρι το 2030 σχεδόν οι μισοί Ευρωπαίοι θα οδηγούμε ηλεκτρικά. Από την άλλη, για τις κοντινές μετακινήσεις μου χρησιμοποιώ τα πόδια μου: περπάτημα και ποδήλατο.

Ανάμεσα σε διαφορετικά μέσα μεταφοράς, επιλέγω συνήθως το αεροπλάνο, αν βολεύει και ο συνδυασμός τιμής και χρόνου ταξιδιού. Φάουλ και αυτό.

Αφήνω όλες τις συσκευές μου στο stand by. Λάθος και αυτό. Πρέπει να τις απενεργοποιείς πλήρως. Να βγάζεις από την πρίζα ακόμα και τον ρούτερ. Το κάνει κανένας από σας; Εγώ δεν ξέρω άνθρωπο που το τηρεί συστηματικά. Και σβήνω τον υπολογιστή μόνο στις διακοπές, δηλαδή σε λίγες μέρες θα προσθέσω τον οβολό μου στην εξοικονόμηση ενέργειας.

Δεν έχω ανακυκλώσει ούτε μία συσκευή. Ντροπή μου. Ούτε μπαταρίες. Αίσχος.

Καταναλώνω πάρα πολλά προϊόντα με πλαστικές συσκευασίες. Τόσο πολλά, ώστε τρομάζω όταν βλέπω την τσάντα της ανακύκλωσης. Ναι, τουλάχιστον κάνω ανακύκλωση. Δυστυχώς, όμως, σχεδόν στις μισές επισκέψεις μου στο σούπερ μάρκετ ξεχνάω την πάνινη τσάντα και βάζω τα προϊόντα σε πλαστική σακούλα. Προτιμώ, πάντως, προϊόντα με συσκευασία που είναι προϊόν ανακύκλωσης.

Χρησιμοποιώ τον κλιματισμό χωρίς φειδώ. Αλύπητα. Πρωί και βράδυ. Τις περισσότερες καλοκαιρινές νύχτες κοιμάμαι με τον κλιματισμό στους 26 βαθμούς. Ναι, το ξέρω, είμαι κατάπτυστος. Θα μπορούσα να έχω εγκαταστήσει ανεμιστήρες οροφής.

Τον χειμώνα βάζω, πράγματι, τη θέρμανση λίγο πιο χαμηλά, στους 20,5 βαθμούς – καίει αέριο. Αλλά, ας είμαι ειλικρινής, το βασικό κίνητρο είναι η οικονομία.

Δεν τρώω κρέας, στοιχείο που μειώνει σημαντικά το περιβαλλοντικό μου αποτύπωμα. Αν μάθετε πόσα λίτρα νερό χρειάζεται ένα χάρμπουγκερ (περίπου 4) μπορεί να το περιορίσετε και εσείς. Από την άλλη, τρώω αρκετά κατεψυγμένα ψάρια, συνεπώς συμβάλλω στην υπεραλίευση. Επίσης, δεν τρώω εξωτικά φρούτα κ.λπ. που απαιτούν μεταφορά, άρα περισσότερη ενέργεια. Και το κάνω για αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Περιορίζω την κατανάλωση νερού; Χμ… Στο ξύρισμα κλείνω τη βρύση, όχι όμως και στο πλύσιμο των δοντιών.

Κάνοντας τις πράξεις, διαπιστώνω ότι η καθημερινότητά μου είναι μάλλον επιβλαβής για τον πλανήτη. Και υποθέτω ότι λίγο ως πολύ όλοι είμαστε κάπου στο ίδιο σημείο. Είναι βέβαια και θέμα παιδείας, αλλά αν το δούμε μακροσκοπικά, θα συμφωνήσουμε ότι αυτός είναι ένας παράγοντας που βελτιώνεται. Δεν συμπεριφερόμαστε όπως πριν από είκοσι χρόνια και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Όμως όσο η Κίνα, η Ινδία και οι ΗΠΑ εκπέμπουν αυτά τα ποσοστά ρύπων, όσο υπάρχουν αμερικανοί γερουσιαστές που εμφανίζονται με χιονόμπαλες στη Γερουσία για να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη, οι δικές μας προσπάθειες δείχνουν μικρές, ίσως και μάταιες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News