Ο υφυπουργός Άκης Σκέρτσος, αρμόδιος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, εγκαλείται, από ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, ως ο άνθρωπος των βιομηχάνων στην κυβέρνηση. Παραιτήθηκε από τη γενική διεύθυνση του ΣΕΒ για να πάει στο Μαξίμου και να ετοιμάσει, μεταξύ άλλων, τους μπλε φακέλους που παρέλαβαν οι συνάδερφοί του στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο.

Αν αυτή η προσέγγιση είναι σωστή, τότε ο Σκέρτσος δύναται να εγκληθεί και για άλλους σταθμούς του επαγγελματικού του βίου. Έχει διατελέσει γενικός διευθυντής στο υπουργικό γραφείο του Γιάννη Στουρνάρα, άρα ενδέχεται να μας βάλει σε κανένα μνημόνιο και να μην το καταλάβουμε. Επίσης συνεργάστηκε με τον Παναγιώτη Πικραμμένο, άρα μπορεί στο γραφείο του να κρύβει καμιά συνταγματική αναθεώρηση. Παλαιότερα δε, ήταν συνεργάτης του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Πολύ πιθανό να κρύβεται πίσω από κάποιο σχέδιο βίαιης καταστολής. Να μάθουμε τι έκανε όταν έκοψαν το ρεύμα σε μία κατάληψη.

Αν πάμε δε ακόμα πιο πίσω και φτάσουμε στις σπουδές του Σκέρτσου, θα μάθουμε ότι έχει μεταπτυχιακό στο πολιτικό μάνατζμεντ και λόμπινγκ, σε καλό αμερικανικό πανεπιστήμιο. Να τη φτιάξω εγώ την εικόνα, να μη ζορίζονται οι σύντροφοι: δίπλα στον Πρωθυπουργό οι βιομήχανοι φύτεψαν έναν τύπο που το έχει σπουδάσει το λόμπινγκ. Το πιάσατε το υπονοούμενο, σωστά; Ας είναι ο Σκέρτσος ένας από τους πιο ικανούς (και έντιμους, συμπληρώνω) ανθρώπους που μπορείς να βρεις εκεί έξω. Σημασία έχει να ενώσεις τις τελίτσες και να δεις κάτι άλλο.

Ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Δημήτρης Οικονόμου εγκαλείται ως «άνθρωπος του Λάτση» επειδή εργάστηκε στις μελέτες της Lamda Development για το Ελληνικό. Βέβαια οι εκκρεμότητες που υπάρχουν ανάμεσα στην εταιρεία και στο Δημόσιο αφορούν το υπουργείο Πολιτισμού, αλλά κάτι τέτοιο μικρή σημασία έχει, ειδικά όταν η αντίληψη που προσπαθείς να καλλιεργήσεις λέει ότι κράτος και Lamda ουσιαστικά αντιδικούν. Yποθέτω ότι κάποια στιγμή θα τεθεί και θέμα για τον υφυπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης Γρηγόρη Ζαριφόπουλο που έχει διατελέσει υψηλόβαθμο στέλεχος της Google. Του κερατά, βάζουμε τον άνθρωπο ενός ψηφιακού γίγαντα μέσα στο αρμόδιο υπουργείο που τίμησε ένας Νίκος Παππάς. Μην πιάσω στο στόμα μου και τον ίδιο τον υπουργό, τον Κυριάκο Πιερρακάκη που έκανε μελέτες σε think tank που ίδρυσε ένας πρώην βιομήχανος…

Επίσης χάρη στη βοήθεια της μονταζιέρας μάθαμε ότι η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου θεωρεί… «ψυχικά νοσούντες» τους αντιστασιακούς, στο πλαίσιο μίας κουβέντας που έγινε παρουσία του Απόστολου Δοξιάδη και του Σταύρου Τσακυράκη (αληθινών αντιστασιακών). Η Μιχαηλίδου σχολίαζε τις θέσεις του Δοξιάδη, αλλά, εντάξει, σε αυτά τα πράγματα ο καθένας ακούει αυτό που γουστάρει.

Και επειδή, πράγματι, ο καθένας μπορεί και να σκέφτεται αυτό που γουστάρει, δεν υπάρχει κανένα θέμα, είναι σεβαστό ορισμένοι να εγείρουν ενστάσεις για τα βιογραφικά και το ποιόν των εξωκοινοβουλευτικών που δεν περπάτησαν στη Γένοβα επειδή έκαναν σπουδές κάπου δυτικότερα. Δεν προκαλούν καμία έκπληξη, ούτε οι ενστάσεις, ούτε η σχετική αρθρογραφία. Μου προκαλεί, όμως, μεγάλη απορία που θεωρούμε αυτές τις επιλογές τουλάχιστον ασυνήθιστες, σε αντίθεση με άλλες που έγιναν από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Δεν προκάλεσε, ας πούμε, μεγάλη έκπληξη η τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη στο υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (με σοσιαλιστική ονομασία παρακαλώ), ενός ανθρώπου που δηλώνει κομμουνιστής και εχθρός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και όμως, επελέγη ως το σωστό πρόσωπο για να συνομιλήσει με την αγορά και τις επιχειρήσεις. Ας μη συζητήσουμε για τις επιλογές πρώην συνδικαλιστών σε κρίσιμους τομείς της διοίκησης ή για κυρίες που είχαν να επιδείξουν είτε καλό σκορ σε ρουσφέτια, είτε τη βόλτα τους στη Γένοβα. Ακόμα χειρότερα: για ανθρώπους που η αιχμή του βιογραφικού τους ήταν η ιδιότητα του «ιστορικού στελέχους». Και αν κάποιος θέλει να το δει στραβά, θα θυμηθεί και το δικηγορικό γραφείο Κατρούγκαλου για υποθέσεις του οποίου ο πρώην υπουργός μπορούσε να βρεθεί στριμωγμένος με την έννοια του ασυμβίβαστου.

Είναι, φυσικά, πολύ νωρίς για να εξάγουμε συμπεράσματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη -έχουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια μπροστά τους. Ωστόσο για πρώτη φορά επιχειρείται ένα ενδιαφέρον μείγμα πολιτικών με ανθρώπους που πραγματικά γνωρίζουν τη δουλειά. Αν αυτό το μείγμα λειτουργήσει αποδοτικά, τότε θα επιδράσει καθοριστικά στον τρόπο με τον οποίο η εκτελεστική εξουσία αντιλαμβάνεται το πλαίσιο άσκησης των καθηκόντων της. Ο κίνδυνος που υπάρχει είναι στη περίπτωση που κάποιοι από αυτούς, τους τεχνοκράτες, αποφασίσουν να πολιτευτούν με σταυρό. Γιατί τότε θα έχουμε πολιτευτές με φερετζέ και κρυφή ατζέντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News