Υπήρξαν, στα αλήθεια, εισηγήσεις προς τον Γιώργο Παπανδρέου να αποσυρθεί από την κούρσα ή όλη αυτή η κουβέντα είναι κατασκεύασμα της «διαπλοκής» που θέλει να τελειώσει μια για πάντα με τον συνεχιστή της πολιτικής δυναστείας; Μικρή σημασία έχει αυτό. Είναι θέμα οπτικής, συμβολισμού και διαπραγμάτευσης. Σίγουρα, πάντως, η περίπτωση δεν μοιάζει με την εκλογή Μητσοτάκη. Αν ήταν ο Ανδρουλάκης δεύτερος, το συζητούσαμε.

Ναι, κάποιοι στο περιβάλλον Παπανδρέου σκέφτηκαν ότι η απόσυρση από τη μάχη προστατεύει από μία ευρεία ήττα. Εδώ δεν αποκλείεται και ορισμένοι «πονηροί» να είπαν ότι έτσι ο Ανδρουλάκης θα στερείτο καταγεγραμμένου αποτελέσματος. Κάποιοι άλλοι παρατήρησαν ότι ένας Παπανδρέου δεν αποσύρεται ποτέ, ενώ ένα καλό αποτέλεσμα θα τον νομιμοποιούσε ως ισχυρό πόλο. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι ο Παπανδρέου αποφάσισε να το παλέψει μέχρι τέλους. Και debate ζητάει θεωρώντας ότι έχει συγκριτικό πλεονέκτημα και σε σκληρές επιθέσεις θα πάει προκειμένου να συσπειρώσει τους ανθρώπους του. Το πρόβλημα με αυτήν την τακτική είναι ότι πρέπει να σου απαντήσει και ο άλλος στο ίδιο ύφος. Και ο Ανδρουλάκης δεν δείχνει πρόθυμος για κάτι τέτοιο.

Εκτός των άλλων, πλέον οι κινήσεις δείχνουν κάτι που μοιάζει με απελπισία. Δεν μπορείς να λες, όταν είσαι Παπανδρέου, ότι κάποιοι είχαν τέσσερα χρόνια για να προετοιμαστούν και εσύ 34 ημέρες. Όχι μόνο ακούγεται αστείο, αλλά δίνει το δικαίωμα να σε εγκαλέσουν για καιροσκοπισμό, επειδή βρήκες πόρτα ανοιχτή και μπήκες. Και εν τέλει, οι δηλώσεις των τελευταίων ημερών θέτουν υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια της δέσμευσης περί ενότητας. Αν κερδίσει ο Ανδρουλάκης υπό ποιες συνθήκες θα παραμείνει στο κόμμα ο Παπανδρέου; Και αν κερδίσει ο Παπανδρέου, πώς θα μεταχειριστεί τον Ανδρουλάκη;

Είναι λες και ο Γιώργος βρίσκεται με το φτυάρι στο χέρι και σκάβει χαράκωμα. Και έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, το ΚΙΝΑΛ μάλλον θα βγει τραυματισμένο από τη διαδικασία. Το βάθος του τραύματος θα εξαρτηθεί από το τελικό αποτέλεσμα. Πάντως, τα περί διατήρησης του ΚΙΔΗΣΟ δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως διασπαστικά. Ο Παπανδρέου χρειάζεται ένα όχημα για τη Σοσιαλιστική Διεθνή που, δεν αποκλείεται, να αποτελεί και την κύρια μέριμνα του σε αυτήν την περιπέτεια…

Με ιστορικούς όρους ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε ένα τεράστιο ρίσκο. Για το legacy, που λένε και στην Αχαΐα, της οικογένειας και το δικό του προσωπικά. Και δεν εκτίμησε σωστά τα πράγματα. Πίστευε ότι θα βάδιζε τον δρόμο προς την προεδρία με τον τρόπο που ο Μωυσής διέβη την Ερυθρά Θάλασσα. Τώρα κινδυνεύει να γίνει μούσκεμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News