To 2019 ο Αλέξης Τσίπρας, παρέα με τον Ζόραν Ζάεφ, ήταν υποψήφιος για το Νομπέλ Ειρήνης, ως επιβράβευση για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ηταν ακόμα Ιανουάριος, ο Τσίπρας είχε δώσει τη «13η σύνταξη» και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ αεροβατούσε στον αστερισμό του «άχαστου». Τότε κάποια στελέχη έβαλαν κάτω τις ημερομηνίες και διαπίστωσαν ότι, ακόμα και αν ο Τσίπρας έπαιρνε το βραβείο, δεν θα προλάβαιναν τις εθνικές κάλπες.

Ηταν από τις περιπτώσεις που, απλώς, ήθελες να τους ρωτήσεις τι παίρνουν και τα σκέφτονται όλα αυτά. Τελικώς το Νομπέλ πήγε στον πρωθυπουργό της Αιθιοπίας. Και αν τον συνεχάρη κάποιος από την Ελλάδα ήταν ο Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός. Γενικώς αυτά τα πράγματα βοηθούν σημαντικά σε μία προεκλογική εκστρατεία. Τίποτα, όμως, δεν συγκρίνεται με τα Γλυπτά του Παρθενώνα.

Ο πρώτος πολιτικός που είχε συνδέσει τα Γλυπτά με τις εκλογές ήταν ο Κώστας Σημίτης. Είχε συλληφθεί on camera να εξηγεί στον Τόνι Μπλερ, τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας, ότι μία καλή εξέλιξη, έστω μία δήλωση, θα τον βοηθούσε προεκλογικά. Εννοείται ότι δεν πήρε τίποτα. Αλλωστε η πάγια θέση της βρετανικής κυβέρνησης είναι ότι αδυνατεί να παρέμβει στο Βρετανικό Μουσείο.

Ωστόσο τώρα τα πράγματα είναι εμφανώς διαφορετικά. Οταν οι Times του Λονδίνου (και όχι μόνο) προαναγγέλλουν συμφωνία για επιστροφή των Γλυπτών, δεν βλέπεις μόνο τον καπνό, αισθάνεσαι και τη φωτιά. Και η αλήθεια είναι ότι έτσι και ο Μητσοτάκης φωτογραφηθεί με την Καρυάτιδα, θα πάρει πόντους στο ερώτημα για την καταλληλότητα ως πρωθυπουργός. Ναι, δεν θα υπάρξουν ψηφοφόροι που θα επιλέξουν τη Νέα Δημοκρατία λόγω της επιστροφής των Γλυπτών -εκτός και αν ψηφίσει η Καρυάτιδα. Ομως το προφίλ του Μητσοτάκη θα ενισχυθεί και η διακυβέρνηση της ΝΔ θα συνδεθεί με την εκπλήρωση ενός εθνικού στόχου δεκαετιών. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Και ας είμαστε ειλικρινείς: η επιστροφή των Γλυπτών (για την ακρίβεια η ανακοίνωση μίας συμφωνίας) θα ήταν το απόλυτο προεκλογικό μπόνους.

Το ρεπορτάζ λέει ότι οι δύο πλευρές, Ελλάδα και Βρετανικό Μουσείο, έχουν καταλήξει σε μία συμφωνία για τον επ’ αόριστον δανεισμό των Γλυπτών στη Μουσείο της Ακρόπολης, στο πλαίσιο πολιτιστικής ανταλλαγής, με την αποστολή σημαντικών αρχαιοτήτων στη Βρετανία. Μάλιστα έχει ακουστεί το σενάριο για τον Ηνίοχο των Δελφών ή την Προσωπίδα του Αγαμέμνονα. Και εδώ αρχίζει η κομματική αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση για προεκλογική σπέκουλα που θα οδηγήσει σε αναγνώριση της κυριότητας των Γλυπτών υπέρ του Βρετανικού Μουσείου. Οταν δανείζεσαι κάτι, αναγνωρίζεις ότι δεν είναι δικό σου. Η κυβέρνηση διαψεύδει τα περί συμφωνίας με τους Βρετανούς, τονίζοντας ότι συνεχίζει να απορρίπτει τα περί δανεισμού.

Αλλά ας το δούμε ρεαλιστικά. Ας υποθέσουμε ότι επιτυγχάνεται μία συμφωνία δανεισμού, που δεν θα λέγεται ακριβώς έτσι. Μία συμφωνία ανταλλαγής που, στο κείμενό της, δεν θα θέτει το ζήτημα της ιδιοκτησίας, αφήνοντας το ανοικτό, με χρονική έκταση ως το 2050. Θα υπάρξει άνθρωπος για να τη καταγγείλει; Ενδεχομένως ναι, να βγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πουν ότι πήραμε τα Γλυπτά αποδεχόμενοι ότι δεν μας ανήκουν. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση θα διαρρέει ότι από τη στιγμή που θα έρθουν τα Γλυπτά στην Αθήνα δεν πρόκειται να ξαναφύγουν. «Τα Γλυπτά του Παρθενώνα επιστρέφουν μετά από σαράντα χρόνια αγώνων και εμείς στεκόμαστε στις λεπτομέρειες μίας συμφωνίας που στο μέλλον μπορεί να αλλάξει;». Και εδώ που τα λέμε, σε αυτό θα σταθεί και η κοινή γνώμη. Μπορεί ο διάβολος να κρύβεται στις λεπτομέρειες, αλλά ούτε η σκιά του δεν θα φανεί μπροστά στη λάμψη της Καρυάτιδας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News