Δεν θα προσποιηθώ ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι ξέρω πώς αισθάνονται οι συγγενείς των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη. Και δεν θα ήθελα κιόλας, διότι αυτό προϋποθέτει να βρεθείς στη θέση τους. Αυτό που μπορώ να πω, μετά βεβαιότητας, είναι ότι θέλω πάρα πολύ να κερδίσουν τον αγώνα τους για δικαιοσύνη. Είναι θεμιτό το αίτημα; Προφανώς. Διότι υπάρχουν υπαίτιοι· άμεσοι και έμμεσοι.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι επρόκειτο απλώς για ένα τραγικό δυστύχημα, στο οποίο δεν ενεπλάκησαν «σκοτεινοί» παράγοντες, η τραγωδία δεν συνέβη επειδή συνωμότησαν όλες οι κακές μοίρες τούτου του κόσμου, αλλά επειδή κάποιος είχε αφήσει τα τρένα -και τις ζωές όσων ταξίδευαν με αυτά- στο έλεος της καταστροφής, που ήταν θέμα χρόνου να γίνει.

Οι συγγενείς των θυμάτων, λοιπόν, έχουν έναν κοινό στόχο, στον οποίο στάθηκαν πλάι τους εκατομμύρια Ελληνες βγαίνοντας στους δρόμους. Καθένας τους, όμως, έχει έναν διαφορετικό δρόμο μέσα από τον οποίον επιδιώκει αυτήν τη δικαίωση. Επίσης έχουν διαφορετικούς δικηγόρους, διαφορετικούς πραγματογνώμονες, διαφορετικά νομικά όπλα, ενδεχομένως και διαφορετική αντίληψη όχι του τι σημαίνει δικαιοσύνη, αλλά του πώς αυτή θα αποδοθεί.

Τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα; Θεωρητικά, στεκόμαστε ως κοινωνία με δέος απέναντι στους ανθρώπους αυτούς και τους «σεβόμαστε» απόλυτα, κάτι το οποίο άπαντες επαναλαμβάνουμε κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Πρακτικά, όμως, ίσως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Κοιτούσα το προφίλ του Νίκου Πλακιά, στο Facebook, μετά την ανάρτησή του με την οποία αμφισβήτησε την αρμοδιότητα του Κώστα Λακαφώση, να δρα ως πραγματογνώμονας, εκπροσωπώντας κάποιες οικογένεις θυμάτων της τραγωδίας. Η ιστορία πήρε έκταση και στα ΜΜΕ: Ο κ. Λακαφώσης, έγραψε ο κ. Πλακιάς, «ενώ δηλώνει κατά ιδιότητα μηχανολόγος μηχανικός δεν έχει επαγγελματικά δικαιώματα δεν έκανε ποτέ έναρξη τέτοιου επαγγελματος δεν έχει εγγραφεί ποτέ στο ΤΕΕ και δεν έχει σφραγίδα μηχανικού».

Δεν θα σταθώ εκεί, στο εάν έχει δίκιο δηλαδή ή όχι, ας το βρουν άλλοι αυτό. Θα σταθώ στις επιθέσεις που δέχεται ο κ. Πλακιάς επειδή αμφισβήτησε τον κ. Λακαφώση και κατ’ επέκταση τα συμπεράσματά του. Ο κ. Λακαφώσης, εξ αρχής υποστήριξε ένθερμα την ύπαρξη παράνομου φορτίου.

Θα αποφύγω να αναπαράξω τα πάμπολλα σχόλια κάτω από την ανάρτησή του κ. Πλακιά (μερικά είναι πολύ επιθετικά, ενώ άλλα τον κατηγορούν ότι παίζει «σκοτεινό ρόλο» υπέρ της κυβέρνησης), θα πω απλώς ότι μόνο σεβασμό δεν δείχνουν. Ακριβώς το αντίθετο.

Ο Νίκος Πλακιάς, παρότι έχασε δύο παιδιά κι ένα ανήψι στα Τέμπη και είναι ένας από τους πιο ενεργούς στη διεκδίκηση δικαιοσύνης συγγενείς -ο πλέον ενεργός, μαζί με την Μαρία Καρυστιανού- προφανώς έπαψε να είναι στη «σωστή πλευρά» των θυμάτων, διότι δεν συντάσσεται απόλυτα με ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Ή, διότι αμφισβητεί. Ή, διότι δεν βάζει τον εαυτό του στο ρόλο ενός επαναστατικού και ανατρεπτικού συμβόλου. Ή, εν πάση περιπτώσει, διότι λέει και πράγματα που κάποιους δεν βολεύουν.

