Ενα φαινόμενο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι οι πολλές, πολυπληθείς και προφανώς επικίνδυνες συγκεντρώσεις σε πλατείες και γειτονιές, ενώ καθημερινώς πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι από την Covid-19.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά;

Η αμυαλιά, η περιφρόνηση του κοινωνικού συνόλου, η άγνοια κινδύνου (χωρίς καμία δικαιολογία), η επιθετικότητα και διάφορα άλλα συναφή. Σε κάποιες περιπτώσεις λέγεται ότι υπάρχουν και πολιτικά κίνητρα, από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και γι’ αυτούς όμως, σε κάθε περίπτωση, ισχύουν τα παραπάνω.

Oλα αυτά που βλέπει κανείς όσο φτιάχνει ο καιρός, φανερώνουν και διάφορα παράδοξα. Oπως για παράδειγμα, το ότι εδώ και τόσους μήνες επιτρέπεται η λειτουργία καταστημάτων εστίασης για την πώληση με τη μέθοδο take away.

Τελικά αποδεικνύεται ότι μόνον take away δεν είναι αυτό (μάλλον το ακριβώς αντίθετο) και ότι μάλλον θα ήταν καλύτερα να λειτουργεί η εστίαση σε εξωτερικούς χώρους, με μέτρα συγκεκριμένα και αυστηρή επιτήρησή τους.

Σε μία περίοδο κατά την οποία φαίνεται ότι η κυβέρνηση πλησιάζει στην τυπική άρση των περιορισμών, ίσως όχι για το Πάσχα, αλλά πάντως από τις 14 Μαΐου κι έπειτα (αφού έχει αναγγελθεί η έναρξη της τουριστικής περιόδου), είναι φανερό ότι η μόνη ελπίδα, πέρα από τα εμβόλια, είναι το πόσο θα προφυλάσσεται και θα προσέχει ο καθένας. Και είναι ένα αλληλένδετο ζήτημα, το τι θα σημάνει ακριβώς «ανοιχτό καλοκαίρι», με τα 3.000 κρούσματα κάθε ημέρα. Oπως και να ‘χει, είναι ξεκάθαρο ότι, ήδη, ούτε μέτρα υπάρχουν ούτε επιτήρησή τους.

Εν όψει αυτών, είναι φανερό ότι η επιτήρηση των πλατειών υπό τις παρούσες συνθήκες και μετά τα όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη, δεν εξετάζεται καν, οπότε κάτι άλλο χρειάζεται.

Υπάρχει όμως ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, που κάνει τα πάντα χειρότερα και φανερώνει το ποιον, τη νοοτροπία και την απουσία αγωγής και αντίληψης πολλών από εκείνους που μαζεύονται στις πλατείες.

Είναι το σκουπιδαριό που αφήνουν πίσω τους, η εικόνα της επιδρομής των χουλιγκάνων, οι οποίοι μόνο κουρασμένοι από την πανδημία και την καραντίνα δεν είναι.

Τα σκουπίδια που μαζεύονται στις πλατείες (καθ’ οιανδήποτε έννοια) δεν είναι κάτι απλό.

Είναι μία όψη της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας ή, τέλος πάντων, ενός κομματιού της, που έχει ενηλικιωθεί με τις αρχές του ωχαδερφισμού, της τεμπελιάς, της άποψης ότι πειθαρχία=φασισμός, της αντίληψης ότι «κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό δεν δίνω».

Το ότι όλοι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πως η συμπεριφορά τους στη συγκεκριμένη συγκυρία μπορεί να είναι ακόμη και θανατηφόρα, βαθαίνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

Και τα σκουπίδια της πλατείας είναι η θλιβερή του απεικόνιση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News