Τι σου είναι μια φράση! Αν ξαφνιαστικά τρυπώσει στο μυαλό μου… Σπίθα έκπληξης-έμπνευσης… Αρχικά στέκεται. Περιμένει. Αλλά σιγά-σιγά, δεν πάει να χάνεται το Σύμπαν, ένα σωρό γεγονότα να ξεσπάνε, ύπουλα δυναμώνει, θεριεύει. Από σπίθα, φωτιά. Αλίμονο αν δεν γίνει γραφή. Δεν μπορώ να ησυχάσω, να προχωρήσω σε οτιδήποτε άλλο. Κοίτα! Κοίτα τώρα τι τραβάω!

Ηταν μια αφήγηση του Γιάννη Μετζικώφ.

Αναφερόταν στη Μαρίνα Λαμπράκη με τρυφερότητα παιδική, ως «Η δασκάλα μου». Η δασκάλα του στην Σχολή Καλών Τεχνών. Η Μαρίνα, όπως μου αφηγείτο, ήταν ασύλληπτα γοητευτική και φορούσε πάντα καπέλα ενισχύοντας τη γοητεία της. Γι’ αυτό και οι μαθητές περιμένανε την είσοδό της στην τάξη για να τη χαζέψουν και ενδυματολογικά. Μια τάξη από εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες, άρα, πολύ πιο ανοιχτοί στη γοητεία! Μέχρι που πέθανε ο σύζυγός της. Και η Μαρίνα δεν ξαναφόρεσε καπέλο. Εφθανε με άσκεπα τα κατάμαυρα μαλλιά της.

Ενας μαθητής ξεθάρρεψε να τη ρωτήσει: «Γιατί δεν φοράτε πια τα καπέλα σας, κυρία Πλάκα;» και εκείνη… Ακου, άκου, αναγνώστη μου! Εκείνη απάντησε: «Χάθηκαν πια από τη ζωή μου τα σημαίνοντα βλέμματα». Τι κόμπος τα σημαίνοντα βλέμματα. Πόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή του καθενός, το «ένα» ζευγάρι μάτια που διαλέγει η καρδιά μας για να καθρεπτίζεται η παρουσία μας. Και ας υπάρχουν δισεκατομμύρια….! Ενα ζευγάρι φτάνει για να σε τινάξει στον ουρανό ή να σε σπάσει στη γη σου. Το σημαίνον βλέμμα. Υπουλα διεισδύει από τη γέννησή μας. Αυτό και θα μας στρέψει, θα μας παραδώσει στο επόμενο, στο επόμενο, στο ένα. Βλεμματοδοτούμενο το ανθρώπινο είδος.

Καμιά φορά ξεθαρρεύω από το βλέμμα του, ξεμακραίνω, δεν το έχω ανάγκη, μου λέω, του πεισμώνω… Σιγά και το βλέμμα! Κάποτε κατάφερα και να «με» κοιτάω κιόλας. Μπορούσα, μα την αλήθεια μου, να κοιτάω το βλέμμα μου, το δικό μου βλέμμα όταν νόσησα. Από την άλλη, ευτυχώς, ποτέ δεν με μπουρδούκλωσαν τα ματιά των πολλών.

Είναι το χειρότερο να χάσεις την ισορροπία σου. Να σωριαστείς γελοίος. Γενικά… Ανθρωπος, τα ανθρώπινα. Και καλά, θαρρώ, τα κάνω. Αλλά να! Ηρθε μια φράση να με ζαλίσει. Σαν κάτι μεθυστικές μυρουδιές λουλουδιών τη νύχτα που ξαφνικά σού συγκρατούν το βήμα… Τι μυρουδιά!… «Τα σημαίνοντα βλέμματα». Το δικό της να βλέπει πώς τη βλέπει ενώ υποδύεται ότι δεν τον βλέπει πως τη βλέπει, και το δικό του να τη βλέπει. Μια στιγμή λαγνείας στον αέρα δυο βλεμμάτων. (Τώρα πια γέμισε ο κόσμος ανθρώπους που γοητεύονται από τον εαυτό τους… Πω, πω, πω, πώς κοιτάζουν τον εαυτό τους στις selfie!.. Σκιάζομαι).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News