Ενα χαρακτηριστικό της ιαπωνικής κουλτούρας είναι η ανδρική σεξουαλική εμμονή με τις μαθήτριες. Οχι απλώς κορίτσια γυμνασιακής ηλικίας, αλλά μαθήτριες. Ντυμένες ναυτάκια με sera fuku, όπως λέγεται η στολή των γυμνασίων θηλέων που πρωτοφορέθηκε το 1920. Φυσικά, όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Ενα μεγάλο τμήμα της ιαπωνικής πορνογραφίας είναι φωτογραφίες «μαθητριών» με ναυτικές στολές. Μαθήτριες μόνο ως προς την αμφίεση, γιατί στην πραγματικότητα ο μόνος λόγος που θα είχαν τα μοντέλα να επιστρέψουν στο σχολείο θα ήταν για reunion.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να υπάρχει νόμιμα πορνογραφία με εικόνες που παραπέμπουν σε σεξ με πρόσωπα μικρότερα της νομίμου ηλικίας. Δεν αναφέρομαι σε πορνογραφικό υλικό όπου μετέχουν παιδιά, όπως στην περίπτωση του συγγραφέα παιδικών βιβλίων που η αστυνομία συνέλαβε, αλλά σε εικόνες όπου, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα, ενήλικοι υποκρίνονται ότι είναι παιδιά.

Η σεξουαλικότητα είναι μυστήριο πράγμα. Σε όλους αρέσει κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο. Κάποιοι μπορούν να το ερμηνεύσουν. Για κάποιους άλλους είναι τραυματικό ή κάπου υπάρχει στο υποσυνείδητο. Αν πρόκειται για κάτι κοινό, δεν τρέχει τίποτα. «Πάρ’ το τώρα αριστερά. Καλά είσαι. Ελα τώρα όπως είσαι» και το πρόβλημα, κουτσά στραβά, θα λυθεί. Τι γίνεται όμως όταν η φαντασίωση είναι εξεζητημένη; Οταν δεν μπορεί καν να ειπωθεί, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει μαζί της;

Στη ζωή μας θα συναντήσουμε χιλιάδες «Γιαπωνέζους». Ανθρωποι που κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, φτιάχνονται με κάτι συγκεκριμένο, αλλά δεν πρόκειται να το πουν σε κανέναν, είτε επειδή είναι παράνομο είτε επειδή δεν είναι «σωστό». Η σεξουαλικότητά τους θα ικανοποιείται είτε από την πορνογραφία, είτε από τη φαντασία τους.

Είναι οι άνθρωποι που τη δεκαετία του ’60, όταν σχόλαγαν τα γραφεία, έμπαιναν στα πορνοβιβλιοπωλεία και αφού χάζευαν τα περιοδικά στο ισόγειο, ψιθύριζαν κάτι στον υπάλληλο, που τους απαντούσε ότι τέτοια υπάρχουν στο υπόγειο. Ανθρωποι που έζησαν μια ζωή κρύβοντας το βίτσιο τους, δείχνοντας ενίοτε πιο συντηρητικοί από τον καθένα, για το ξεκάρφωμα. Αυτοί που την αλήθεια τους ανακάλυψαν οι κληρονόμοι, όταν άνοιξαν το συρτάρι του γραφείου ή ανέβηκαν στο πατάρι για να καταλάβουν τι έφτιαχνε μια ζωή τον παππού και να το κάψουν, για να μην το μάθει άλλος. Οι «Γιαπωνέζοι» που πρώτα τους έφυγε η ψυχή και μετά το χούι.

Τέλος, το φαινόμενο συγγραφέα παιδικών μυθιστορημάτων που είναι παιδόφιλος δεν είναι μοναδικό. Ο Λιούις Κάρολ, συγγραφέας της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» είχε άλμπουμ με γυμνές φωτογραφίες με κοριτσάκια. Επίσης, είναι άξιο παρατήρησης πως η παιδική πορνογραφία, που είναι ειδεχθές έγκλημα, δεν είναι παράνομη λόγω «θέματος» –υπάρχουν αντίστοιχα cartoon και anime που δεν είναι παράνομα. Είναι παράνομη και απεχθής επειδή βασανίστηκαν παιδιά. Και όταν με την είσοδο στα sites στηρίζεται μια βιομηχανία μαρτυρίων, υπάρχει συνενοχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News