Είναι ένα από τα δεδομένα της περιόδου που διανύσαμε. Εδώ και τέσσερα χρόνια, με το που ξημερώνει 5η Ιουλίου, η Μπέτυ Μπαζιάνα «τα μπήγει». Κλαίει και οδύρεται, αν και δεν είναι ξεκάθαρο για ποιον ακριβώς λόγο. Κλαίει που ο καλός της αγνόησε το 62% των παραπλανημένων από τις αυταπάτες του και μετά το δημοψήφισμα εκείνης της ημέρας του 2015 δεν ηγήθηκε μίας θριαμβευτικής πορείας προς τον όλεθρο; Προτιμούσε αυτό δηλαδή;

Κλαίει επειδή εκείνη την ημέρα κατάλαβε και εκείνη ότι χάθηκε για πάντα η αριστερή αγνότητα; Αυτή η απώλεια είναι πάντα ένα σοκ και δικαιολογεί το κλάμα…

Κλαίει, επειδή οι φασιστικές μπότες της Ευρώπης πάτησαν στον σβέρκο τους ηρωϊκούς Ελληνες που θέλησαν να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας, χορεύοντας τσάμικο στο Σύνταγμα; Φάνηκε πως το ξεπέρασε γρήγορα, καθώς στα ευρωπαϊκά σαλόνια δεν έδειξε να κακοπερνά στα χρόνια που ακολούθησαν.

Το μόνο άγνωστο είναι τι κάνει ο Αλέξης Τσίπρας τόσα χρόνια που κλαίει η σύντροφός του. Την κοιτάζει με εκείνο το αφοπλιστικό συγκαταβατικό και πονηρό χαμόγελο και προσπαθεί να την ηρεμήσει; Την αγνοεί ή προσπαθεί να την πείσει να το πάρει απόφαση; Φεύγει από το σπίτι από νωρίς γιατί δεν αντέχει και αυτό μέσα σ’ όλα τα άλλα; Μήπως κλαίει κι εκείνος μαζί; Μάλλον απίθανο.

Λογικά η εφετινή 5η Ιουλίου θα είναι άλλη μία επώδυνη ημέρα για την κυρία Μπαζιάνα. Εκείνη θα κλαίει για κάτι που όλοι οι άλλοι θέλουν να ξεχάσουν ή έχουν ξεχάσει ήδη για οποιονδήποτε λόγο.

Και θα πρέπει να παρακολουθήσει κάποια προεκλογική ομιλία ή συνέντευξη του συντρόφου της, με ένα προσποιητό και φορετό χαμόγελο. Παρόλο που όλοι θα ξέρουν ότι κατά βάθος θέλει να κλάψει. Ακόμη και επειδή θα θυμάται πώς οι πλατείες γέμιζαν το 2015 και οι ηρωικοί αλαλαγμοί έπνιγαν κάθε άλλη φωνή, ενώ τώρα αδειάζουν στα μουγκά…

Οι φήμες λένε ότι, σε συνέχεια των όσων μετέδωσαν προ εβδομάδων τα φιλοκυβερνητικά μέσα για την «έφοδο» της κυρίας Μπαζιάνα στο Μαξίμου αμέσως μετά την ήττα των ευρωεκλογών, η πρωθυπουργική σύντροφος με κόπο και μεγάλη προσπάθεια συγκρατεί τα νεύρα της αυτές τις μέρες.

Θεωρεί ότι τα πράγματα έπρεπε και μπορούσαν να έχουν γίνει αλλιώς, ότι διάφοροι έκαναν ασυγχώρητα λάθη και ότι η εξουσία που δεν είχαν καταλάβει όσο βρίσκονταν στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να είναι ακόμη μία ρεαλιστική επιδίωξη.

Κάτι σαν «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», που λέει και ο Ποιητής.

Αυτό μάλιστα, είναι ένας λόγος για κλάμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News