Ποτέ δεν θα πάψουν να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι. Eνα ζευγάρι με ένα μωρό… Μόλις πέρσι γέννησε η γυναίκα, στα 43 της χρόνια. «Ο ερχομός της Αριάδνης στη ζωή μας είναι δώρο». Από προχθές και οι δύο κρατούμενοι. Τι γίνεται το δώρο; Πόσο είχαν αντίληψη των δώρων της ζωής τους; Η γυναίκα, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οδηγείται στις φυλακές του Σεν Ζιλ. Συνελήφθη με 160.000 ευρώ σε σακούλες. Ανθρωποι με υψηλότατο εισόδημα και αξιοζήλευτα προνόμια. Δεν τους έφταναν; Πόσα δώρα πάνω από το δώρο; Απληστίας το ανάγνωσμα; Μόνο «απληστία»; Τόσες λέξεις, κι όμως καμιά δεν φτάνει. Και η αμαύρωση της χώρας που εκπροσωπεί; Οι ψηφοφόροι; Τίποτα δεν κατάλαβε; Τόσο «ταπαιρνίδης»; Τόσο θλιβερό ψώνισμα; Τόσο «χωριό»; Τόσο δεν είχε αντίληψη ότι στα ξένα δεν χρονοτριβούν, δεν «παίζουν» με «τριμελείς επιτροπές πέντε-έξι ανθρώπων» και ασυλίες;     

Από την ώρα που η χώρα μας στόχευσε την ΕΟΚ… Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση και εσωτερική ανακούφιση-περηφάνια τη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «Δεν γίνεται να συμμετέχει η Γερμανία που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα και όχι η χώρα μου που έδωσε τα φώτα στην ανθρωπότητα». Δεν ξέρω αν ποτέ έγινε αντιληπτή η τεράστια σημασία αυτής της ένωσης, όχι μόνο κοντόφθαλμα, υπολογίζοντας οικονομικά οφέλη, αλλά κυρίως ως σύνδεση ανθρώπων, συγγενών αρχών πολιτισμού. Μελετώντας τον παγκόσμιο χάρτη, πάντα αναμετρώ την τύχη τού να ανήκουμε στη Δύση, στην Ευρώπη. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν τα κόμματα αλλά και οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται ή, καλύτερα να το θέσω αλλιώς, αν τα κόμματα δίνουν στον ψηφοφόρο μέσω των ψηφοδελτίων τους να αντιληφθεί τη μεγάλη ευθύνη που πρέπει να φέρει ο/η κάθε ένας/μία που επιλέγεται για να μας εκπροσωπεί στην Ευρώπη. Την Εργασία όχι τον «αέρα».

Η Ευρώπη είναι η προέκταση της χώρας μας. Οι μάχες εκεί δίνονται. Αν στη χώρα σηκώνεις «λοφίο», εκεί, αν στοιχειωδώς είσαι υγιής οργανισμός, οφείλεις να «γειώνεσαι». Συμβαίνει έτσι; Ατσαλα, χωρίς κάποια σειρά και ζύγισμα βάρους, θα ξεπετάξω ιστορίες με τις οποίες  ξέρω ότι όλοι θα συνεννοηθούμε αυτόματα.

Πώς στέλνεις αμόρφωτο μπαλαδόρο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Με την μπάλα πήγε και ήρθε, αυξάνοντας μόνο τις καταθέσεις του.

Τι σόι πολιτικός άνθρωπος αυτός, που ενώ δήθεν η Ευρώπη τού άνοιξε το οπτικό πεδίο του, επανήλθε για να αγοράζει σπιτάκια σε νταραβέρι με ΜΚΟ και όταν το φιλοθέαμον κοινό τον έκραξε, επανεμφανίστηκε ως φιλάνθρωπος;

Τι σόι «απογείωση» η κυρία που προσφάτως απέστειλε κάλεσμα στους υποτίθεται ψηφοφόρους για την εορτή της αναγράφοντας «Dress code: Business». Τι σόι μυαλό ο ηθοποιός που έφτασε να καμαρώσει τον εαυτό του στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά, καθώς είχε ελεύθερο χρόνο (και γιατί να μην έχει;), είπε να πετάγεται και στα πάτρια για μια αρπαχτούλα σε τηλεπαιχνίδι. Ας μη συνεχίσω. Οσα παραδείγματα «χαμηλών» και «ελαφρών» να παρατάξω (που άλλωστε μπορεί και να συμβαίνουν και στις καλύτερες «οικογένειες»-χώρες), τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει το πιο ακραίο έγκλημα…

Πρόκειται περί εγκλήματος, αυτό της Εύας Καϊλή… Απέναντι σε μια χώρα, απέναντι σε έναν ιερό δεσμό χωρών, απέναντι στον εαυτό της. Θλίψη και σιχασιά. (Με ράντισμα αστειότητας από πλευράς Νίκου Ανδρουλάκη περί Δούρειου Ιππου της ΝΔ… Αλλού το έγκλημα, αλλού γι’ αλλού το βλέμμα).

Κι αν έγραψα όσα έγραψα, είναι για να μας ταρακουνήσω. Να μελετάμε ως για εξετάσεις. Την κάθε πτυχή στην προσωπικότητα, το κάθε προμήνυμα, όλα για όλα. Οπως πράττουν εταιρείες όταν αναζητούν ανθρώπους για την πιο κομβική θέση ευθύνης. Ξέρετε, η φήμη μιας χώρας, και δυστυχώς τα στερεότυπα που ψεκάζει αυτή, πόσες ζωές ανθρώπων επηρεάζει; Για παράδειγμα, τι τιτάνιες μάχες καλείται, αναντίστοιχες στην πλάτη της δικαιοδοσίας του, να δώσει ακόμα και ένας ενσυνείδητος φοιτητής-φοιτήτρια για να τις αντιστρέψει;  Αϊ σιχτίρ μικρούλικα, πεινασμένα ανθρωπάρια… Θλιβερή Εύα.  

ΥΓ. Ετερον έγκλημα: Ο Γιάννης Λαγός Χρυσαυγίτης ψηφίστηκε από συμπολίτες μας και παραμένει ευρωβουλευτής μέχρι τη λήξη της θητείας του, το 2024.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News