Ο Στέφανος Κασσελάκης φτιάχνει κόμμα. Δεν είναι ο πρώτος. Το έχουν δοκιμάσει και άλλοι. Και για να μη γυρίσουμε πολύ πίσω στον χρόνο, ας θυμηθούμε ποιοι άλλοι έβρεξαν τα πόδια τους στον Ρουβίκωνα της πολιτικής. Από την απαρίθμηση απουσιάζουν τα θνησιγενή εγχειρήματα, περιοριζόμαστε μόνο σε όσους κατάφεραν να έχουν κοινοβουλευτική παρουσία.

Κόμμα είχε φτιάξει ο Γιώργος Καρατζαφέρης, αποχωρώντας από τη ΝΔ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγεργμό που έγινε και φυτώριο στελεχών με λαμπρή καριέρα στο χώρο της Δεξιάς; Ο Καρατζαφέρης μάλιστα έγινε και κυβερνητικός εταίρος. Ωστόσο όταν έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία, είχε μια μαγιά με επτά χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας και ισχυρό μηχανισμό στη Β΄Αθηνών. Το κόμμα άντεξε δέκα χρόνια. Και κατέρρευσε όταν το εγκατέλειψαν, σε διαφορετικό χρόνο, οι προβεβλημένοι Γεωργιάδης, Βορίδης, Βελόπουλος.

Ο Πάνος Καμμένος έκανε κόμμα μέσα από το Facebook. Με αντιμνημονιακή σημαία ευκαιρίας. Ηταν η καλύτερη επένδυση που έκανε στη ζωή του. Και αυτός αξιοποίησε την προσωπική εκλογική βάση που διατηρούσε όταν ήταν στη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα έσβησε μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Υπάρχει και σήμερα, αλλά κυρίως ως σφραγίδα.

Ο Βασίλης Λεβέντης το δούλευε χρόνια και χρόνια. Κατάφερε να μπει στη Βουλή στα χρόνια της κρίσης, υποδεχόμενος ψήφους διαμαρτυρίας ή…τρολαρίσματος προς το σύστημα.

Το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν και αυτό γέννημα της κρίσης. Η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας οδήγησε στην αφαίμαξη των ψηφοφόρων του. Το κόμμα διαλύθηκε και δεν εισέπραξε την προβλεπόμενη επιχορήγηση, η οποία διατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η «Πλεύση Ελευθερίας» είναι το προσωπικό κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Υποτίθεται ότι προσδιορίζεται στο χώρο της Αριστεράς, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται όπου και η επικεφαλής του. Καρδούλες.

Και το MEΡΑ25, επίσης προσωπικό κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος το 2015 τρύγησε κάθε διαθέσιμο σταυρό στη Β’ Αθηνών.

Από όλους αυτούς κοινοβουλευτική παρουσία έχει μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ωστόσο δεν επιλέχθηκε από τους ψηφοφόρους ως πολιτική πλατφόρμα με προγραμματικό στίγμα, αλλά ως προσωπική performance.

O Στέφανος Κασσελάκης, λοιπόν, έχει μπροστά του ένα δυσθεώρητο πρόβλημα. Οι εκλογές είναι μακριά στον χρονικό ορίζοντα, σχεδόν τρία χρόνια. Αυτό από τη μία δείχνει θετικό, καθώς δίνει χρόνο προετοιμασίας, αλλά, από την άλλη δεν έχει τη βράση για να κολλήσει το σίδερο. Και κάτι τέτοια εγχειρήματα, προσωπικής φύσης, είναι περίπου σαν τα εποχικά μαγαζιά. Ανοίγεις όταν έρχονται τα Χριστούγεννα. Βέβαια ο Κασσελάκης είναι πιθανό (αλλά δύσκολο) να αποκτήσει επίσημη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, θα κάνει περιοδείες ανά τη χώρα με πολλές αγκαλιές και ακόμα περισσότερες selfies. Ε, και; Μέχρι στιγμής, η παρουσία του στην πολιτική δεν προσέδωσε εκτόπισμα που να εκτείνεται έξω από τα όρια ενός συγκεκριμένου κομματιού ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι είναι αυτό που τώρα θα του επιτρέψει να δημιουργήσει ρεύμα; Καλή η Ραλλία και έμπειρη η Τζάκρη, αλλά δεν αρκούν για να χτίσεις επάνω τους κόμμα. Δεν υπάρχουν στελέχη, τοπικά ερείσματα ανά την Ελλάδα, ούτε καν οι απαραίτητες «προσωπικότητες» για να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από ένα κείμενο υποστήριξης. Και από την άλλη, η «αντισυστημική» διάθεση που εκδηλώνεται στο εκλογικό σώμα αφορά κυρίως τη Δεξιά. Ο Κασσελάκης θα ρίξει το καλάμι του σε μία δεξαμενή που ήδη ψαρεύουν και άλλοι, δηλαδή θα στριμώχνεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, τον Βαρουφάκη, τη Ζωή και τη Νέα Αριστερά. Η λογική λέει ότι σε μερικούς μήνες μετά βίας θα καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Δεν κάνεις κόμμα με μερικούς που τραγουδάνε «Ενα το χελιδόνι». Χρειάζονται είτε βαθύτερα κοινωνικά ερείσματα, είτε μία συγκυρία έντονης αναταραχής και αμφισβήτησης. Τα ερείσματα δεν υπάρχουν. Και η αναταραχή, αν εκδηλωθεί, θα ευνοήσει άλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News