Αυτό το καλοκαίρι πάντως, ο Μητσοτάκης θα το θυμάται. Το απρόσμενο μπουρίνι που τον βρήκε μέσα στην κάψα του Ιούλη, θα του φέρει στο μυαλό το παιδικό ανέκδοτο με τον μεγάλο κυνηγό που γλύτωσε από τα λιοντάρια, τους ελέφαντες, τους ρινόκερους και τους κροκόδειλους της Αφρικής, για να πεθάνει από τσίμπημα κουνουπιού μόλις επέστρεψε ένδοξος στην πατρίδα. 

Και ο Τσίπρας θα το θυμάται. Καθότι εκεί που πολεμούσε μάταια επί τρία χρόνια να αλώσει τις απόρθητες οχυρώσεις του Μητσοτάκη και έβλεπε να τελειώνει ο χρόνος του δίχως αποτέλεσμα, είδε ξαφνικά κάποιους αντίπαλους στρατηγούς πάνω στα τείχη να παίζουν ανέμελα με το κλειδί της Κερκόπορτας και από χαζομάρα να τους πέφτει κάτω, μπροστά στα δικά του πόδια.

Και ο Ανδρουλάκης θα το θυμάται. Διότι εκεί που άστρο του να χάνει αργά-αργά το αρχικό του φως, είδε ολόκληρη λαμπαδηδρομία να καταφθάνει από την πλευρά του κυβερνητικού στρατοπέδου για να τον ενισχύσει, έτσι στα καλά καθούμενα. Και θα μείνει ως ο πρώτος και ο μόνος άνθρωπος στη Γη, που όταν επιβεβαίωσε ότι το τηλέφωνο του παρακολουθείται, αντί να τρομάξει ή να μανιάσει, ούρλιαξε από χαρά. 

Κι εγώ θα το θυμάμαι αυτό το καλοκαίρι κι ας μην είμαι ούτε Κυριάκος, ούτε Αλέξης, ούτε Νίκος. Διότι (παρά τα μικρά καράβια μου και τις μικρές φουρτούνες μου) έλαβα στο σπίτι ένα τηλεφώνημα από την ΑΑΔΕ με το οποίο με ρωτούσαν αν ο (ή η) κάτοχος του τάδε αριθμού πιστωτικής κάρτας, είχε λάβει παραστατικά για την διαδικτυακή αγορά παπουτσιών αξίας αξίας 7.316 ευρώ που είχε κάνει από συγκεκριμένη πλατφόρμα πώλησης υποδημάτων, το 2017-18. 

Κι έτσι, αυτό το καλοκαίρι μου έλυσε το μέγα και αξεδιάλυτο μυστήριο της διαρκούς εξαφάνισης τριακοσαριών και τετρακοσαριών ευρώ από την οικογενειακή πιστωτική κάρτα, δίχως να καταλαβαίνω πώς. Όχι τίποτα άλλο, ενοχλούσα διαρκώς και τον Σφακιανάκη, νομίζοντας ότι με κλέβουν από τη Νιγηρία ή την Ταϊβάν. Κι εκείνος γελούσε, σαν να καταλάβαινε. 

Θα το θυμάμαι επίσης, διότι με το μυαλό μου φουρτουνιασμένο από την αποκάλυψη, προτίμησα να το ρίξω στο κρασί για να καταλαγιάσω, παρά να βάλω μπουρλότο στο σπίτι μου καλοκαιριάτικα. Και πήγα να μπω στο ταβερνάκι του κυρ-Αλέκου στην άκρη του χωριού μου, σε μια γωνιά του οποίου καταφεύγω εδώ και σαράντα χρόνια όταν έχω ντέρτια. Αλλά αυτή τη φορά, αντί να κάτσει ο Αλέκος δίπλα μου με τη λαδωμένη ποδιά, να βάλει κι αυτός ένα ποτηράκι, να με ρωτήσει «τι έχω πάλι» και να τα κουβεντιάσουμε κοιτάζοντας την θάλασσα, μου είπε βιαστικά: «Μήτσο sorry, αλλά έπρεπε να έχεις κλείσει τραπέζι από την περασμένη βδομάδα». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News