Ελάτε τώρα ορισμένοι.

Δεν υπήρξε κάποια «βαρυσήμαντη ομιλία Καραμανλή» στο Μέγαρο Μουσικής. Κοινοτοπίες ειπώθηκαν, μια από τις συνήθεις μιμητικές απόπειρες του καραμανλικού λόγου και συλλογιστικής της δεκαετίας του ’70.

Θέλω να εξηγηθώ.

Παρά τα όσα δικαίως του καταλογίζονται, διατηρώ μια συμπάθεια για το Κώστα Καραμανλή. Ισως πρόκειται για μια χαλαρή εκδοχή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Εχω καταλήξει ότι ανέλαβε ευθύνες τις οποίες κατά βάθος δεν επιθυμούσε. Υπήρξε «θύμα» του βαρέος ονόματος και της συγκυρίας. Οπως ο Κλαύδιος όταν είδε ξαφνικά τους πραιτωριανούς να τον σηκώνουν στα χέρια, μετά την δολοφονία του Καλιγούλα. Ο Κλαύδιος βεβαίως υπήρξε λαμπρός και μακροημερεύσας αυτοκράτωρ, αν και ουδέποτε το επεδίωξε.

Ας ξαναγυρίσουμε στον Κώστα Καραμανλή.

Αυτή την ανάδειξη, λόγω πεπρωμένου, στην πρωθυπουργία την πλήρωσε ακριβά αυτός ο τόπος, χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά ότι δεν θα συνέβαινε και με κάποιον άλλο. Είναι κακόγουστο αστείο να μέμφεται στην ομιλία του, ο Καραμανλής, την ΕΕ για αδράνεια στον παρόντα χρόνο, όταν μια ανάλογη αδράνεια του επέτρεπε να την κοροϊδεύει με ψεύτικα στατιστικά στοιχεία το 2008 και 2009.

Τέλος πάντων.

Μέχρι σήμερα έχει επιλέξει την κατάσταση της επιλεκτικής αφωνίας για τα όσα του καταλογίζονται. Πιστεύω ότι πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση κακής μίμησης του μεγάλου θείου του στα χρόνια της υπερορίας του στο Παρίσι.

Για να καταλήγουμε. Γιατί επέλεξε να μιλήσει τώρα;

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ξεκινάει νωρίς και σιγά-σιγά την επανεμφάνισή του με επιδίωξη τον προεδρικό θώκο, όταν φθάσει το πλήρωμα του χρόνου. Δεν μπορεί να έχει κάποια άλλη λογική πολιτική φιλοδοξία. Μια ή δυο προεδρικές θητείες είναι είναι βάλσαμο στις πληγές της πρωθυπουργικής θητείας και ένας ρόλος που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. Μπορεί να μην φαντάζει δίκαιο, αλλά στην πολιτική αυτά συμβαίνουν.

Δύσκολα μπορεί να απορριφθεί η υποψηφιότητά του αν το θελήσει. Και πιθανότατα θα αποδειχθεί ένας ακόμη καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News