Θυμάμαι το 2004, που ο ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ενώ κάλπαζε προς νέα νίκη στις εκλογές (ήταν πρωθυπουργός από το 1996), βρέθηκε αντιμέτωπος με την έκρηξη μιας βόμβας στην Μαδρίτη μια βδομάδα πριν από τις κάλπες. Μια δήλωση του (που αποδείχτηκε συνειδητό ψέμα) ότι τη βόμβα την είχε βάλει η ΕΤΑ, η παράνομη οργάνωση των βάσκων αυτονομιστών, του στοίχισε την πρωθυπουργία και σήμανε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Πριν σκάσει η βόμβα προηγούνταν με πέντε μονάδες στις δημοσκοπήσεις.

Σας φαίνονται μακριά το 2004 και η Ισπανία; Πάμε στην Ελλάδα το 2007; Ακόμα βλέπω μπροστά μου τον Κώστα Καραμανλή να χαμογελά, όταν πρωτάκουσε ότι η αντιπολίτευση τον κατηγορεί για σκάνδαλο επειδή είχαν γίνει κάτι ασήμαντες ανταλλαγές κρατικών ακινήτων με ένα μοναστήρι του Αγίου Ορους. Το πρωθυπουργικό και ανέμελο «έλα καημένε» είχε σημάνει την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης της πολιτικής καριέρας του Κώστα Καραμανλή. 

Υπάρχουν ιστορικές αναλογίες αυτών των δύο περιπτώσεων, με την υπόθεση της παρακολούθησης του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη; Κανείς δεν ξέρει. Μα αυτή είναι εν τέλει η ουσία της ιστορίας. Οι πρωθυπουργοί και τα συστήματα εξουσίας δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει. Σχεδιάζουν, μελετούν, προγραμματίζουν, σεναριολογούν, για να καταλήξουν να πληγούν από κάτι που δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν. Το οποίο μάλιστα, όταν ξεκινά μοιάζει  εντελώς επουσιώδες, έως και γελοίο.

Θα πει κάποιος ότι, αν το απρόσμενο, το (φαινομενικά) δευτερεύον και το αθέατο προορίζονται νομοτελειακά να μετατραπούν σε καταλύτες της πολιτικής ζωής, είναι μάταιη κάθε κυβερνητική προσπάθεια προγραμματισμού και σχεδιασμού των εξελίξεων. Εν μέρει ναι, αλλά εννιά στις δέκα φορές αυτό το απρόσμενο είναι απότοκο μιας κυβερνητικής βεβαιότητας ότι είναι «καβάλα στο άλογο». Οι «καβαλάρηδες» είναι επιρρεπείς σε επιδείξεις αμετροέπειας. Θεωρώντας ότι είναι άτρωτοι από τους πεζούς, χτυπούν το κεφάλι τους σε κάποιο κλαδί που επικρέμεται στον δρόμο τους. 

Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει όλο αυτό με τον Ανδρουλάκη. Σίγουρα θα σέρνεται για μήνες στην πολιτική ζωή και είναι άγνωστος ο επηρεασμός του εκλογικού σώματος, δεν έχουμε καν ιδέα αν αποδειχθεί ικανό να επιταχύνει εξελίξεις. Θα τα δούμε όλα αυτά, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Ηδη όμως είναι ορατή μια μελλοντική παρενέργεια. Η παρακολούθηση κατάφερε καίριο πλήγμα στην πιθανότητα δημιουργίας κεντροδεξιάς συμμαχικής κυβέρνησης. Έδωσε το πρόσχημα στον Ανδρουλάκη να πει: «Να συγκυβερνήσω μ’ αυτόν που με παρακολουθούσε; Οχι!». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News