Λίγο πριν τις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές του περασμένο Μαΐου έκανα μια μικρή έρευνα για τα έξοδα των υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Ανακάλυψα ότι ο υποψήφιος περιφερειάρχης μιας μεσαίας περιφέρειας έπρεπε να βάλει από την τσέπη του τουλάχιστον 100.000 ευρώ και μιας μεγάλης από 250.000 μέχρι 300.000. Πολλά τα λεφτά. Μην ζητήσετε αναλυτικό λογαριασμό, σας βεβαιώνω ότι είναι τόσα.

Αν εκλεγεί, θα πάρει μισθό 2.300 ευρώ τον μήνα, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε άλλα 500 για οδοιπορικά και άλλα έξοδα παράστασης. Τα στρογγυλεύουμε στις 3.000, τα πολλαπλασιάζουμε επί 12 μήνες και τα ξαναπολλαπλασιάζουμε επί 4 χρόνια, για να δούμε τι θα εισπράξει σ’ όλη του την θητεία. Βγαίνει ένα νούμερο 144.000 ευρώ. Και αυτομάτως αναδύεται το ερώτημα: Γιατί κάποιος να ξοδέψει τώρα 250 χιλιάρικα, προσπαθώντας να κερδίσει την θέση για να πάρει πίσω 144 χιλιάρικα μέσα σε μια τετραετία; Πρόκειται για τον ορισμό της οικονομικά ανορθολογικής συμπεριφοράς.

Θα σας απαντήσω εγώ λοιπόν, διότι οι ίδιοι οι περιφερειάρχες ή οι δήμαρχοι τα μασάνε ελαφρώς όταν δέχονται τέτοιες ερωτήσεις. Τις θέσεις αυτές τις διεκδικούν, εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, είτε τα ψώνια, είτε τα λαμόγια. Τα λαμόγια είναι μια συμπαγής κατηγορία ανθρώπων που πάνε για να πλουτίσουν, τα ψώνια χωρίζονται σε πλούσια ψώνια και σε ανυποψίαστα ψώνια. Τα πλούσια ψώνια δεν ενδιαφέρονται για την χασούρα τους (λέμε τώρα), τα ανυποψίαστα ψώνια καταλαβαίνουν με τον καιρό πού έμπλεξαν και σταδιακά μετατρέπονται είτε σε καταχρεωμένα ψώνια είτε σε λαμόγια.

Μετά τη δημοσιοποίηση της λίστας των διοικητών των νοσοκομείων, νομίζω ότι στις δύο κατηγορίες (ψώνια, λαμόγια) πρέπει να προσθέσουμε και μια τρίτη. Τους συνταξιούχους. Διότι με την ίδια ακριβώς λογική, γιατί ν’ αφήσει κάποιος την θέση του σε μια οργανωμένη ιδιωτική εταιρεία όπου παίρνει 4.000 ευρώ, για να αναλάβει ένα χαοτικό δημόσιο νοσοκομείο όπου θα παίρνει 1.800 ευρώ; Μόνο αν είναι ψώνιο, λαμόγιο ή συνταξιούχος που περνά την ώρα του στο μπαλκόνι ή στο καφενείο με μια σύνταξη λιγότερη απ’ τα 1.800. Είναι απλά τα πράγματα.

Ξέρω τον αντίλογο. Αυτός που πάει σε μια δημόσια θέση για να κλέψει, θα το κάνει είτε παίρνει 1.800 είτε 18.000 τον μήνα. Διότι πάντα η μίζα θα είναι μεγαλύτερη από τον μισθό και διότι η ανθρώπινη βουλιμία δεν έχει ταβάνι. Σύμφωνοι, ας συμφωνήσουμε όμως τουλάχιστον ότι για λόγους τάξεως θα πρέπει να υπάρχει μια αντιστοιχία ευθυνών και αποδοχών. Δεν γίνεται ο διοικητής να βγάζει δέκα φορές λιγότερα από τον κυλικειάρχη που του φτιάχνει τον καφέ, όταν μάλιστα ο κυλικειάρχης έχει πάρει το κυλικείο με υπογραφή του διοικητή.

Υπάρχουν νέοι και σπουδαγμένοι άνθρωποι, θα πείτε, οι οποίοι θα πάνε τρέχοντας σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες με 1.800 τον μήνα. Πράγματι υπάρχουν, όμως κι εδώ υπάρχει αντιστροφή της κανονικής σειράς των πραγμάτων. Το σωστό είναι να μαθαίνει κάποιος την δουλειά και να φτιάχνει βιογραφικό στον ιδιωτικό τομέα, για να το χρησιμοποιήσει στην συνέχεια σε θέσεις υψηλής ευθύνης του δημόσιου τομέα. Δεν είναι να ξεκινά την καριέρα του και να φτιάχνει βιογραφικό σε θέση διοικητή ή υποδιοικητή δημοσίου οργανισμού, για να το πουλήσει μετά στον ιδιωτικό τομέα και να οικονομήσει.

Βεβαίως, οι σκέψεις αυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το κράτος μας πρέπει αύριο το πρωί να τριπλασιάσει τον μισθό των 10.000 ανθρώπων που διοικούν όλες τις δομές του από την Κρήτη ως τον Έβρο κι απ’ το Καστελόριζο ως την Κέρκυρα. Υπάρχουν λεφτά για κάτι τέτοιο κι αν υπάρχουν, αυτή είναι η πρώτη μας προτεραιότητα; Κι αν υποθέσουμε πως το κάνουν, θα συρρεύσουν αυτομάτως οι άξιοι για να καταλάβουν τις δημόσιες θέσεις ή απλώς θα τριπλασιαστούν οι αποδοχές των ψώνιων, των λαμογιών και των συνταξιούχων; Κι αν συρρεύσουν οι άξιοι, οι κυβερνήσεις θα τους δώσουν τις θέσεις ή θα τους βροντήξουν πάλι την πόρτα στην μούρη;

Αχ αυτές οι προαιώνιες υπαρξιακές αναζητήσεις του Ελληνισμού, 200 χρόνια μετά την επανάσταση που μας έκανε κράτος ψώνιων, λαμογιών και συνταξιούχων…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News