Συμπτωματικά την ίδια μέρα, την Τετάρτη 10 Αυγούστου, τελείωσαν τα δύο «μεγαλύτερα από συστάσεως». Δηλαδή; Τελείωσε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση από συστάσεως του ελληνικού κράτους η οποία άρχισε το 2009, αλλά και «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», όπως το ονόμασε ο αλησμόνητος Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, με την πλήρη απαλλαγή και του τελευταίου συκοφαντηθέντος, του Ανδρέα Λοβέρδου. 

Τελείωσαν. Αλλά εκείνη την ημέρα βλέπαμε στο Twitter την απάντηση του Ανδρουλάκη στον Οικονόμου για τις υποκλοπές, και μετά έσκασαν οι κλήσεις του Ντογιάκου, και «πάτησε» και σαν τρελό φορτηγό τους Ισπανούς ο Αντετοκούνμπο και διαγράφηκε και ο Μπογδάνος από τους Τζήμερο – Κρανιδιώτη («Ελληνας να πολεμάει Ελληνα ωρέ;» έγραφε ένας στο Facebook), τέλος πάντων δεν ασχοληθήκαμε. Είναι και Αύγουστος…

«Και τι ήταν για να έχουμε καλό ρώτημα αυτά τα μεγαλύτερα;», θα ρωτήσει ο οδηγός του ταξί αν του πεις ότι «τέλος, πάνε» και σταματήσετε να μιλάτε για το Predator και το μυστήριο με τον Φορτούνη στον Ολυμπιακό. Μια απάντηση, λοιπόν, στο πνεύμα των ημερών, όπου κυριαρχεί –και σωστά– ένα άλλο μεγάλο ζήτημα με πολιτικές διαστάσεις και έχει και ζέστη και δεν είναι για βαριά πράγματα. Διότι, πού να θυμόμαστε ότι το 2018, όταν στήνονταν δέκα κάλπες, ο πανζουρλισμός στα social media ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που γίνεται σήμερα για τις υποκλοπές. 

Οι δύο ειδήσεις λοιπόν τις 10ης Αυγούστου ή «όσα δεν έγραψαν οι εφημερίδες» όπως έλεγαν παλιά οι χρονογράφοι:

Η μεγαλύτερη οικονομική κρίση από συστάσεως του ελληνικού κράτους άρχισε το 2009 και τελείωσε στις 10 Αυγούστου με την επίσημη έξοδο της Ελλάδας από τη λεγόμενη Ενισχυμένη Εποπτεία από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ (έχουμε στα χέρια μας το χαρτί – σαν το απολυτήριο στρατού). 

Γιατί ήταν η μεγαλύτερη; Γιατί ποτέ στην πλούσια σε χρεοκοπίες ιστορία της Ελλάδας δεν είχαμε τέτοια απώλεια πλούτου (με όρους ΑΕΠ), τέτοια διεθνή διάσταση στο θέμα (η μικρή Ελλάδα ταρακουνούσε τις αγορές σε όλο τον κόσμο) αλλά και διάρκεια.

Και γιατί τελείωσε τώρα και όχι το 2018 με την Ιθάκη και τη γραβάτα του Τσίπρα που σηματοδοτούσαν την έξοδο από το τρίτο μνημόνιο; Διότι η Ενισχυμένη Εποπτεία δεν μας απασχόλησε καθόλου αφού, πολύ απλά, η Ελλάδα κινήθηκε εντός στόχων και τήρησε τις δεσμεύσεις της. Δεν θα ήταν έτσι αν κινούμασταν «εκτός τροχιάς» που έλεγε ο επάρατος Τόμσεν («way off the track!», «είστε μακριά από τη σωστή τροχιά!», φώναζε σε εκλεγμένους πρωθυπουργούς αυτός, ένας υπάλληλος, φοβερίζοντάς τους). 

Οτι δεν ήταν «παιχνιδάκι» η Ενισχυμένη Εποπτεία αποδεικνύεται από τα συμβαίνοντα στην Ιταλία όπου, μετά την πτώση του Ντράγκι, Κομισιόν και ΕΚΤ, απειλούν εμμέσως πλην σαφώς τους λαϊκιστές που φαίνεται ότι θα επικρατήσουν στις επερχόμενες εκλογές: αν δεν υλοποιήσουν τις δράσεις (55 προαπαιτούμενα, μέτρησε ο Ντράγκι) για την επόμενη δόση του Ταμείου Ανάκαμψης (και όχι κάποιου μνημονίου ή Ενισχυμένης Εποπτείας με το ΔΝΤ μέσα, όπως στην Ελλάδα) μποναμάς τέλος. Αυτός δηλαδή που συμφωνήθηκε μέσα στην πανδημία για να στηριχθούν όλες οι χώρες.

Το κατά Δημήτρη Παπαγγελόπουλο «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», τελείωσε με την πλήρη απαλλαγή και του Ανδρέα Λοβέρδου από όλες τις κατηγορίες για τη Novartis –που, για να μην μπερδευόμαστε, ασφαλώς υπήρξε σκάνδαλο το οποίο ερευνάται ακόμα από τη Δικαιοσύνη αλλά όχι έτσι όπως το παρουσίασαν οι τότε κυβερνώντες. Πώς παρουσιάστηκε; Με τη μετατροπή της Βουλής από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε μια γκεμπελικής εμπνεύσεως αρένα όπου στήθηκαν δέκα κάλπες για να σπιλωθούν πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και «να τους τελειώσουμε». 

Για να θυμηθούμε τα ονόματα των προσώπων που κατηγορήθηκαν ακόμη και ότι τσέπωναν λεφτά μέσα σε τροχήλατες βαλίτσες που ανέβαιναν από τα κεντρικά σκαλιά του Μαξίμου (αυτά που ανέβαιναν ο Ομπάμα και η Μέρκελ, δηλαδή) ας πάμε πίσω στον Μάιο του 2018 αντιγράφοντας την είδηση από την «Αυγή» για το σόου με τις δέκα κάλπες. Επισήμως η Βουλή αποφάσισε «για την άσκηση ή τη μη άσκηση δίωξης κατά των πρώην πρωθυπουργών Αντώνη Σαμαρά και Παναγιώτη Πικραμμένου και κατά των πρώην υπουργών Δημήτρη Αβραμόπουλου, Ανδρέα Λοβέρδου, Ανδρέα Λυκουρέντζου, Μάριου Σαλμά, Σπυρίδωνος-Αδωνι Γεωργιάδη, Ιωάννη Στουρνάρα, Ευάγγελου Βενιζέλου, Γεωργίου Κουτρουμάνη, για την ενδεχόμενη τέλεση των αδικημάτων της δωροληψίας πολιτικών αξιωματούχων, της παθητικής δωροδοκίας και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες».

Ηταν οι εποχές του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Τελικά δεν τους τελείωσαν και μετά οι άλλοι (καλώς) δεν ήθελαν να τους τελειώσουν (παρά τις παροτρύνσεις των πιο ακραίων). Κανένας δεν τελείωσε, κανένας δεν το θυμάται. Το νέο έργο στο επίπεδο της πολιτικής διαμάχης θα μπορούσε να έχει τίτλο «θα πεινάσετε και θα σας βρούμε έναν-έναν», όπως είπε ο Πολάκης.

Αυτή η χώρα δεν σε εκπλήσσει ποτέ. Ούτε με το πώς παθιάζεται ούτε με το πώς ξεχνάει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News