Η μάστιγα του διαβρωτικού λαϊκισμού που κόντεψε να διαλύσει την Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν, εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματά της τον Οκτώβριο του 2011. Στις 28 εκείνου του μήνα, ομάδες «αγανακτισμένων», θα έλεγε κανείς «μικτά τμήματα» χρυσαυγιτών, συριζαίων και λοιπών τάχα αντισυστημικών, σε μία οργανωμένη και προμελετημένη επιχείρηση, επιτέθηκαν φραστικά στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη.

Ηταν οι πρώτες ενδείξεις για όσα θα ακολουθούσαν και οι αρχικές αυτές απόπειρες εκτροπής και διασάλευσης της πολιτειακής τάξης δεν θα έπρεπε να έχουν υποτιμηθεί. Την εποχή εκείνη ο Κυριάκος Βελόπουλος ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ και λίγες ημέρες έπειτα από τα επεισόδια, στήριζε με την ψήφο του την (μνημονιακή) κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σήμερα η συνθήκη στη χώρα είναι πολύ διαφορετική. Δεν σημαίνει αυτό όμως ότι έχουν εκλείψει αυτές οι τάσεις και διαθέσεις. Δίχως προφανή λόγο και με αφορμή ένα «κλίμα» και μία «ατμόσφαιρα», που καλλιεργήθηκαν με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη, ο αντισυστημισμός επανακάμπτει και αποκτά και πάλι πολιτική εκδήλωση, με διάφορες μορφές.

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, βλέπουμε και πάλι ότι στόχος όλων αυτών των ηρωικών μορφών του αντισυστημισμού γίνεται ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κώστας Τασούλας. Πρωταγωνιστές της επιχείρησης ο Βελόπουλος και η Κωνσταντοπούλου. Επικαλούνται διάφορες ανυπόστατες και αποδεδειγμένα πλέον ψευδείς θεωρίες, που επιχείρησαν να μετατρέψουν τον Πρόεδρο σε πρωτεργάτη μίας δήθεν επιχείρησης συγκάλυψης, τον απαξιώνουν συστηματικά και σε ένδειξη αποδοκιμασίας απείχαν από την τελετή της ορκωμοσίας του ενώπιον της Βουλής.

Στην πραγματικότητα, με αυτήν την τελευταία ακραία προσβλητική ενέργεια υποτιμούν και τους εαυτούς τους, αφού η ορκωμοσία του Προέδρου ενώπιον της Βουλής, ακόμη και εκείνων των βουλευτών που δεν τον έχουν ψηφίσει, έχει προφανή σημασία, όχι μόνο συμβολική. Υπό μία έννοια, είναι η απόλυτη εκδήλωση της θεσμικής αρμονίας.

Το ότι επιχειρούν κάποιοι να επαναφέρουν στη χώρα το κλίμα της περιόδου της κρίσης, είναι περισσότερο από φανερό. Δεν ευδοκιμούν άλλωστε αυτές οι πολιτικές δυνάμεις σε διαφορετικές συνθήκες πολιτικής θερμοκρασίας και πίεσης. Ομως οι προσβολές στο πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου, στην ουσία δείχνουν και μία περιφρόνηση στο ίδιο το πολίτευμα.

Μπορεί όλα αυτά να εκφράζουν μία μερίδα των ελλήνων πολιτών. Σίγουρα όχι την πλειονότητά τους. Ομως το πολίτευμα εξακολουθεί να είναι αυτό της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, η οποία έχει κανόνες, Σύνταγμα και νόμους.

Η πράξη θα αποδείξει ότι οι αμετροεπείς συμπεριφορές και η στοχοποίηση του Προέδρου είναι αναντίστοιχες με το δημοκρατικό φρόνημα. Γι’ αυτόν το λόγο οι ταραξίες της Βουλής θα πρέπει να απομονωθούν εγκαίρως. Μπορεί άλλωστε να έρθει η ώρα που θα προσκληθούν για κάποιο λόγο στο Προεδρικό Μέγαρο και δεν θα θέλουν να το χάσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News