Για εκείνη τη selfie κοντέψαμε να πέσουμε από το παγκάκι. Να είναι και ο πύργος στο φόντο, να ήμαστε και μεις στο πλάνο. Δεν μας έχω δει πιο αστείους. Γέλια μέχρι δακρύων. Το βράδυ, που ξαναέφερα τη σκηνή στο μυαλό και τα γέλια που τη συνόδεψαν, συνειδητοποίησα ότιπρώτη φορά, δεν έσκασε λάθρα φόβο μέσα μου, μια υποψία «φόρου χαράς». Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Πόσο πρόστυχα εκείνα τα «Σε καλό να μας βγει» τρυπώνουν και καθορίζουν; Πλέον… Λες και δεν με φοβίζει τίποτα! Λες και με την περιπέτεια της υγείας μου, πήγα στο ταμείο και είμαι πια ανάλαφρη χρέους!

Πώς ήρθαν αυτά στο μυαλό μου; Τυχαία μου έλαχε να κατασκοπεύσω το Instagram του Σταύρου Θεοδωράκη. Ο Σταύρος είναι ξανά στα μάτια μου ένας πολύ ενδιαφέρων τύπος.

Όταν οι δημοσιογράφοι καμώνονταν τα παγόνια και φορτώνονταν δάνεια για να κτίσουν σπίτια με ασανσέρ για τα αυτοκίνητά τους και γήπεδα για το τένις τους και έπιναν καφέ στο Da Capo με περισκοπικό βλέμμα, για να είναι ήσυχοι ότι τους αναγνώριζαν όλοι… Και φούσκωναν, αχ πώς φούσκωναν, τα στήθη τους για να δείχνουν βουνά οι λόφοι (ακόμα έχουν το κουσούρι μερικοί), και μπέρδευαν τα μπούτια τους σε κάθε είδους διαπλοκή και δανειοδότηση, αδιαφορώντας για την ποιότητα της εργασίας τους, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε περιοριστεί στην πιο σοβαρή, υπεύθυνη, ουσιαστικά δημοσιογραφική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης «Οι Πρωταγωνιστές».

Παράλληλα διέθετε το πιο εμπνευσμένο, «πρόταση» εστιατόριο της Αθήνας, το «Αλάτσι». Κερδοφόρο και από ίδια κεφάλαια φτιαγμένο. Δεν έχω γνωρίσει πιο νοικοκύρη άνθρωπο στα οικονομικά! Ενώ οι πολίτες της χώρας μας (έρμα χρόνια χρηματιστηρίου) κατανάλωναν όρχεις ιπποπόταμου και καρδιά στρουθοκαμήλου, εκείνος πρότεινε επιστροφή στις ελληνικές μας ρίζες, στα φαγητά της μαμάς και για γλυκό τα κόλλυβα (η χαρά των vegan στις μέρες μας!).

Οταν ο κλάδος φορτωνόταν και άλλα δάνεια -για να ξεπληρώσει τα πρώτα- και δήθεν να σώσουν τα άσωστα και έστηναν αβέρτα εφημερίδες, μην έχοντας αίσθηση των καιρών και εποχών, εκείνος οργάνωσε μια ομάδα και στοχεύσαμε το Διαδίκτυο www.protagon.gr.

Και όταν κάποια στιγμή τον έπνιξε (όπως έπνιξε όλους μας) η βρώμα μιας πολιτικής σκηνής γελοίας, φθηνής, αμετροεπούς, κοντόφθαλμης, τυχάρπαστης, βάρβαρης, ανέντιμης τα παράτησε όλα και τόλμησε ό,τι του είπε το ξερό του το κεφάλι. Εντιμα, καθαρά και ξάστερα.

Τον πολέμησαν; Λυσσαλέα. Φλόμωσαν τον κόσμο στα ψέματα εναντίον του; Αλίμονο. Καθεστωτικοί, γαρ. Λες να είναι τυχαίο, ότι επέλεξαν τη συνεργασία με τον Καμένο; Και βολεύτηκαν ενίοτε και με Χρυσή Αυγή; Εισήγαγε νέες μεθόδους επαφής με τον κόσμο, σύγχρονες αντιλήψεις, νέα ήθη και έθιμα. Μπέρδεψε το βήμα του; Απόλυτα. Το λες και αυτοκαταστροφικός.

