Τα Τέμπη ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ
Τα Τέμπη ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ
Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ ήταν μια δεξαμενή στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Ιησούς Χριστός έστειλε –κατά τας Γραφάς– έναν εκ γενετής τυφλό για να πλυθεί και αυτός βρήκε ξανά το φως του. Στη σύγχρονη εποχή ο όρος χρησιμοποιείται μεταφορικά, περίπου ως ένα υπεραποτελεσματικό πλυντήριο: μπαίνεις με κάθε είδους λεκέδες και βγαίνεις λευκή περιστερά.
Τις τελευταίες ημέρες η υπόθεση των Τεμπών λειτουργεί ως μια τέτοια «θαυματουργή» δεξαμενή. Οποιος υποστηρίζει –ή και προσποιείται ότι υποστηρίζει, δεν έχει σημασία αυτό– το κοινό αίτημα για δικαιοσύνη και βασικά συμμετέχει στην κοινή αγανάκτηση, λαμβάνει αυτομάτως «κάθαρση» από κάθε αμαρτία που τον βαραίνει. Οσο πιο μεγάλη και φωναχτή η δική του αγανάκτηση, δε, τόσο μεγαλύτερη η κάθαρση.
Δεν έχει όριο αυτό. Και αν είχε μέχρι κάποιου σημείου, το έχασε. Το γράφω με αφορμή τον Αντώνη Κανάκη, που για 600ή φορά βγήκε «πολύ συγκινημένος» στην εκπομπή του, και παρότι «δεν ήθελε να κάνει εκπομπή», την έκανε. Για να πει και αυτός τον καημό του για δικαιοσύνη και αλήθεια και να τα χώσει στους υπεύθυνους και κυρίως στην κυβέρνηση. Την επόμενη ημέρα πάρα πολύς κόσμος που μέχρι πρότινος τον έβριζε, άρχισε να τον αποθεώνει.
Αρκετοί, δε, αφού απαρίθμησαν τα (πολλά) φάουλ που έχει κάνει κατά καιρούς –όπως να βγάλει τον Νίκο Μαστοράκη στην εκπομπή του, ας πούμε, την οποία μετέτρεψε τότε και εκείνος στη γνωστή Κολυμβήθρα–, έσπευσαν να του δώσουν άφεση επειδή χθες «τα είπε σωστά κι ωραία».
Θα πάω παρακάτω, διότι δεν θέλω να αφιερώσω άλλο ένα κείμενο στο πόσο «σωστά κι ωραία» τα λέει και τα κάνει ο Αντώνης Κανάκης και η παρέα του.
Το ίδιο, εξάλλου, ισχύει με τους πάντες. Οπως τους αοιδούς νυχτερινών κέντρων, οι οποίοι ξεκίνησαν να ανακοινώνουν στα σόσιαλ, ο ένας μετά τον άλλον, ότι θα κλείσουν την Παρασκευή σε ένδειξη πένθους για τα Τέμπη, θυσιάζοντας τα ταπεινά νυχτοκάματά τους. Την αρχή έκανε η Αννα Βίσση, που αυτομάτως έγινε το πρόσωπο της ημέρας. Ακολούθησαν διάφοροι άλλοι, με τελευταίο τον Πασχάλη Αρβανιτίδη, ο οποίος μας έβγαλε από την αγωνία μας στις 22 Φεβρουαρίου, ανακοινώνοντας από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ότι «ΑΚΥΡΩΝΕΙ την παράστασή του στη Βέροια (χώρος «Sala Elia») στις 28/2/2025, συμμετέχοντας και αυτός με τους μουσικούς του στο πανελλήνιο πένθος για το τραγικό δυστύχημα-έγκλημα στα Τέμπη».
Σοφός άνθρωπος ο κύριος Αρβανιτίδης, σου λέει ας βάλω και «δυστύχημα» και «έγκλημα» για να είμαι μέσα ό,τι κι αν γίνει.
Υπήρξαν κάποιοι –λίγοι– που ψιθύρισαν ότι δεν χρειάζεται πολλή φανφάρα όταν κάνεις κάτι τέτοιο, αλλά δεν τους άκουσε κανείς. Κανείς δεν ακούει τίποτε έτσι κι αλλιώς αυτές τις ημέρες. Συνεπώς, η κυρία Βίσση, η κυρία Γαρμπή και άλλοι ήδη προβεβλημένοι καλλιτέχνες που έκαναν τέτοιου είδους ανακοινώσεις ανήχθησαν αυτομάτως σε στάτους Αρη Βελουχιώτη και αποθεώθηκαν πέρα από κάθε μέτρο και όριο, απλώς επειδή έκαναν το αυτονόητο.
Είμαι, δε, απολύτως βέβαιη ότι αν ο Νότης Σφακιανάκης έκανε το ίδιο και σήκωνε ένα πανό «Δεν έχω Οξυγόνο» στην αισθητικής μινωϊκού μοντερνισμού βίλα του, μαζί με τη Βυζαντινή σημαία που έχει συνήθως αναρτημένη, θα αποθεωνόταν εξίσου. Από αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς, που θα ξεχνούσαν ότι οι ultra δεξιοί τον αποθεώνουν έτσι κι αλλιώς, καθότι δικό τους παιδί.
