Ρώτησα λίγους ανθρώπους στο περιβάλλον μου τι θυμούνται από τα δύο τελευταία Πάσχα. Ακουσα κάτι μισόλογα και κάμποσα ηχηρά «Τίποτα». Εξ ου και αποτολμώ εδώ μια μικρή, αυθαίρετη κατάδυση στο πρόσφατο, τραυματικό παρελθόν. Για να υπενθυμίσω ότι και τότε η ζωή ήταν εξόχως επεισοδιακή (ή ανεπεισοδιακή, όπως θέλει κανείς το παίρνει). Πρωτίστως, βέβαια, για να καταρρίψω το επιπόλαιο «Κάθε πέρυσι και καλύτερα».      

ΠΑΣΧΑ 2021

Εχει κάπως σβήσει ο απόκοσμος νεωτερισμός της κατάργησης του Πάσχα (μια φορά στην Ιστορία καλά ήταν, ας μην το παρακάνουμε) και έχει κατακαθίσει η κόπωση. Κάποιος γνωστός μου λέει ότι έχει αρχίσει να μπερδεύει τις μέρες –«τίποτα δεν με πείθει ότι αύριο, μεθαύριο έχουμε Πάσχα»– ότι ο χρόνος του έχει γίνει «αχρωμάτιστος», σαν να έχει πέσει χιόνι. 

Το «Πάσχα στο χωριό» δεν θα σωθεί τελικά, αν και οι ειδικοί της Επιτροπής ήταν διχασμένοι. Διαπεριφερειακές μετακινήσεις γιοκ. Ετοιμα ξανά τα drones και τα κιάλια νυχτερινής οράσεως για τους παραβάτες στα διόδια. Προχθές η κομμώτρια μου έλεγε για τη φίλη της «που έφυγε στη ζούλα για τη Σαρωνίδα, πριν έρθει η Μεγάλη Εβδομάδα και την πιάσουν».     

Πάλι καλά δηλαδή που βιώνουμε το κρεσέντο της «μεγαλύτερης επιχείρησης μαζικού εμβολιασμού στην Ιστορία». Κάτι είναι και αυτό, γιατί μόνο με τα χειροποίητα τσουρέκια δεν θα «τσούλαγε» φέτος. 

Κεντρικό σύνθημα το «άνοιξε η πλατφόρμα σου;». Διαγενεακές αψιμαχίες στα σόσιαλ, οι 40-49 γκρινιάζουν ότι καθυστερoύν να πάρουν σειρά, «Παιδιά ξέρετε τι παίζει; Δεν υπάρχουν ραντεβού για εμβόλια πουθενά, ούτε τον Ιούνιο δεν βρίσκω στην Αθήνα…». Αρχίζουν κιόλας να αφικνούνται τα πρώτα άθλια memes της φετινής πασχαλινής σεζόν: «Πρώτη δόση Αstra Zeneca και μετά κοκορέτσι, δεν θα ξέρουμε από πού μας ήρθε ο θρόμβος». 

Οχι ότι έχει κοπάσει το «άλλο» σασπένς. Την Παρασκευή, τελευταία μέρα του σχολείου πριν από το Πάσχα, η 15χρονη κόρη μου μαθαίνει ότι ένα παιδί στην τάξη της ήταν «κρούσμα». Τεστ υποχρεωτικά όλο το τμήμα, μια φίλη της κλαίει αγχωμένη στο τηλέφωνο, μια δική μου φίλη έχει τον αδελφό της στο νοσοκομείο με πνευμονία και πηγαίνει να απολυμάνει το σπίτι του, παρέα με το ειδικό συνεργείο. Φέτος, θα βάψουν κόκκινα αβγά και όσοι δεν έχουν βάψει ποτέ.

