Και πού καταλήξαμε το λοιπόν με την φοβερή αυτή υπόθεση του εξοχικού του Τσίπρα; Οπου ακριβώς είχαμε καταλήξει και με την ιστορία του Μητσοτάκη για το τσουρέκι Τερκενλή ή την ποδηλατάδα στην Πάρνηθα. Σε ένα απόλυτο μηδέν (αν αναφερόμαστε στην ουσία των προβλημάτων της χώρας) ή σε ένα μείον εκατό ή χίλια (αν αναφερόμαστε στο κύρος που αποπνέει η πολιτική στην Ελλάδα). Βεβαίως, ένα σουρομάδημα για ύποπτα παραθαλάσσια εξοχικά και θεσσαλονικιώτικα τσουρέκια της οργής είναι kinky, άρα ό,τι πρέπει για θεραπεία της καραντινο-κατάθλιψης. Αντιθέτως, οι «σοβαρές» πολιτικές προσεγγίσεις, σαν την ενδελεχή ανάγνωση και την αντιπαράθεση πάνω στην Εκθεση Πισσαρίδη, θα αποτελούσαν τον εφιάλτη κάθε ψυχοθεραπευτή.

Στα δύσκολα, ο κόσμος πρέπει να ασχολείται με ελαφρότητες για να ξεχνιέται. Πρέπει να εξωτερικεύει τον θυμό του για να μην πέσει στα ψυχοφάρμακα.

Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά στην Ιστορία μας. Πριν από ακριβώς έναν αιώνα, στην κοινοβουλευτική διαδικασία που θα επικύρωνε τυπικά το εμπόλεμο της χώρας με την Βουλγαρία στον Β’ Βαλκανικό (κι ενώ οι μάχες ήδη μαίνονταν στην Μακεδονία), ο Ελευθέριος Βενιζέλος βριζόταν επί τριήμερο στην Βουλή με τον Κόντε Θεοτόκη για τα πιο ασυνάρτητα πράγματα. Η αντιπολίτευση είχε διακόψει την συζήτηση για κήρυξη πολέμου κάνοντας πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης για κάτι οικονομικά δήθεν ανθυποσκανδαλάκια, που κατά την γνώμη της συνιστούσαν εσχάτη προδοσία. Συνηθισμένο λοιπόν το χούι μας και, κυρίως, οριζόντιο – δεν καταλαβαίνει ούτε από πολιτικά στρατόπεδα, ούτε από ιδεολογικές προσεγγίσεις.

Το καλοκαίρι του 2019, πολλοί (κι εγώ μαζί τους) είχαν ειλικρινώς ελπίσει ότι οι πολιτικές δυνάμεις, τα παραγωγικά στρώματα, η όποια διανόηση και ένα ικανό μέρος των πολιτών, απηυδισμένοι από το κυνήγι μαγισσών, τις ιδεοληπτικές εμμονές και το παραφούσκωμα του ασήμαντου που επικράτησε στην περίοδο ΣΥΡΙΖΑ, θα έδιναν χώρο και χρόνο στην σοβαρότητα. Φυσικά, το κουτσομπολιό και η κακεντρέχεια δεν θα εκλείψουν ποτέ από τις ανθρώπινες κοινωνίες, όταν όμως αυτές δεν υιοθετούνται από τις ηγέτιδες πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές τάξεις, τότε δύσκολα κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Προφανώς οι αισιόδοξοι κάναμε λάθος.

Η περίοδος της συλλογικής σοβαρότητας κράτησε ενάμισι χρόνο. Τώρα είμαστε χωμένοι ως τον λαιμό σε ιστορίες Λεγραινών και τσουρεκιών, με τους δυο μεγάλους να τροφοδοτούν αυτή την άχαρη συζήτηση με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Σαν μικρά παιδάκια επαναλαμβάνουν το «αυτός άρχισε πρώτος», ξεχνώντας ότι και τα δυο στρατόπεδα πλήρωσαν ακριβά την επικράτηση του επουσιώδους επί του ουσιώδους και του παραπολιτικού επί του πολιτικού. Η ΝΔ την περίοδο 2012-15 και ο ΣΥΡΙΖΑ με τα στραπάτσα του 2019. Οταν η κακογλωσσιά γίνεται η κυρίαρχη στην πολιτική επικοινωνία, τότε είναι κοντά (ξανά) ο καιρός που υπουργοί και βουλευτές θα λοιδορούνται ή θα δέρνονται στους δρόμους με θύτες και θύματα κι από τις δυο όχθες.

Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου αν ο Τσίπρας νοίκιασε σπίτι στα Λεγραινά και με ποιο τίμημα, ακόμα κι αν ο ίδιος είχε διαφημίσει δεκάδες φορές την Κυψέλη ως απόδειξη της λαϊκότητας του και της ιδεολογικής του αντίστασης. Δεν μ’ ενδιαφέρει διόλου αν ο Μητσοτάκης φορά ποδηλατικές φόρμες και χάνεται στους χωματόδρομους της Πάρνηθας, έστω κι αν αυτή η σκηνική εικόνα παραπέμπει σε happy traveler σε περίοδο μεγάλων προβλημάτων. Δεν κρίνονται έτσι οι πολιτικοί άνδρες ή γυναίκες.

Ξέρω ότι ο Τσίπρας ποτέ δεν ήταν ένας αυθεντικός λαϊκός τύπος ούτε κανένας ιδεολόγος αριστερός της προκοπής. Ξέρω ότι ο Μητσοτάκης ποτέ δεν λειτουργούσε ως ανέμελος τουρίστας και ότι έχει μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης από όλους μαζί τους επικριτές του αθροιστικά. Ούτε τα Λεγραινά θα μου επιβεβαιώσουν αυτό που ξέρω για τον Αλέξη, ούτε η ποδηλατάδα θα μου ακυρώσει αυτό που ξέρω για τον Κυριάκο. Άλλοι μπορεί να πιστεύουν τα ακριβώς ανάποδα από μένα, αλλά και σ’ αυτούς τα περί βρώμικων εξοχικών και αμαρτωλών τσουρεκιών είναι εξίσου ανούσια.

Οσο για τα δυο κομματικά επιτελεία που τροφοδοτούν διαρκώς αυτή την γελοία συζήτηση, με το αμφίπλευρο πρόσχημα «δεν μπορώ να σταματήσω πρώτος να απαντώ αφήνοντας τον αντίπαλο να αλωνίζει μόνος του», καλά θα κάνουν να το κόψουν τώρα. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κόβοντας το θα βρεθεί σε κενό αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση έχει πράγματα να πει στον κόσμο και μάλιστα πολύ σοβαρά που αφορούν το σήμερα και το αύριο του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News