Εκτοτε, η κάθε συνοικιακή μπουτίκ, ο κάθε φούρνος, ψιλικά, σουπερμάρκετ, μίνι μάρκετ, πρακτορεία ΟΠΑΠ, ταξιδίων ή μοντέλων, ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, συνεταιρισμός ή σωματείο βγάζει στα σόσιαλ τις δικές του ανακοινώσεις ότι θα κλείσει την Παρασκευή, κερδίζοντας τη δική αποθέωση, τα δικά του 15 λεπτά ηρωικής δημοσιότητας.
Λειτουργεί και ανάποδα, βέβαια. Δημοφιλής λογαριασμός, υποτίθεται του προοδευτικού χώρου, ζήτησε την Κυριακή να κάνουμε cancel τον Σκλαβενίτη (συνολικά) επειδή υπήρξε μία καταγγελία ότι ένας διευθυντής, σε ένα κατάστημα, αποτρέπει τους υπαλλήλους να πάνε στη συγκέντρωση. Οπότε, από καλύτερος εργοδότης της Ελλάδας και πρότυπο συμπεριφοράς προς τους εργαζομένους (με τα ανάλογα σεντόνια που τον αποθέωναν), ο Σκλαβενίτης έγινε σε χρόνο dt «εχθρός του λαού», με οργανωμένο σχέδιο να δυναμιτίσει τη συγκέντρωση.
Τι κι αν κάποιοι εργαζόμενοι στου Σκλαβενίτη πήγαν στα σχόλια και έγραφαν «είμαστε 33.000 άνθρωποι που δουλεύουμε εκεί και είμαστε καλά. Αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά, μην παίζετε με τις δουλειές μας». Οχι, να κάνουμε cancel όλη την επιχείρηση, διότι έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Ομοίως και για το κατάστημα νεωτερισμών «Λίτσα», που για τους δικούς της λόγους δεν θέλει να το κλείσει η Λίτσα και άρα είναι κολλητή του Αδωνη και της Λατινοπούλου.
Λατινοπούλου είπα, όμως, και σκέφτομαι ότι εάν η συγκεκριμένη υποστήριζε τις συγκεντρώσεις, τουλάχιστον οι μισοί από όσους τη βρίζουν νυχθημερόν θα το έπαιρναν πίσω. Δεν το λέω καθόλου καθ’ υπερβολήν. Είδα με τα μάτια μου άνθρωπο της Κεντροαριστεράς να ανεβάζει ένα βίντεο του Μπογδάνου, στο οποίο λέει ότι επί Τσίπρα ήμασταν καλύτερα και να πέσει η κυβέρνηση, και άλλους ομοϊδεάτες του (του κεντροαριστερού, όχι του Μπογδάνου) να πηγαίνουν από κάτω και να γράφουν «καλά τα λέει». Αν δεν ήταν σοκαριστικό, θα ήταν αστείο.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τα «έχωσε» πάλι (καμία έκπληξη εδώ) στην κυβέρνηση και η συνέντευξή του έχει κάνει γκραν σουξέ στα σόσιαλ. «Καλά τα λέει» και αυτός, γράφουν άνθρωποι που έτσι και τους κυβερνήσει αύριο μεθαύριο ο Σαμαράς, θα πηδήξουν από το Σούνιο.
Σήμερα, όμως, πιστεύουν ότι ο κύριος Σαμαράς και ο κύριος Μπογδάνος καίγονται για δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Ή και δεν το πιστεύουν, αλλά τους αρκεί που είναι εναντίον της κυβέρνησης, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους.
Γενικά, τα κίνητρα έχουν πάψει να έχουν σημασία μπροστά στον κοινό στόχο, που και αυτός δεν είναι και τόσο σαφής τελικά. Κάποιοι παρομοιάζουν την κατάσταση με τη Γαλλική Επανάσταση, γράφοντας ότι «θα πήγαινες ποτέ να πεις τότε στους Γάλλους να μη στήνουν καρμανιόλες;». Προσωπικά δεν θα πήγαινα, όχι επειδή συμφωνώ με τις καρμανιόλες, αλλά επειδή θα φοβόμουν μη βρεθώ αγκαλιά με μια από αυτές.
Η αλήθεια είναι ότι το κλίμα είναι παρόμοιο σήμερα. Οποιος συντάσσεται με τη γενική αγανάκτηση και ακριβώς με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, είναι φίλος μας· κι ας είναι ο χειρότερος ιδεολογικός μας αντίπαλος. Οποιος έχει την παραμικρή ένσταση, αντίρρηση ή αμφιβολία είναι εχθρός μας· κι ας είναι ιδεολογικός μας «αδελφός».
Εχω την αίσθηση ότι θα δυσκολευτούμε πολύ στο μέλλον να το ξεμπερδέψουμε αυτό το κουβάρι που πλέκεται εντέχνως από μερικούς. Η Κολυμβήθρα δουλεύει υπερωρίες στο μεταξύ.
Μπαίνουν λέρες και βγαίνουν «περιστερές» με τον σωρό.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News
Γράψτε σχόλιο στο: Τα Τέμπη ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ
Παρακαλούμε, εισάγετε σχόλια μόνο σχετικά με το θέμα. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο ή με περιεχόμενο που έρχεται σε αντίθεση με τις οδηγίες και τους όρους χρήσης του protagon.gr δεν θα δημοσιεύονται.Το email σας δεν θα εμφανίζεται.