«Ας έρθει λοιπόν ο γέρικος, κωμικός, γενναίος, συγχυσμένος και ποδοσφαιρικός και ηρωικός χορός στη σκηνή, γιορταστικά, με ήχους από κουδουνάκια και σήμαντρα σαν αμαξάκι που έρχεται, σαν εσπερινός ή καλύτερα σα συσσίτιο. Δηλαδή, θα φάμε και θα πιούμε, και νηστικοί θα κοιμηθούμε».

Το απόσπασμα από τους «Αχαρνής» του Σαββόπουλου (Lyra, 1977) μοιάζει να συνοψίζει ένα γνώριμο κύκλο. Πάνω που πάμε να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός, με μύρια όσα προβλήματα και δυσκολίες, η υπομονή μας εξαντλείται. Και θέλουμε να στήσουμε ένα μεγάλο πανηγύρι που θα τα σαρώσει όλα, να χορεύουμε με ξέφρενη χαρά, και μετά, αφού φάμε, αφού πιούμε, αφού φωνάξουμε «να πεθάνει ο χάρος», να κοιμηθούμε νηστικοί. Και από το επόμενο πρωί, μέσα στη βουβαμάρα να αρχίσουμε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας και να παίρνουμε τον ανήφορο για να ξαναχτίσουμε όσα γκρεμίστηκαν.

Πάμε σαν άλλοτε; Μαζεύτηκαν πολλά. Η πανδημία που έγινε για να μας κλείσουνε μέσα, τα εμβόλια που ποιος ξέρει τι είχανε, ο γάμος των γκέι, οι προδότες που έχουν σχέδιο να πουλήσουν τα νησιά μας στον Ερντογάν, ο Ράμα που ταπεινώνει τον Ελληνισμό και δεν λέμε κουβέντα (μας κρατάνε οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι), το παραμύθι με την κλιματική αλλαγή (για να μας φορτώσουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα), οι μετανάστες που τους νομιμοποιούν για να δουλεύουν λέει στα χωράφια (τις δουλειές μας θέλουνε), πόσα να αντέξεις; Eπρεπε να βγει ένας άνθρωπος στην Αμερική που λέει την αλήθεια (ο μόνος) για να ξυπνήσουμε;

Αλλά ακόμη κι αν είσαι άπιστος Θωμάς και δεν πιστεύεις ότι υπάρχει σχέδιο για όλα αυτά, δες το και αλλιώς. Τη σταθερότητα, μια, δύο, πέντε, δέκα, τη βαριέσαι. Δεν ταιριάζει στο DNA μας. Εμείς οι Ελληνες έχουμε μια τρέλα διαφορετική που τους ξεπερνάει όλους. 

Με ετούτα και με εκείνα ο χορός του ανορθολογισμού (στην πολιτική και στα μίντια) βλέπει ύστερα από χρόνια ανομβρίας το χώμα να ποτίζεται, το έδαφος να γίνεται εύφορο. Βλέπει την ευκαιρία. Τη δουλειά τη ξέρουν. Το έχουν ξανακάνει και (οι ίδιοι) κέρδισαν, ανεξάρτητα αν χάσαμε όλοι οι άλλοι (και πρώτοι εκείνοι που τους πίστεψαν).

Το μόνο που χρειάζονται είναι λίγη ενθάρρυνση, ένα σπρωξιματάκι τόσο δα από τους ισχυρούς που έχουν τα μέσα (κι αυτοί άνθρωποι είναι, έχουν αδικηθεί, μη βλέπεις που δε μιλάνε, τα βλέπουν) για να ανέβουν πάλι στη σκηνή με αυτοπεποίθηση.

«Βαράτε τα όργανα! Βάλτε φωτιά στα τόπια! Εξω από αυτή τη διαδικασία προς τον εορτασμό, όλα γίνονται για λόγους ανύπαρκτους» γράφει ο Σαββόπουλος.

Σωστά. Οι υπαρκτοί λόγοι (ο πληθωρισμός, τα χάλια του κράτους, το κυκλοφοριακό) είναι η μαγιά. Από μόνη της δεν φουσκώνει. Χρειάζεται το ψέμα. Να θυμώσει ο κόσμος με ένα ψέμα.

Οπως το πέτυχε ο Τραμπ. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο εσωτερικός εχθρός (σ.σ.: οι Δημοκρατικοί), ούτε καν οι άνθρωποι (σ.σ.: οι μετανάστες) που έχουν έρθει εδώ και καταστρέφουν τη χώρα μας. Κι εδώ που τα λέμε, καταστρέφουν ολοκληρωτικά τη χώρα μας: Οι πόλεις και τα χωριά μας έχουν πλημμυρίσει» (CNN, 16/10).

Οσο αλήθεια είναι ότι οι μετανάστες «τρώνε κατοικίδια, σκύλους και γάτες», άλλο τόσο αλήθεια είναι «η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών» και «η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο». Τι σημασία έχει; Σημασία έχει πώς αντιδρά κανείς σε αυτό μαθαίνοντας από τα λάθη των άλλων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News