Οι τηλεοπτικές σειρές που ξεχωρίζουν πια, που δημιουργούν ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένα απρογραμμάτιστο αλλά εκ του αποτελέσματος πραγματικό παγκόσμιο ραντεβού, είναι ελάχιστες. Σε αυτό συμβάλλει ο πληθωρισμός των σειρών, που μειώνει την αξία τους (σε αντίθεση με τον πληθωρισμό των streaming καναλιών, που κατά έναν παράδοξο τρόπο αυξάνει το κόστος κάθε ενός). Μία από αυτές τις σειρές που έκανε αίσθηση πολύ γρήγορα, από την πρώτη σεζόν, και ήδη προβάλλεται στο Disney+ η τρίτη της σεζόν, είναι το «The Bear» (ακολουθούν spoilers).

H επιτυχία της επιβεβαιώθηκε και «θεσμικά», με τα τέσσερα περυσινά βραβεία EMMY και τις 23 υποψηφιότητες αυτής της χρονιάς. Το περιοδικό Rolling Stone την έχει χαρακτηρίσει πολύ εύστοχα ως το πιο στρεσογόνο πράγμα στην τηλεόραση. Πράγματι, η σκηνοθεσία και το μοντάζ, σε συνδυασμό με τους ταχύτατους διαλόγους, δημιουργούν μια αγχωτική ατμόσφαιρα που ανταποκρίνεται στη θεματολογία της σειράς, καθώς παρουσιάζει την προσπάθεια του ήδη επιτυχημένου και αναγνωρισμένου σεφ Κάρμι (Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ) να μετατρέψει το οικογενειακό σαντουιτσάδικο που ανέλαβε μετά την αυτοκτονία του αδερφού του σε εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, με τη βοήθεια μιας ομάδας ανθρώπων που, με μία μόνο εξαίρεση, δεν είχαν αυτόν τον στόχο στη ζωή τους.

Η εμβληματική φράση της σειράς ως μότο του εστιατορίου, όπως το οικειοποιήθηκε ο πρωταγωνιστής από προηγούμενο εστιατόριο όπου εργαζόταν, είναι «Κάθε δευτερόλεπτο μετράει». Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό, είναι φυσικό επακόλουθο το άγχος στην κουζίνα για την προετοιμασία των πιάτων και στη συνολική προσπάθεια για τη δημιουργία και την επιτυχία του εστιατορίου.

Στη χρυσή εποχή της τηλεόρασης οι σειρές πετυχαίνουν τη διάκριση όταν από το χαρακτηριστικό εξειδικευμένο περιβάλλον που περιγράφουν μπορούν να διευρύνουν την οπτική τους σε έναν ευρύτερο ορίζοντα, στον οποίο ο θεατής μπορεί με κάποιο τρόπο να δει τον εαυτό του. Το «The Bear» δεν είναι μια επιτυχημένη σειρά μόνο επειδή παρουσιάζει με ιδιαίτερο σκηνοθετικά τρόπο τη μαγειρική και τα gourmet εστιατόρια.

Το μότο «Κάθε δευτερόλεπτο μετράει» αναφέρεται, εκτός από την κουζίνα του εστιατορίου, και στην ίδια τη ζωή. Στο πώς οι επιλογές των πρωταγωνιστών και των ανθρώπων γύρω τους ή κάποια απλά, τυχαία γεγονότα, τραυματίζουν, καθορίζουν, προσδιορίζουν και περιορίζουν τους ίδιους. Πώς καλούνται συνεχώς να διαχειρίζονται τις συνέπειες, να αξιολογούν τη θέση τους και κάθε δευτερόλεπτο να κάνουν νέες επιλογές. Και πώς όλα αυτά γίνονται δυσβάσταχτα όταν ξεκινούν με το βάρος ενός τραύματος.

Ο Κάρμι είναι συναισθηματικά παγωμένος (δεν ήταν τυχαίο ότι κλειδώθηκε στο ψυγείο στο τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, με τραγικές συνέπειες για τις σχέσεις του). Αδυνατεί να έρθει σε επαφή, σε διαπραγμάτευση με τον εαυτό του και με τους άλλους. Η δυσλειτουργική οικογένειά του, με την εθισμένη μητέρα του (μια απίστευτη Τζέιμι Λι Κέρτις) και τον νεκρό πια, επίσης εθισμένο αδελφό του, σε συνδυασμό με έναν κακοποιητικό σεφ σε προηγούμενο εστιατόριο, τον έχουν τραυματίσει τόσο που δεν μπορεί να βρει τον δρόμο του, όσο και αν οι άλλοι γύρω του προσπαθούν να τον βοηθήσουν.