Τη Μεγάλη Τετάρτη το χτυπάμε το ρεκόρ, 805 διασωληνωμένοι μας ενημερώνει, σε έκτακτο δελτίο, το υπουργείο Υγείας (ένα ευχέλαιο, ρε παιδιά). Καλά έκανε και θυσιάστηκε «το Πάσχα στο χωριό». Το «άνοιγμα» της  απαγόρευσης κυκλοφορίας (από τις 9 στις 10 το βράδυ) για τις ημέρες του Πάσχα ποσώς βοηθάει. Ενας γείτονας μου εκμυστηρεύεται ότι παρανόμησε: «Πήγα στο σπίτι ενός φίλου και έμεινα μέχρι τις 11. Δεν άντεχα άλλο, ας το “έτρωγα” το τρακοσάρι, οι άλλοι που τα πίνουν στις πλατείες, είναι καλύτεροι;». Οπως και να ’χει, το τείχος της ανοσίας χτίζεται. 

Η ανοιξιάτικη φύση έξω οργιάζει, στην Ινδία αυτές τις μέρες λένε ότι δεν υπάρχει οξυγόνο. Τη Μεγάλη Πέμπτη συνοδεύω την ηλικιωμένη μητέρα μου στην εκκλησία, έχω χρόνια να νιώσω τέτοια κατάνυξη, είμαι βέβαια σε επιφυλακή, ο Χαρδαλιάς είπε «ένα άτομο ανά 25 τ.μ.».

H Ανάσταση φέτος θα γίνει, αν μη τι άλλο, live αλλά έχει «curfew», μέχρι τις 9, όπως στην Κατοχή, με παρηγορεί η μητέρα μου. «Είναι 11.30 και έχουμε ήδη κάνει Ανάσταση, έχουμε φάει, έχουμε πει και έχουμε ήδη αρχίσει να “πέφτουμε”. Ευρωπαίους μας έκανε ο κορονοϊός!» μου λέει μια φίλη που τηλεφωνεί για «χρόνια πολλά».

Την Κυριακή του Πάσχα, αν μη τι άλλο, τρώμε κάποιοι μαζί (μέχρι 9 μέσα, μέχρι 12 έξω), θυμήσου το περσινό «Τίποτα» και τρώγε την ξεροψημένη πετσούλα σου. Περιμένουμε και την επανεκκίνηση που μας έχουν υποσχεθεί. Τέτοια εποχή πάντα αιωρείται η υπόσχεση της επανεκκίνησης. Θα μετακινούμαστε και χωρίς SMS. Αλλοι αδημονούν για το επόμενο επεισόδιο του «Σιωπηλού δρόμου», άλλοι σιχτιρίζουν το πνιγηρό «τώρα», πολλοί φοβούνται το όποιο «μετά».

ΠΑΣΧΑ 2020  

Εxtra bonus: Mεγάλη Παρασκευή, Μεγάλο Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα δεν θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη ενημέρωση Τσιόδρα-Χαρδαλιά στις 6, «εκτός και αν κριθεί αναγκαίο». Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις έχουν γεμίσει προϊόντα σουπερμάρκετ, χάπια για την αϋπνία, σιρόπια για τον πονόλαιμο (με τον  εφιάλτη του οποίου κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα) και δώρα για τα βαφτιστήρια με «ανέπαφη παράδοση». Ακόμα και η διαφήμιση με το λαμπαδιασμένο μαλλί του Γαϊτάνου φαντάζει αστεία.

Η άνοιξη του εγκλεισμού και της λάτρας. Με ηρεμεί σχεδόν να καθαρίζω με λύσσα βρύσες και διακόπτες. Από τη σιωπηλή γειτονιά φθάνουν διάσπαρτοι ήχοι ζωής: κελαηδίσματα πουλιών, γκάπα γκούπα από φρενήρη μαγειρέματα, κάποιος παίζει τρομπέτα, ένα νεογέννητο μωρό κλαίει σαν γατί – ευτυχώς αυτό τουλάχιστον δεν θα θυμάται. Μια φίλη με πληροφόρησε ότι με την κλειστή εστίαση έχουν λωλαθεί και τα περιστέρια. Μπήκε, λέει, η ίδια σε ένα σουπερμάρκετ και έκαναν κανονική έφοδο ·έντρομοι οι υπάλληλοι πάλευαν να τα διώξουν. Ω γλυκύ μου έαρ.  

