Αν κάποιος επιμένει ή πρέπει να παρακολουθεί κοινοβουλευτικές διαδικασίες και συζητήσεις των τελευταίων ετών, θα όφειλε να κάνει ορισμένες διαπιστώσεις που υπερβαίνουν τα τετριμμένα. Και που πιθανώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποιες παρεμβάσεις βελτιωτικές και σωτήριες για τους θεσμούς και το πολίτευμα.

Τις προηγούμενες τρεις ημέρες η πολιτική ζωή της χώρας αναστατώθηκε για μια ακόμη φορά, με αφορμή μια πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Η αναστάτωση αφορούσε βέβαια τον σχετικά στενό πολιτικο-δημοσιογραφικό κύκλο, γιατί κατά τα άλλα η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είτε δεν παρακολουθούσε είτε έλαβε άλλη μια ευκαιρία ώστε να διαπιστώσει πόσο προβληματική είναι και η πολιτική του εκπροσώπηση και η θεσμική λειτουργία εν γένει.

Στην πραγματικότητα, η τελευταία αυτή πρόταση δυσπιστίας ήταν μια ένδειξη της αναντιστοιχίας των θεσμικών δικλίδων ασφαλείας της Τρίτης (και μακροβιότερης) Ελληνικής Δημοκρατίας, προς τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής τους.

Και ίσως αυτές οι διαπιστώσεις θα όφειλαν να προβληματίσουν πολιτικούς, συνταγματολόγους και λοιπούς αρμοδίους για την αναγκαιότητα προσαρμογών και τολμηρών παρεμβάσεων.

Στα πενήντα χρόνια δημοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση ουδέποτε έπεσε μια κυβέρνηση από πρόταση δυσπιστίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι κακώς υπάρχει η συνταγματική πρόβλεψη. Ομως σπανίως κατατέθηκε και μια τόσο μετέωρη, ασύμμετρη και μη στοιχειοθετημένη πρόταση. Δίχως τεκμηρίωση και με έναν συνδυασμό αυθαιρεσιών και αοριστιών, από τις ευθύνες για το δυστύχημα των Τεμπών έως την ακρίβεια.

Το πρώτο αντικείμενο διερεύνησης έχει πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης, εκκρεμεί μια δίκη, όμως κάποιοι έχουν ήδη βρει τους ενόχους, αφού η κυβέρνηση κατηγορήθηκε, επί λέξει, ότι σκότωσε 57 ανθρώπους. Με την ίδια λογική, προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν σκοτώσει άλλους, σε άλλα δυστυχήματα, σιδηροδρομικά, ακτοπλοϊκά ή και τροχαία. (Προς εμπέδωση: το δυστύχημα των Τεμπών διερευνάται από τη Δικαιοσύνη. Και μπορεί να έχει συνέχεια και πολιτική.)

Ως προς την ακρίβεια, υπάρχει και ταλαιπωρεί τον κόσμο εδώ και καιρό, όμως προφανώς δεν αποτελεί στοιχείο δημοκρατικής παρέκκλισης και απειλής κατά του πολιτεύματος.

Με λίγα λόγια και σε απλά ελληνικά, οι όποιοι αρμόδιοι θα όφειλαν να κατανοήσουν ότι δεν είναι το άρθρο 16 η προτεραιότητα μεταξύ των προτάσεων αναθεώρησης του Συντάγματος, αλλά όλες εκείνες οι διατάξεις που προστατεύουν το ίδιο το πολίτευμα και τη λειτουργία του Κοινοβουλίου από όσους επιχειρούν τον ευτελισμό τους, είτε είναι κυβερνώντες είτε αντιπολιτευόμενοι, προς αποφυγήν παρανοήσεων.

Απλούστερα ακόμη, και ενδεικτικά, θα έπρεπε να εξεταστεί υπό ποιες προϋποθέσεις οι προτάσεις δυσπιστίας θα πρέπει να συζητούνται και να δρομολογούν κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και όχι έτσι απλά επειδή κάποιος γούσταρε να τις καταθέσει, για να γίνεται κουβέντα ή για πρόσκαιρες σκοπιμότητες και εντυπώσεις. Θα πρέπει να είναι στοιχειοθετημένες και νομικά άρτιες, όχι αυθαίρετες, προσχηματικές και πρόχειρες, και πάντως όχι να απειλούν με μεγαλύτερη εκτροπή από αυτήν που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν. Για να μη συζητήσουμε ότι ενόψει της συγκεκριμένης διαδικασίας ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης την απαξίωνε προκαταβολικά ως περιττή, ατελέσφορη και «κοκορομαχία».

Μια προφανής παραδοξότητα: Αν υποθέσει κανείς ότι η κυβέρνηση αυτή έπεφτε για κάποιον λόγο, δεν θα υπήρχε κάποιος να την αντικαταστήσει. Ολοι όσοι προσυπέγραψαν την πρόταση δυσπιστίας, δίχως καν να έχει κάποιος από μόνος του τον αναγκαίο αριθμό ψήφων για να την καταθέσει, δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, να διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Και όσο όλοι αυτοί έλεγαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει επειδή «δεν πάει άλλο», κανείς τους δεν έλεγε ποιος και πώς θα έρθει. Στην καλύτερη περίπτωση προσδοκούν να έρθουν δεύτεροι ή τρίτοι στις εκλογές.

Προφανώς και αυτές οι διαπιστώσεις είναι απλώς ένα ερέθισμα για σκέψη και βαθύτερη αναζήτηση ως προς την ανάγκη αναθεωρήσεων –με γνώμονα τη δημοκρατική και θεσμική θωράκιση– πολλών από όσα ίσχυσαν τα προηγούμενα πενήντα χρόνια.

Παρεμπιπτόντως, και του κανονισμού της Βουλής. Που θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να θέσει ένα πολύ στενότερο όριο στους χρόνους ομιλίας βουλευτών και πολιτικών αρχηγών και να τους υποχρεώσει να μένουν αυστηρά εντός θέματος, αντί να εκφωνούν γυμνασιακού επιπέδου εκθέσεις. Αυτό από μόνο του θα ήταν μια συμβολή στη διαφύλαξη της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου και του ίδιου του θεσμού του Κοινοβουλίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News