-Γεια σου στον ουκρανικό λαό και στον πρόεδρο Ζελένσκι. Στις συναρπαστικές της ζωής εκπλήξεις. Σαν παρότρυνση, να επανασυστηνόμαστε οι άνθρωποι και να ήμαστε ωραία ανοιχτοί. Για φαντάσου!… Πόσους ξεπετάμε ως ελαφρούς; Και αίφνης αποδεικνύονται οι πλέον ενσυνείδητοι σοβαροί. Ο Ζελένσκι, ηγέτης ενός λαού που ανδρώθηκε με πατριωτισμό σε χρόνια ισοπεδωτικών «Πατρίδας». Κι εμείς με κομμένη την ανάσα να δικαιωθεί ο αγώνας τους ως το τέλος.

-Γεια σου σε εκείνο το μακρύ, μακρύ, μακρύ τραπέζι του προέδρου Πούτιν. Τι επινόηση; Τι επιμηκυντής! Παιδιάστικο το ερώτημα «Πόσο τον έχει;». Αλλά εξίσου δραματικά  μεγάλη η αγωνία μας… Ηγέτες που εμπνέονται τέτοια ψευτομεγέθη είναι ικανοί για όλα. Τρέμω, τρέμουμε.

-Γεια σου στις γυναίκες του Ιράν. Σ΄εκείνες τις κοτσίδες που κουνιούνταν στον αέρα σαν μαστίγια. Θεέ, όποιε Θεέ, δώσε σ’ εκείνες δύναμη και στους άνδρες της γης τους φώτιση.

-Γεια σου στους κατοίκους της Κίνας και σε όσα θα κουβαλάει η ψυχή τους από τον τρόπο αντιμετώπισης του κορονοϊού. Πόσα απάνθρωπα τους συμβαίνουν! «Μα μιλάμε για 1,412 δισεκατομμύρια ανθρώπους!» συχνά επιχειρηματολογούμε. Ενας-ένας άνθρωπος. Αν-θρω-πος. Τυχεροί οι ευρωπαίοι πολίτες. Μακάρι έτσι όλος ο κόσμος.

-Γεια σου στην αποφοίτησή του Κώστα και στα καπέλα που πετάχτηκαν στον αέρα μαζί με τα όνειρά τους.

-Γεια σου στο καλοκαίρι του αποχαιρετισμού. Εκείνη η φιγούρα που σκαρφάλωνε σε κάθε πέτρα στη Μονεμβασιά. Και στα Κύθηρα. Μέσα μου, σ’ εκείνα τα μέρη γλυκά τον αποχαιρέτησα. Και μετά; Μερικούς μήνες μετά έφυγε.

-Γεια σου στην Ολλανδία. Και θα θυμάμαι πάντα εκείνες τις βαλίτσες να τις ανεβάζουν  σκαλοπάτι-σκαλοπάτι με τον πατέρα του. Τι στενά σκαλοπάτια έχουν οι Ολλανδοί! «Το σπίτι μου» είναι πια άλλο από το δικό μας. Και θυμάμαι το ποδήλατό του να στρίβει ενώ «Μην κλάψεις» μου είπε, και χαμογέλασε. Και τον είδαμε πεταλιά-πεταλιά να απομακρύνεται. Μέχρι που χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο. Και ελεύθερα έριξα ένα κλάμα! Σερπαντίνα η ζωή… Φσσσσσσς! Ευλογία.

-Γεια σου στα ταξίδια μας. Στο Πήλιο είχαμε κάνει το ποδαρικό του ’22. Αννα, Αθηνά, Δημητρούλα. Καλά τα πήγαμε, φιλεναδίτσες μου. Γειά σου στη Μονεμβασιά. Γειά σου στα Κύθηρα που άφησα την ψυχή μου (Ευάκι αγαπημένο). Στην αναγνώστρια του πλοίου και στο κολιέ που έβγαλε από τον λαιμό της και μου το φόρεσε. Γεια σου στη Σύρο της έκπληξης. Γειά σου στην Ξάνθη, στα Πομακοχώρια και στην Αδριανούπολη, τη νέα μας ανακάλυψη. Στην Τζιά και σ’ εκείνο το ζευγάρι που χόρευε δίνοντας όρκο «Για πάντα». Και στη Φλώρινα. Κι άλλο ζευγάρι «Για πάντα»! Ο Νίκος και η Θεοδώρα. Χορτάσαμε χορό. Αν δεν χορέψεις τη ζωή, παραγίνεται ζωή. «Να ζήσετε!» η ευχή! Κι ούτε λέξη παραπάνω από αυτή.

