Ακουγα μέσα στο Σαββατοκύριακο, σε μια ψυχαγωγική εκπομπή του ΣΚΑΙ, συνέντευξη μιας πρώην παίκτριας του «Master Chef», της Ντέμης Γεωργίου. Η κοπέλα μιλούσε, μεταξύ άλλων, για το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η ίδια είναι με τη σύντροφό της σε σύμφωνο συμβίωσης.

«Ευχαριστώ πολύ για το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, αλλά εγώ θέλω να παντρευτώ σε Εκκλησία, θέλω να ντυθώ νυφούλα». «Πιστεύω. Έχω μεγαλώσει μέσα σε εκκλησίες. Παντρεύομαι εγώ με την κοπέλα μου στην Εκκλησία; Οχι. Πού είναι η ισότητα; Δεν θλίβομαι, απογοητεύομαι για ένα μισό νομοσχέδιο».

Μπορώ να καταλάβω το δράμα του ομοφυλόφιλου πιστού. Του ανθρώπου που θέλει να λέγεται χριστιανός ορθόδοξος, που λαχταρά να νιώσει ισότιμο μέλος του ποιμνίου αλλά δεν μπορεί. Δεν του επιτρέπεται, για την ακρίβεια. Η Εκκλησία δεν του απαγορεύει ασφαλώς καθολικά την πρόσβαση στις τελετουργίες της, αλλά του κλείνει την πόρτα σε κάποιες. Και του ζητάει  συνεχώς να μετανοήσει γιατί, όπως λέει και ξαναλέει, το είπε και πρόσφατα ακόμα μία φορά με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου: «η ομοφυλοφιλία έχει καταδικαστεί από τη σύνολη εκκλησιαστική παράδοση, αρχής γενομένης από τον Απόστολο Παύλο και αντιμετωπίζεται με τη μετάνοια, η οποία είναι αλλαγή τρόπου ζωής».

Η Εκκλησία είναι αμετακίνητη στα πιστεύω της. Θρησκευτικό γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών δεν πρόκειται να επιτρέψει στους κόλπους της. Εδώ ξεσηκώθηκε με το νομοσχέδιο, θεωρώντας ότι θα διαλύσει την παραδοσιακή μορφή οικογένειας και θα οδεύσουμε όλοι στην Κόλαση. Στη χριστιανική θεώρηση των πραγμάτων, οικογένεια σημαίνει πατέρας, μητέρα και παιδιά. Οτιδήποτε άλλο, η Εκκλησία δεν μπορεί να το αποδεχτεί γιατί θεωρεί ότι έτσι θα προδώσει την αποστολή της. Είναι μια ξεκάθαρη κοσμοθεωρία, την οποία είτε την αποδέχεσαι είτε την απορρίπτεις. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Έχω δει πολλούς ανθρώπους να βασανίζονται μεταξύ αυτής της αποδοχής και της απόρριψης. Να περνούν τη ζωή τους άχαρα, αιωρούμενοι ανάμεσα στις επιθυμίες και την πίστη τους, χωρίς να καταφέρνουν να προσγειωθούν κάπου. Να κρύβονται, να απαρνούνται την απόλαυση ή να την αναζητούν με ενοχές, και κάθε βράδυ να ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους πλήρως ανικανοποίητοι, με εσωτερικά διλλήματα που κατακρεουργούν την ύπαρξή τους και για τα οποία αναζητούν, μάταια, μια λύση.

Καμία λύση δεν μπορεί να βρεθεί σ’ ένα δρόμο που καταλήγει σε αδιέξοδο. Και οι δρόμοι των θρησκειών συνήθως εκεί καταλήγουν, όταν η φύση μας λοξοδρομεί από τους κανόνες τους. Που λοξοδρομεί συνεχώς, δηλαδή. Όλοι μας έχουμε επιθυμίες που δεν συμβαδίζουν με όσα μια θρησκεία κηρύττει και τα οποία σου ζητά να υιοθετήσεις, χωρίς τη δυνατότητα αμφισβήτησης ή προσαρμογής στα δικά σου θέλω.

Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικός ο διαχωρισμός του κράτους από την Εκκλησία. Γιατί το κράτος ανοίγει διόδους, δίνει πρόσβαση σε δικαιώματα και ελευθερίες που κανένας πολίτης δεν πρέπει να στερείται. Και το κάνει βασιζόμενο στον ορθολογισμό και την πρόοδο, όχι σε κανόνες ιερών βιβλίων που δεν αλλάζουν ποτέ, αρνούμενοι πεισματικά να δούνε πέρα από το δικό τους μικρόκοσμο, τη μεγάλη, πολύχρωμη, πολύπλοκη εικόνα των ανθρώπων.

Δεν είναι «μισό νομοσχέδιο», αγαπητή Ντέμη Γεωργίου. Είναι ένα νομοσχέδιο που θα σου δώσει επιτέλους αυτό που δεν μπορούσες να έχεις μέχρι τώρα, κάτι που δικαιούσαι.  Μην περιμένεις, όμως, να σου το δώσει και η Εκκλησία. Δεν θα ντυθείς νυφούλα, τουλάχιστον όχι μέσα σε ναό, γιατί η Εκκλησία θα μείνει προσηλωμένη στο δικό της μοτίβο, όπως ήταν, είναι και θα είναι εις τον αιώνα τον άπαντα.

Εξάλλου, σου το λέει στα μούτρα. Για την Εκκλησία, ένας ομοφυλόφιλος είναι παιδί ενός κατώτερου θεού. Εκτός αν μετανοήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News