Ο συμβίος μου επιστρέφει από βόλτα/άσκηση (SMS 6) στο Σύνταγμα, όπου έχει λαθρακούσει αστυνομικό να ρωτάει –ευγενικά– απείθαρχο πολίτη: «Θέλετε να μου πείτε ότι πήγατε να ψωνίσετε από την Αθήνα στο Φάληρο;». Η ξαδέλφη μου λέει ότι έχουν απαγορευτεί φέτος τα ολόκληρα αρνιά για να μην υποδαυλισθούν τα πασχαλινά όργια. Λίγο πριν μπει η Μεγάλη Εβδομάδα, τα παιδιά έχουν ήδη κλείσει έναν μήνα χωρίς σχολείο.  

Αυτός ο σκληρός Απρίλης θα είναι, σύμφωνα με το τελευταίο πρωθυπουργικό διάγγελμα, και «ο πιο κρίσιμος», αυτή η εβδομάδα, «μια πραγματικά Μεγάλη Εβδομάδα». Οι ναοί, ερμητικά κλειστοί «για όλα τα δόγματα». «Πρέπει να κατεβάσουμε το Zoom;» ρωτάμε δύο ανίδεες φίλες μια τρίτη που ζει στο Λονδίνο και μας προτείνει για πρώτη φορά στη ζωή μας «virtual drinks».

Η ΑΑΔΕ προλαβαίνει όσους σκόπευαν να αλλάξουν τη μόνιμη τοποθεσία κατοικίας τους για να την «κάνουν» το Πάσχα (σταματώντας να εξετάζει τις δηλώσεις αλλαγής μόνιμης κατοικίας, που γίνονται ηλεκτρονικά). Πηγαίνω ένα μεγάλο σοκολατένιο αβγό σε μια γειτόνισσα που ζει με τη χρόνια κλινήρη μάνα της (χτυπάω το κουδούνι, το αφήνω στο χαλάκι και της μιλάω από μακριά). Τουλάχιστον στις 4 Μαΐου θα λήξει  αυτό το απάνθρωπο «Μένουμε Σπίτι».   

Δύο ώρες πριν από την Ανάσταση κατ’ οίκον, κάθομαι να δω το «Αλίμονο στους νέους» του 1961 με τον Χορν, ένα από τα λίγα πράγματα φέτος που με συνδέουν με άλλα Πάσχα της ζωής μου. Υστερα, οικόσιτο Αγιο Φως στο μπαλκόνι με γιορτινά ρούχα (ή και ρόμπες), ηρωικά χαμόγελα και βεγγαλικά. Οι μόνοι, απόψε ακόμα πιο μόνοι.

Την Κυριακή του Πάσχα τρώμε κάπως εορταστικά στο σπίτι. Τα σαχλά memes –π.χ. μίνι σούβλες πάνω από ρεσό– δίνουν και παίρνουν, εντάξει, δεν χρειάζεται άλλη γκρίνια, στο κάτω κάτω ένα Πάσχα είναι. Ενα Πάσχα με ένα βιβλικό λοιμό που όλοι κάποτε θα θυμόμαστε με νοσταλγία.

Ευτυχώς, την επόμενη μέρα το Netflix προβάλλει το «Last Dance», τη σειρά ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζόρνταν, αλλά υπάρχει φόβος οι Ολυμπιακοί του Τόκιο να μη γίνουν ούτε το 2021. «Μη φοβείσθε» είπε στο φετινό μήνυμά του ο  Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, αλλά είμαστε μαντρωμένοι και τρομαγμένοι σαν τα ποντίκια. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News