Θα πρέπει να ήταν είτε 1977 είτε 1978, όταν εμείς οι νεαροί φοιτητές διαβάσαμε έκπληκτοι σε μια περιθωριακή, πλην προφητική επετειακή προκήρυξη για την 17 Νοέμβρη, τη φράση «ό,τι απόμεινε από το Πολυτεχνείο είναι τα συντρίμμια της γενιάς μας». Ηρωικά χρόνια τότε, είχαμε ζήσει το Πολυτεχνείο ως μαθητές Λυκείου στην επαρχία και μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, συνομιλούσαμε με τους λίγο μεγαλύτερους συμφοιτητές μας, που ήταν όλοι (;) μέσα στην εξέγερση.

Αυτός ο διάχυτος ηρωισμός της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, αυτή η τρομακτική υπερπολιτικοποίηση που σφράγιζε ακόμα και τον πρωινό καφέ μας ή το βραδινό μας καμάκι, μας έκανε να βλέπουμε ωραία όνειρα. Ξεροσταλιάζαμε με τις ώρες στα τραπεζάκια των παρατάξεων έξω από τα αμφιθέατρα, συζητώντας τις ιδεολογικές αποχρώσεις των θέσεων της χήρας του Μάο και τις πολιτικές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους Φενταγίν της Παλαιστίνης και τους Τουπαμάρος της Ουρουγουάης. Σνομπάραμε τα μαθήματα του αστικού μας πανεπιστημίου, αλλά παίρναμε τα κουπόνια σίτισης που μας έδινε και μεθοκοπούσαμε στις ταβέρνες τα βράδια, πίνοντας ξιδόκρασο και τραγουδώντας ρεμπέτικα που τότε πρωτοανακαλύπταμε.

Φορώντας ένα αμπέχονο απ’ το Μοναστηράκι, τα Σαββατοκύριακα καβαλάγαμε τον Ηλεκτρικό, ανεβαίναμε στην Κηφισιά, παίρναμε κάνα σουβλάκι στο χέρι και περιδιαβάζαμε στους κατάφυτους δρόμους της, που ήταν άλλος κόσμος από τα Εξάρχεια και τα Πατήσια, όπου ζούσαμε δυο-δυο σε τρισάθλια δυαράκια. Χαζεύαμε τις βίλες του κεφαλαίου με τους υπέροχους κήπους και τις κάναμε δώρο ο ένας στον άλλον, ως προσυμβόλαιο για την εποχή που θα φέρναμε τη «λαϊκή εξουσία». Ωραία και ηρωικά χρόνια, γεμάτα επαναστατική έξαρση.

Ηταν βέβαια και κάτι απολίτικοι σπασίκλες που αντί να διαβάζουν τα Απαντα του Λένιν, μάθαιναν αγγλικά και έψαχναν για μεταπτυχιακό, αλλά τους δουλεύαμε ψιλό γαζί. Κάναμε σεξ με την ψυχή μας, φάγαμε πολλά παπούτσια στις διαδηλώσεις ενάντια στον νόμο 815 και την «εντατικοποίηση των σπουδών», χορτάσαμε κομματική αντιπαράθεση και αφισοκόλληση, τέλειωσε το σάλιο μας στη συζήτηση αν η Ελλάδα είχε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό (άρα θα αναλάμβανε τη δουλειά το προλεταριάτο) ή αν ήταν μια περιφέρεια της καπιταλιστικής μητρόπολης (άρα έπρεπε να κάνουμε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα).

Κι ενώ η επαναστατική αδρεναλίνη χτυπούσε στα μηνίγγια μας, ήρθε αυτός ο ενοχλητικός προφήτης, μόλις δυο-τρία χρόνια μετά την εξέγερση, να μας μιλήσει για τα «συντρίμμια της γενιάς μας». Γελάσαμε τότε. Συντρίμμι η γενιά του Πολυτεχνείου και η πρώτη μεταπολιτευτική φουρνιά; Ελάτε τώρα. Εμείς θα αλλάζαμε τη χώρα, παράδεισο θα την κάναμε, το έλεγαν και τα πανό μας στις πορείες της εξέγερσης. Πού να ξέραμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News