Θέλει κουράγιο να είσαι πρώτος. Οχι μόνο σε επιδόσεις. Αλλά, να είσαι ο πρώτος που θα πεις την αλήθεια. Γιατί μπορεί να μείνεις μόνος. Και όχι μόνος στην κορυφή. Αλλά μόνος με την αλήθεια σου.

Το κύμα που σηκώθηκε μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, ευτυχώς διαψεύδει τον παραπάνω κίνδυνο.

Όμως η αίσθησή μου είναι ότι η ελληνίδα Ολυμπιονίκης αισθάνθηκε δυνατή ακόμα και να πάρει αυτό το ρίσκο της μοναξιάς. Ισως γιατί στην πραγματικότητα, δεν ήταν η μόνη που βίωσε αυτή την τραυματική και επαίσχυντη αλήθεια.

Ισως ακόμα γιατί με την ισχυρή παρουσία του κινήματος #ΜeΤoo στις ΗΠΑ, τα ώτα είναι πιο ευήκοα και στην Ελλάδα. Και ο εγχώριος αθλητισμός έχει εμφανίσει αρκετές ενδείξεις παθογένειας, σε ποικίλα πεδία, ώστε η αποκάλυψη να μην περάσει «έτσι». Σαν μια ανάμνηση του 1999, για να αναρωτηθούν οι λίγοι «γιατί τόσα χρόνια μετά;»

Θέλει κουράγιο να είσαι ο πρώτος. Αυτός που θα καταγγείλει την παραβατική συμπεριφορά του «συστήματος». Αυτός που θα μιλήσει για την κατάχρηση εξουσίας από έναν ανώτερο. Σε όλες της τις εκφάνσεις. Και σε όλους τους τομείς και τις δραστηριότητες. Και πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση.

Δεν θα μπω στις τεχνικές λεπτομέρειες της αποδεικτικής διαδικασίας για το ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Αυτό είναι μέριμνα και ευθύνη της νομοθεσίας και των ελεγκτικών μηχανισμών.

Η φύση ευνοεί την αδράνεια. Η πρώτη αντίδραση σε κάθε διαφοροποίηση από το πλήθος είναι η διατήρηση της σταθερότητας. Σαν μια φωνή που δεν ακούστηκε, που ήρθε αντιμέτωπη με τη σιωπή. Η σιωπή, είναι η καλύτερη μέθοδος για να «σβήσει» κάτι, όσο δυνατό και αν είναι. Και ο φόβος της σιωπής, της απομόνωσης και της φωνής που θα χαθεί στο κενό, ήταν ο φόβος που εξέφρασαν οι περισσότερες γυναίκες, αθλήτριες – στην προκειμένη περίπτωση – καθώς περιέγραφαν στα δελτία ειδήσεων του Σαββατοκύριακου όλα όσα βίωσαν από παράγοντες ανωτέρους, οι οποίοι έκαναν με τον ποταπότερο τρόπο κατάχρηση της εξουσίας τους.

Γιατί πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κατεστημένη εξουσία; Ειδικά όταν δεν αισθάνεσαι δυνατός, ακόμα και για να μείνεις μόνος; Αυτό που αισθάνθηκε η Σοφία Μπεκατώρου, 20 χρόνια μετά. Γιατί, εν τέλει αισθάνθηκε τη δύναμη να πολεμήσει τη μοναχικότητα στην οποία είχε υποβληθεί τόσα χρόνια, μη αποκαλύπτοντας αυτή την τραυματική και κολάσιμη, από κάθε πλευρά, πράξη εις βάρος της.

Γι’ αυτό και ρίσκαρε, όχι μόνο την προσωπική της έκθεση στη δημόσια σφαίρα, αλλά και την απομόνωση στην οποία κάποιοι επιχείρησαν να την σπρώξουν, λέγοντας: «Καλά, τώρα το θυμήθηκε;»

Ομως δεν είναι η μόνη που «το θυμήθηκε» και δεν είναι μόνη. Ευτυχώς.

Ευτυχώς, γιατί αυτή τη φορά, τα αντανακλαστικά του συστήματος στο οποίο ζούμε και λειτουργούμε ήταν άμεσα, ώστε η φωνή της, από την Παρασκευή και μετά να βρει αντίλαλο σε συναθλητές, σε αθλητικούς παράγοντες, σε πολιτικά κόμματα, σε θεσμούς και στον υψηλότερο όλων, την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να βρει αντίλαλο στην κοινωνία ευρύτερα.

Με την ελπίδα και τη διάθεση, κάτι να αλλάξει από εδώ και στο εξής, σε όποιον επιχειρεί να καταχραστεί την εξουσία της θέσης του.

Αλλά θέλει κουράγιο να είσαι ο πρώτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News