-Γεια σου στην Τήνο. Εκεί που ρίχνει η ψυχή μου άγκυρα απ’ όλα τα ταξίδια. Τι να το κάνεις το ταξίδι αν δεν έχεις τόπο να γυρίσεις; Γειά σου στις φωνούλες των εγγονιών μας, στα αυτοσχέδια παιχνίδια τους, στα γέλια τους, στο πατίνι, στο ποδήλατο γύρω από την ελιά, στα κροκοδείλια δάκρυα «Μα πώς έπεσες, καρδιά μου; Τώρα θα δει η πέτρα!». Στον τρόπο που οι μικρές σφίγγονται στην αγκαλιά μου, μην και τις πάρει ο αέρας! Λατρεύω…Λατρεύω ότι και φοβούνται και τους αρέσει ότι φοβούνται. Γειά σου στο μακρύ μας τραπέζι κάθε μεσημέρι. Μα πιο πολύ, στα πρόσωπα όλων όπως το νιώθω, μέρα τη μέρα, να γαληνεύουν. Και ησυχάζω, ότι πήραν δυνάμεις και είναι έτοιμοι πανέτοιμοι να ξαναπετάξουν.

-Γεια σου στην ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Γεια σου σε κάθε μικρόψυχο πλάσμα που επενέβη στα μάτια του για να μη δει αυτό που έβλεπαν όλοι.

-Γεια σου στον Χρήστο Χωμενίδη και στο Βραβείο Ευρωπαϊκού Μυθιστορήματος που νίκησε η Νίκη «του». Και δέκα φορές μπράβο για την καθηλωτική του ομιλία κατά την παραλαβή του βραβείου του. «Μέσω της τέχνης, η Ελλάδα μπορεί να ξανασυστηθεί στον κόσμο». Ετσι. Μακάρι, έτσι!

-Γεια σου στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και την σπουδαία επιτυχία της συνεργασίας του με το Netflix. Γεια σου, ότι ενώ όλοι οι δημιουργοί επιζητούν την όλο και μεγαλύτερη δόση βίας… Πόσο αχόρταγοι προκύψαμε στη βία!… Ο Παπακαλιάτης σκόρπισε τα πιο δυνατά μηνύματα με τρυφεράδα.

-Γεια σου στις γυναικοκτονίες. Στις κακοποιήσεις. Στα παιδιά-γέροντες. Στην καταιγίδα βίας. Πόση βία! Πού τελειώνει αυτό; Δεν τελειώνει αυτό. Μίλα. Μίλα.

-Γεια σου σε όποιον σπάει την αλυσίδα της βίας. Σε όποιον η ψυχή του μετράει «Εμένα με νοιάζει!». Εκείνη η ιερή θεία της 12χρονης. Γειά σου σε όποιον μιλάει. Αλλά κυρίως σε όσους λαμβάνουν τη φωνή (όποιου μιλάει) ως προσωπική τους ευθύνη να δικαιωθεί.

-Γεια σου στην αργοκίνητη Δικαιοσύνη στη χώρα μας. Η ντροπή μας.

-Γεια σου σε όσους εντόπισαν στα ιερά, ευκαιρία πλουτισμού. Αλλά πάνω από αυτό… Φτου! Φτου σε ένα σωρό κυβερνήσεις που δεν έχτισαν αδιαπέραστα τείχη για πλουτισμούς. Βολικά ξεφόρτωσαν τη δική τους ευθύνη. «Τώρα χλαις. Γιατί χλαις;» όπως θα τραγουδούσε ο Γονίδης. Γεια σου σε κάθε πολιτικό που χυμάει στη φωτιά. Κι ας καεί (συνήθως καίγονται οι σωστοί). Ελάχιστοι είναι.

-Γεια σου στο Μουσείο Royal Picture Gallery Mauritshuis στη Χάγη. Οσες φορές και να πάω! Γεια σου στην έκθεση «Μικρά Ασία» στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Γεια σου σε όλα τα εμπνευσμένα μυαλά. Τα ανοιχτά. Σωσίβιο η τέχνη. Γεια σου στα «Μήπως;» που βάζουν στην άκρη βεβαιότητες.