Έκανε λάθη; Αλίμονο. Του έγραφα τους θυμούς μου. Αλλά… Τώρα πια λέω… Ας θύμωσα! Ξυδάκι! Εκείνος πήρε τα ρίσκα. Εκείνος ήταν στην αρένα. Εκείνος έπαιξε και έχασε, ό,τι τέλος πάντων έχασε. Εκείνος έφτασε ταμείο και πλήρωσε. «Χρέωσέ το σε μένα» θα μπορούσε να ήταν το τραγούδι του. Ημείς, εκ του ασφαλούς. Μάλλον όχι. Ημείς ωρυόμενοι ως κερατωμένοι. Δεν μας βγήκε ο εραστής… Λες και μας είχε βγει ο σύζυγος… Άστα μωρέ!… Πλέον, στον καθαρό αέρα μιας επιτέλους υποσχόμενης νέας μέρας, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα κόμματά μας, μας απάτησαν. Όχι ο ερωτικός, παρηγορητικός αστέρας μιας αναλαμπής μας. Όλοι σοφότεροι!

Και τώρα; Τώρα αγαπητοί μου, ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε. Ο Θεοδωράκης κύριος ήρθε, κύριος έφυγε. Μελετήστε τις κινήσεις του στο «Αντίο» του. Από τον Οκτώβριο ακόμα το Ποτάμι (πες με Σταύρο!) προσέφερε στο ΕΚΠΑ μισό εκατομμύριο ευρώ (τη χρηματοδότηση του κόμματός του) για ενίσχυση νέων ερευνητών, Υποψήφιων Διδακτόρων. Η υποτροφία φέρει την επωνυμία «Υποτροφίες Σταύρος Τσακυράκης».

Σήμερα Κυριακή αποφασίζεται η παύση λειτουργίας του Ποταμιού. Παραλλήλως και αυτομάτως (από τα ανήκουστα) ζητούν από το υπουργείο Εσωτερικών να σταματήσει η χρηματοδότηση του Κινήματος. Σημειώνοντας μάλιστα ότι, αν το υπουργείο Εσωτερικών δεν μπορέσει για διαδικαστικούς λόγους να το πράξει, το ποσό της ετήσιας επιδότησης να πηγαίνει στην Υποτροφία που προανέφερα. Γεγονός που θα σημαίνει, ότι κάθε χρόνο, 100.000 ευρώ -κατά μέσο όρο- θα δίνονται στο ΕΚΠΑ για υποτροφίες. Αυτό σύντροφοί αναγνώστες, σε μια χώρα που χρηματοδοτεί και θα χρηματοδοτεί… Να σας φέρω ένα παράδειγμα… Ακόμα και σήμερα, το γραφείο της Ζωής Κωνσταντοπούλου επειδή κόσμησε τον πολιτικό μας βίο ως Πρόεδρος της Βουλής μας (τω αυτώ ισχύει για όλους τους Προέδρους της Βουλής όσο ζουν).

Ξαναρίχνω μια ματιά στο Instagram του Σταύρου Θεοδωράκη. Θεατρικές παραστάσεις, βιβλία, σκέψεις, προτάσεις… Με τη μία αναγνωρίζεις, «Ενδιαφέρον τύπος». Όλα προμηνύουν μια επόμενη, όμορφη, υποσχόμενη μέρα για εκείνον. «Εξοφλημένα» όλα του τα χρέη! Χρεωμένα σε εκείνον, στο ακέραιο! Καθαρός, πεντακάθαρος, ξάστερος.

Με μιας, μπαίνει ο διάβολος μέσα μου… Ψαχουλεύω το Instagram της Φώφης Γεννηματά. Η Φώφη ανφάς, προφίλ, ολόσωμη. Και ένας Ανδρέας Παπανδρέου. Η Φώφη παίζει κόμμα με τον εαυτό της. Δυο τύποι ανθρώπων, δυο κόμματα. Ένα ωστόσο, το αξιοπρεπές αντίο. Θέλει κότσια… Να το πω κομψά.

ΥΓ.: Σταύρο, στο χωριό μου λέμε «ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι». Καλή σου συνέχεια. Πάντα ωραίος!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News