Είναι το χαμένο παιδί (ένας από τους ρόλους παιδιών από γονείς με εθισμό, όπως ακούει η αδελφή του Νάταλι από το ραδιόφωνο σε μια σκηνή στο έβδομο επεισόδιο, αναγνωρίζοντας τον εαυτό της και τα αδέλφια της). Ο Κάρμι αφήνει τα δευτερόλεπτα της ζωής να περνούν.

Ο χωρίς πραγματική συγγένεια εξάδελφος Ρίτσι (Ιμπον Μος-Μπάκρακ) βρήκε τον ρόλο του στο εστιατόριο, αλλά βλέπει τη ζωή του να τρέχει και να αλλάζει: Η γυναίκα του παντρεύεται ξανά, ενώ η μικρή κόρη του αρχίζει να ανησυχεί για αυτόν και θέλει να τον φροντίσει. Και ο ίδιος ψάχνει τη θέση του σε όλη αυτή την ανατροπή ρόλων.

Μια στιγμιαία ασήμαντη απόφαση της Νάταλι (Αμπι Ελιοτ), να πάει να αγοράσει χαρτοπετσέτες για το εστιατόριο, οδηγεί στην απρόσμενη συμφιλίωσή της με τη μητέρα της, κλείνοντας κατά κάποιον τρόπο τους λογαριασμούς της ως κόρη μαζί της, τη στιγμή που γίνεται η ίδια μητέρα. Οι ρόλοι αλλάζουν και εδώ.

Η σειρά έχει μια τρομερή αντίθεση ανάμεσα σε ταχύτατες αγχωτικές ανταλλαγές σύντομων φράσεων μεταξύ πολυάριθμων ατόμων και ήρεμες, οριακά αγχολυτικές, βαρετές θα πουν πολλοί, συζητήσεις μεταξύ δύο προσώπων. Είναι η ηρεμία εκείνη που βοηθάει τους χαρακτήρες να επανατοποθετηθούν.

Η τρίτη σεζόν έλαβε ανάμεικτες κριτικές από τους θεατές αλλά και τους κριτικούς. Φαινόταν σαν κάτι να λείπει, δεν υπήρχαν τα επεισόδια εκείνα με τη μη διαχειρίσιμη ένταση των προηγούμενων σεζόν. Δεν υπήρχαν τα γεγονότα που αλλάζουν τους χαρακτήρες, όπως στη δεύτερη σεζόν, όταν η εκπαίδευση της Τίνα, του Ρίτσι και του Μάρκους τούς έδωσαν θάρρος και ώθηση για να προχωρήσουν μπροστά, ή η σχέση του Κάρμι με την Κλερ. Δεν υπήρχαν ούτε τα αγχωτικά επεισόδια μέσα στην κουζίνα.

Ομως με αυτόν τον τρόπο η σειρά έδειξε μια συνέπεια. Οι χαρακτήρες είναι στο σημείο όπου κοιτάζουν το μέλλον και προσπαθούν να αποφασίσουν για το ποιοι θέλουν να είναι μέσα σε αυτό. Αλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο τους στοιχειώνει το παρελθόν (η λέξη «στοιχειώνει» αναφέρθηκε πολλές φορές από τα αδέλφια Φακ, σε ένα διαφορετικό αστείο πλαίσιο ανωριμότητας, όχι όμως άσχετο με το πώς πραγματικά κάποιος αισθάνεται στοιχειωμένος).

Η σεζόν αυτή, νομίζω, παρουσιάζει τον χρόνο που ο καθένας προσπαθεί να προσδιορίσει ως ένα νέο σημείο εκκίνησης. Γιατί κάθε δευτερόλεπτο μετράει, κάθε δευτερόλεπτο είναι ένα νέο σημείο εκκίνησης, που πιθανόν δεν το έχουμε διαλέξει, αλλά βρισκόμαστε πάνω του.

Οι εξαιρετικές σειρές –και σε αυτό μοιάζουν με τα εξαιρετικά βιβλία– καταφέρνουν να μας παρουσιάζουν με λεπτομέρεια και να μας φέρνουν σε επαφή με κόσμους, καταστάσεις και συμπεριφορές που είναι τελείως έξω από τις αντίστοιχες δικές μας ή, αντίθετα, που μας είναι οικείες, αλλά η καθημερινότητα και η εγγύτητά μας προς αυτές δεν μας επιτρέπει να τις παρατηρήσουμε και να τις νοηματοδοτήσουμε.

Το «The Bear» αναμφισβήτητα το πετυχαίνει. Απαιτεί όμως την προσοχή και την παρατήρηση του τηλεθεατή στις μικρές λεπτομέρειες των σκηνών και στις κουβέντες των ηρώων. Γιατί κάθε δευτερόλεπτο (και της σειράς) μετράει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News