Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο τελευταία: όλο και περισσότεροι κυβερνητικοί να σπεύδουν να διαφημίσουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ακόμα και όταν –ή μάλλον ιδίως όταν– τα στοιχεία δεν είναι και τόσο κολακευτικά για την εικόνα της χώρας. Και δεν είναι μόνο ο Πρωθυπουργός, που επιμένει εδώ και μήνες ότι ο πληθωρισμός υποχωρεί ενώ, εκτός και αν αναφέρεται συνολικά στην ευρωζώνη, ο πληθωρισμός εξακολουθεί να είναι ψηλά. Ούτε μόνο ο Γιώργος Αυτιάς της ΝΔ, ο οποίος από το απέναντι άκρο της σοβαρότητας, καυτηριάζει την ακρίβεια στην πιο ακριβή υπαίθρια αγορά των Βρυξελλών. Είναι και πολλοί άλλοι, που όταν διαβάζουν μια αρνητική για την Ελλάδα στατιστική, σπεύδουν τις ερμηνείες και τα «δεν είναι αυτό που νομίζετε».

Μέσα στο Σαββατοκύριακο, ο υπουργός Επικρατείας Ακης Σκέρτσος έσπευσε να ανοίξει έναν μικρό καβγά στα social media με τον Παναγιώτη Δουδωνή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επειδή η αντιπολίτευση κατέδειξε το γεγονός ότι, με βάση τα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα είναι τέταρτη στην ΕΕ στους δείκτες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. «Ναι, αλλά η Ελλάδα ήταν τρίτη χειρότερη το 2019, τώρα μας πέρασε η Ισπανία», ήταν, με λίγα λόγια, η απάντηση του κ. Σκέρτσου, ο οποίος παράλληλα κατήγγειλε «δήθεν προοδευτικούς που μηδενίζουν την πρόοδο». Μετά, του απάντησε ο κ. Δουδωνής με κάποια άλλα απογοητευτικά στοιχεία για τη φτώχεια στην Ελλάδα και του υπενθύμισε και τον γνωστό αφορισμό ότι «εάν βασανίσεις αρκετά τα στατιστικά δεδομένα, θα ομολογήσουν σε οτιδήποτε».

Για χάρη της συζήτησης ας πούμε ότι ο υπουργός Επικρατείας έχει ένα δίκιο να υποστηρίζει ότι είναι μια κάποια πρόοδος το να είσαι τέταρτος από το τέλος ενώ κάποτε ήσουν τρίτος από το τέλος και ότι όλα τα βασικά βελτιώνονται και θα συνεχίσουν να βελτιώνονται καθώς απομακρυνόμαστε από την κρίση της περασμένης δεκαετίας.

Αλλά τότε γιατί όλη αυτή η ένταση και η ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης; Γιατί όλοι αυτοί οι οικονομολογικοί ακκισμοί από τη μια και όλη αυτή η θριαμβολογία από την άλλη (στον εβδομαδιαίο απολογισμό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης μνημόνευσε πρωτίστως την αναθεωρημένη επί τα βελτίω ανάπτυξη του 2023); Και με τον καθ’ ύλην αρμόδιο, μάλιστα, τον Κωστή Χατζηδάκη, να κρατά μια λιγότερο επιθετική στάση και να ασχολείται περισσότερο με τα POS –άντε και να προσπαθεί να δικαιολογήσει πώς η κρατική επιδότηση για Tesla είναι πολλαπλάσια της επιδότησης για τη γέννα ενός παιδιού– και λιγότερο με την ερμηνεία των ποιοτικών στοιχείων της Eurostat;

Δύο απαντήσεις υπάρχουν σε αυτό. Η μία, το καλό σενάριο, είναι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν συνειδητοποιήσει τελικά, ότι μπορεί κάποιοι βασικοί μακροοικονομικοί δείκτες να βαίνουν καλώς και η εικόνα της χώρας προς τις διεθνείς αγορές να έχει βελτιωθεί καθοριστικά –βοηθώντας έτσι στη μείωση του κόστους δανεισμού και στον εθνικό στόχο της απομείωσης του δημόσιου χρέους– αλλά, καθώς δεν έχουν επουλωθεί ακόμα όλα τα τραύματα της κρίσης, ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει τέτοιες ακαδημαϊκού τύπου διαφορές –ιδίως όταν στο ράφι του σουπερμάρκετ και στους πάγκους της λαϊκής αγοράς (της κανονικής, όχι αυτής που ανακαλυψε στις Βρυξέλλες ο κ. Αυτιάς), καταθέτει το μισό του εισόδημα. Επομένως και με κάθε τρόπο πρέπει να περιγραφεί η μεγάλη εικόνα –και ως έναν βαθμό σωστά: πληρώσαμε πολύ ακριβά την αδιαφορία μας για τα δημοσιονομικά και τις τάχα μου θωρακισμένες οικονομίες. Αυτό το κενό μεταξύ συρμού της ελληνικής οικονομίας και της αποβάθρας των νοικοκυριών προσπαθεί να καλύψει η κυβέρνηση με τις διαδικτυακές επιμορφωτικές παρεμβάσεις της.

Υπάρχει και το κακό σενάριο. Οτι η κυβέρνηση, αν δεν έχει πιστέψει το δικό της παραμύθι, σίγουρα έχει υποταχθεί στην επικοινωνιακή αναγκαιότητα ενός διαρκούς success story, που περιγράφει την Ελλάδα της τελευταίας πενταετίας ως ένα παγκόσμιο παράδειγμα, ως μια χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής και άλλα τέτοια. Και όταν αυτό το success story αμαυρώνεται από έναν πίνακα της Eurostat που υπενθυμίζει τα απόνερα της κρίσης στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, από μια ανάλυση των Financial Times για το πραγματικό εισόδημα επιπέδου Βουλγαρίας, ή από την ίδια την καθημερινότητα της ακρίβειας, τότε αντιδρά σπασμωδικά και με υπερβολές. Αυτή η υστερία της διεθνούς επιτυχίας είναι μια παιδική ασθένεια των κυβερνήσεων σε όλον τον κόσμο, αλλά εδώ κινδυνεύει να εξελιχθεί σε αναπηρία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News