-Γεια σου στη βασίλισσα Ελισάβετ. Την επιτομή της αυτοσυγκράτησης. Αξιζε τόση στέρηση ζωής; Θέλω να τη σκέφτομαι στον ουρανό σε έναν τρελό χορό με τον άνδρα που τη φώναζε Λίλιμπετ. Ή μήπως και στον ουρανό παραδίδει μαθήματα αυτοσυγκράτησης στον Θεό;

-Γεια σου στην κυρία Νανά. Μου λείπουν όσα ποτέ δεν είπαμε. Αξιζε τόση αυτοσυγκράτηση; Σας ονειρεύομαι να σας παρασύρει σε ένα ταγκό ο παππούς Αριστείδης. Θα τον αφήσετε να σας παρασύρει;

-Γεια σου στην Κεραία «μου». Σε όσους με τίμησαν και ήταν πολλοί. Οι ιστορίες τους,  κάρβουνο στα χέρια της συνείδησής μου. Πόσες σκέψεις, πόσες λέξεις δικές τους έχω μέσα μου. Μα κυρίως, πόσα βλέμματα! Μέσα μου έχω πιο πολύ βλέμματα παρά νερό. Ποια, ποιον να πρωτοαναφέρω; Ενας-ένας, βαθιά ευγνώμων, ότι με σόφεψαν (κι ας μην υπάρχει τέτοια λέξη). Πόσα θέματα βάδισα μαζί τους και αυτή τη χρονιά στον Β και Γ κύκλο! Αστεγία νέου τύπου. Αυτισμός. Υποβοηθούμενη τεκνοποίηση. Οι επιστρέψαντες. Καταστήματα ηλικίας ενός αιώνα. Το έγκλημα στις μέρες μας. Γη ζωοδότρια. Η ζωή μετά τον καρκίνο. Ο άνθρωπος με τη μάσκα. Γλυκόπικρη γεύση Κωνσταντινούπολης. Η φιλία.  Κώστας Καβαθάς, εκατό ζωές σε μία. Σχολή Ουρσουλινών Τήνου. Βασίλης Ζούλιας, μάχη με την εξάρτηση. Εθισμός, ύπουλο δράμα. Τα αρχεία της ΕΡΤ. Δυο γυναίκες που άλλαξαν τη μοίρα. Οι άνθρωποι είναι λουλούδια. Και ο Αϊνστάιν ήταν δυσλεκτικός… Πω, πω! Για πόσα μιλήσαμε!… Τι σπουδαίους συνεργάτες αξιώθηκα και σ’ ετούτο το ταξίδι! Βουλίτσα, Αρη, Κώστα, Θοδωρή, Αναστασία-Βατάνεν, Βασίλη… Πώς το είπε «ο μάστορας» στο δικό του επεισόδιο; «Νιώθω ταπεινοφροσυνοπερηφάνεια». Αυτό! Στα 60, μού το επιτρέπω να το πω.

-Γεια σου στις μουσικές της Λίλας. Η παρουσία της σε κάθε μου εγχείρημα είναι χάδι στην καρδιά μου. Γεια σου στην ερώτησή της «Πού είστε; Αρη, που είστε;» και σε ό,τι επακολουθεί με το «Ερχομαι!». Γεια σου στους κωδικούς κάθε οικογένειας. Πολύ αγαπώ την ευλογημένη τρέλα και τα γέλια μας.

-Γειά σου στη βάφτιση της Βικτώριας. Σ’ εκείνη την εκκλησία που είχε μόνο έναν σταυρό σε άσπρους τοίχους. «Μην περιμένεις να δεις εκκλησία όπως την έχεις στο μυαλό σου» μου είχε πει προετοιμάζοντάς με. Κι ωστόσο, ήταν η πιο καθηλωτική τελετή που έχω παρευρεθεί στη ζωή μου. Σαν μια πελώρια άσπρη οθόνη να προβάλει ο καθένας μας τη δική του πίστη, την πίστη της ψυχής του. Αγάπη, μωρέ! Τι άλλο από Αγάπη; Αγάπη και επιεική μάτια.

-Γεια σου στους σημαντικούς μου. Γιάννη, Λίλα, Αρίστο, Κώστα, Γιώργο, Μόνικα, Εριέττα, Μάξιμο, Ρέα Μαρία, Βικτώρια, Βεττάκι «μας». Γεια σου στην αγκαλιά τους και στην αγκαλιά μας. Γεια σου στους φίλους μας. Γεια σου στους αναγνώστες και τηλεθεατές που γίναμε φίλοι «από το πουθενά». Τι ενδιαφέρον πράγμα οι ενώσεις των ανθρώπων!

-Γεια σου στο 22, Γεια σου στο 23. Φτάσαμε ως εδώ! Συνταξιδιώτες μου, δεν το λες και μικρό πράγμα. Σας εύχομαι ζωή ζωένια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News