Ο ίδιος, στο μεταξύ, τα βάζει ανοικτά με την κυβέρνηση, αλλά αυτό παύει να έχει σημασία, όταν το κάνει με τον «λάθος», τον «όχι αρκετά συγκρουσιακό» τρόπο.

Κι αυτό φαίνεται ότι είναι αρκετό για να αποκαθηλωθεί από το στάτους του «σεβάσμιου θύματος» και να επιτρέπεται, συνεπώς, να του επιτίθενται πολλοί και να του αποδίδουν «αλλότρια κίνητρα». Την ίδια στιγμή, εάν αποδώσει κανείς «αλλότρια κίνητρα» σε άλλους συγγενείς, εκείνους που πολεμάνε με τον «σωστό» τρόπο, είναι αυτομάτως κάθαρμα.

Οι τελευταίοι που φταίνε γι αυτό είναι οι συγγενείς των θυμάτων. Για την ακρίβεια, δεν φταίνε καθόλου. Εκείνοι, δίνουν τον αγώνα τους, όπως καθένας τους τον αντιλαμβάνεται. Κάποιοι άλλοι, από κάτω, όμως, αντιλαμβάνονται τον αγώνα αυτόν περίπου όπως ένα ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Δεν έχει τόσο σημασία να παιχτεί καλή μπάλα και να κερδίσει το ποδόσφαιρο, όσο το να κερδίσει η ομάδα μας, ακομη και με πέντε πέτσινα πέναλτι και 100 νεκρούς στις κερκίδες.

Πολλοί κατηγορούν ανοικτά τους συγγενείς ότι «διαφωνώντας μεταξύ τους, απαξιώνουν τον αγώνα τους».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη στρέβλωση απ’ αυτό. Τον αγώνα των ανθρώπων αυτών απαξιώνουν όσοι τους αντιμετωπίζουν σαν φράξιες, σαν μέσα για άλλους σκοπούς, σαν ιδεολογικές αντανακλάσεις των δικών τους μύχιων πόθων, σαν φερέφωνα, τελικά, αυτού που οι ίδιοι θα ήθελαν να ακουστεί, να συμβεί, να επικρατήσει.

Είναι λιγότερο αξιοσέβαστος ο αγώνας του Νίκου Πλακιά από εκείνον της Μαρίας Καρυστιανού; Το ερώτημα τίθεται και ανάποδα, φυσικά, διότι υπάρχει και η ανάποδη αντίληψη. Οποιος την εκφέρει, όμως, είναι σίχαμα. Οποιος γράφει στον Νίκο Πλακιά «κάτσε λίγο σπίτι σου και μην μιλάς», έχει δίκιο· ο Πλακιάς προφανώς «το έχει χάσει», αλλιώς θα ήταν «μαζί μας».

Αυτό, έχει απέραντες προεκτάσεις: Είναι λιγότερο θύματα οι Παλαιστίνιοι που διαδήλωσαν εναντίον της Χαμάς; Είναι «πράκτορες», όπως τους ονόμασαν κάποιοι; Αυτών τα παιδιά δεν σκοτώνονται; Μόνο όσων την υποστηρίζουν;

Εχει, εν τέλει, ιδεολογικό πρόσημο η ιδιότητα του θύματος; Πολλοί φαίνεται ότι το πιστεύουν. Είναι η πιο αδιανόητη «δήλωση φρονημάτων» που μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτή.

Εξίσου αδιανόητη με την πεποίθηση κάποιων ανθρώπων ότι ο αγώνας δεν είναι τον ανθρώπων αυτών, αλλά «δικός μας». Αυτοί πρέπει να συμμορφωθούν σε όσα θέλουμε εμείς, όχι το ανάποδο.

Εμείς ξέρουμε τι είναι σωστό και τι λάθος. Εμείς ξέρουμε ποια είναι τα «σωστά» και ποια τα «λάθος» θύματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News