Τα τρολ δεν είναι μηχανήματα, δεν είναι παιχνίδια κατασκευασμένα στην Ιαπωνία, είναι άνθρωποι. Το πιο τραγικό είδος. Νέοι-γρουσουζογέροντες που δεν έχουν τι να κάνουν παρά μοχθηρά να μισούν. Αποκτούν οντότητα, φυτρώνουν γεννητικά όργανα, μόνο όταν βρίζουν, όταν εκτοξεύουν ζουμιά μαύρα, κακίας, ισοπέδωσης, αχόρταγης καχυποψίας. Οντα που ενώ «έχουν κατασκευαστεί» να υποπτεύονται τα πάντα, παραδίδονται ως χάπατα στη βούληση του Αρχηγού. Ο Αρχηγός είναι Θεός.

Τα τρολ δεν είναι μηχανήματα, δεν είναι παιχνίδια κατασκευασμένα στην Ιαπωνία, είναι άνθρωποι. Στρατοί «ακυρωμένων». Αγράμματα όσο δεν χαμηλώνει ο πήχης άλλο. Αδυνατούν να συντάξουν μια πρόταση. Γράφουν το «είναι» «ίνε». Ενεργούν κατά ριπάς. Στον άηχο χώρο του διαδικτύου, καταφέρνουν και θορυβούν, σπάνε τύμπανα αυτιών. Εχουν κατορθώσει το ακατόρθωτο δηλαδή. Τρομοκρατούν, φοβίζουν. «Ζουν ή ζούμε ανάμεσά τους;» αναρωτιέσαι.

Σου ξετινάζουν το αδιανόητο. «Μα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι;». Πώς επιτρέπουμε τέτοια μοίρα σε ανθρώπινα όντα; Αν ήμουν εισαγγελέας, θα έβαζα σκοπό ζωής να τα εντοπίσω, να τα σώσω. Το δράμα όμως είναι ότι το μικρόβιο ξέφυγε από τα τρολ. Απλώθηκε. Γεννοβόλησε μια τρολ-γενιά. Η απενοχοποίηση της κακίας, της μοχθηρίας είναι το χειρότερο που ζούμε.

Η ηγεσία τους ύπουλα καπάρωσε τον τίτλο «αριστερός» ως άρωμα σε βόθρο. Με το «αριστερός», όλα μεταμορφώνονται σε ΟΚ! Μα οι αριστεροί της γενιάς μου ήταν λάτρεις του διαλόγου, ήταν βιρτουόζοι του διαλόγου, ζούσαν για τον διάλογο. Τι είναι ετούτα τα αμόρφωτα που ανέλαβαν να μας διαμορφώνουν άποψη; Μελετήστε στο διαδίκτυο τον άλογο «λόγο» τους και παραλλήλως τον λόγο των ταγών τους. Αυτών που τους πετάνε την τροφή. Των μπροστάρηδων. Ιερείς και ιέρειες του δηλητηρίου. Τοξικοί. Καβαλημένα καλάμια. Θέλγονται από το μαύρο, όλα μαύρα.

Δεν θα πάψω να αγωνιώ για τη οργάνωση υγιούς αντιπολίτευσης. Οσο έχει ανάγκη ο τόπος κυβέρνησης, ακόμα περισσότερο έχει ανάγκη τρικούβερτης αντιπολίτευσης. Εχει δρόμο το όνειρο; Ας μην ξεχνάμε ότι ένα βήμα για την κοινωνία ισούται με το βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι τόσο η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (ως τελευταία σελίδα Μεταπολίτευσης) όσο και ο τρόπος με τον οποίο αντιπολιτεύτηκε, συνέβαλαν τα μάλα στη μεταξύ μας σιωπηρή (εν τέλει ηχηρή) σχεδόν αντιστασιακή ενδοσυνεννόηση. Μια μεγάλη μερίδα πολιτών άτυπα συμφώνησε ότι θα νοιάζονται να συνεννοηθούν, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν… Ναι. Υπάρχει ζωή πέραν των τρολ-ανθρώπων.

ΥΓ. ΣΥΡΙΖΑ με φόρα. Η ευκαιρία στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Με δύναμη, χάραξη έντιμων αποστάσεων, πλην, μακάρι, χωρίς μηδενιστική ρητορική. Κυρίως, δε, με κομβικής σημασίας γέφυρες, όπως αυτή εναντίον της Χρυσής Αυγής να εισέλθει στην Ελληνική Βουλή. Ο λαός έφυγε πιο μπροστά από τα κόμματα. (Αλλά αυτό είναι άλλο κείμενο.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News