Να περιμένεις στη διασταύρωση ενός δρόμου με τις ράγες του τρένου, να είναι οι προστατευτικές μπάρες σηκωμένες, να περνάνε τα μπροστινά οχήματα κανονικά και το τρένο να έρχεται σφυρίζοντας. Οι μπάρες να κατεβαίνουν με καθυστέρηση την τελευταία στιγμή, και ένα αμάξι μάλιστα, που τις έχει περάσει, να σταματά μπροστά στις γραμμές γιατί, προφανώς, και ευτυχώς, ο οδηγός είδε την αμαξοστοιχία να έρχεται από τα δεξιά του.

Η οποία, και πάλι ευτυχώς, πήγαινε με μικρή ταχύτητα και μπόρεσε να σταματήσει. Θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία δράσης. Αλλά όχι, είναι σκηνή από το κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα από τη διασταύρωση της οδού Ανδρομάχης με τη λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως, στο Μεταξουργείο.

Συνέβη την Κυριακή 11/2 και ο οδηγός που είδε μπροστά του το στιγμιότυπο, έβγαλε το κινητό και το κατέγραψε, όσο πρόλαβε μέσα στην έκπληξη και την απορία του, υποθέτω. Γιατί όσο να πεις, όταν βλέπεις τέτοιες σκηνές, μέσα στην πόλη όπου κυκλοφορείς με το αμάξι, τους φίλους, τους συντρόφους, τα παιδιά σου, θέλεις μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι πράγματι συμβαίνουν και ότι δεν βλέπεις κάποιον εφιάλτη στον ύπνο σου.

Βέβαια, τους εφιάλτες εμείς έχουμε φτάσει να τους βλέπουμε στον ξύπνιο μας. Και ευτυχώς που υπάρχουν τα κινητά, που αντανακλαστικά σηκώνουμε για να τους καταγράψουμε και να τους δείξουμε σε όλο τον κόσμο. Να ξέρουν και οι άλλοι τι μπορεί να σου τύχει στα καλά καθούμενα. Μια ράμπα που δεν κατεβαίνει στον χρόνο που πρέπει, ενώ ένα τρένο κοντοζυγώνει.

Ο οδηγός και αυτόπτης μάρτυρας που ανήρτησε το βίντεο, μίλησε σε πρωινή εκπομπή στο Mega και σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο υπεύθυνος ισοπεδοφύλακας δεν φαινόταν να είναι στο πόστο του, ενώ στο βίντεο φαίνεται να τρέχει: «Είμαστε σε μια χώρα που ζούμε από τύχη», κατέληξε ο οδηγός. Ο ΟΣΕ από την πλευρά του έβγαλε μια ανακοίνωση στην οποία εξηγούσε ότι εκείνη την ημέρα είχε σπάσει η μπάρα στη γραμμή καθόδου, αλλά λειτουργούσε η μπάρα στη γραμμή ανόδου.

Και ότι η δυσκολία της κυκλοφορίας λόγω της ζημιάς «έγινε μετά από προσπάθεια του ισοπεδοφύλακα να εξασφαλίσει πρώτα την ελεύθερη κυκλοφορία επί της γραμμής καθόδου που υπήρχε το σπασμένο από όχημα δύφρακτο, ακινητοποιώντας τα οδικά οχήματα, και ακολούθως πηγαίνοντας γρήγορα στο φυλάκιο το οποίο απέχει 50 μέτρα, για να κατεβάσει το εν λειτουργία δύφρακτο επί της γραμμής ανόδου, με το μπουτόν». Μα, τι μας λένε;  Οτι έτρεχε ένας άνθρωπος 50 μέτρα να κατεβάσει μπουτόν σε σπασμένη διάβαση; Και τα αυτοκίνητα που συνέχιζαν να περνάνε;

Προφανώς, μιλάμε για ένα συμβάν χωρίς θύματα, χωρίς τραυματισμούς. Αλλά δεν μπορείς να μη σκεφτείς τι θα γινόταν αν η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας. Βλέποντας το βίντεο, διαπιστώνεις ότι θα μπορούσε να συμβεί.

Ακούγοντας και άλλους οδηγούς που βγήκαν εκ των υστέρων και είπαν ότι έχουν γίνει μάρτυρες ανάλογων συμβάντων στο συγκεκριμένο σημείο, καταλαβαίνεις ότι η τύχη μας είναι βουνό. Πώς να μη σκέφτεσαι το χειρότερο σενάριο; Μόλις ένα χρόνο πριν, παρακολούθησες στην οθόνη μια τραγωδία με φόντο ράγες και τρένα.

Με θύματα συμπολίτες σου, οι οποίοι ξεκίνησαν για ένα ταξίδι ρουτίνας που έκοψε σε κάποιους το νήμα της ζωής. Είπες, μπορεί να ήμουν κι εγώ εκεί. Ασφαλώς μπορεί να ήσουν. Ακούς τη Μαρία Καρυστιανού να μιλάει στο Ευρωκοινοβούλιο και ανατριχιάζεις. Τον Παύλο Ασλανίδη. Ολους όσους έχασαν παιδιά στα Τέμπη. «Εμείς είμαστε η φωνή των νεκρών μας», λένε.

Δεν γίνεται να ξεχάσουμε. Ούτε τους ανθρώπους που έφυγαν, ούτε τις καθυστερημένες αντιδράσεις, τα λάθη, τις παραλείψεις, τις προχειρότητες.

Και να θέλουμε να τα ξεχάσουμε, μας τα θυμίζει μια ράμπα μπροστά μας, σε ένα κεντρικό  σημείο της πόλης, που κατεβαίνει ενώ το τρένο έχει πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής δίπλα μας. Κανένας δεν έπαθε τίποτα. Τέλος καλό, όλα καλά. Αυτή τη φορά. Την επόμενη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News