Σε αντίθεση με την έναρξη των συναγερμών, για την οποία καθένας θυμάται τη στιγμή που άρχισε, η λήξη περνά απαρατήρητη. Το ίδιο ισχύει με την κυβερνητική κρίση για τα Τέμπη. Ξεκίνησε με την διαδήλωση στις 28 Φεβρουαρίου. Δεν έληξε, όμως. Εσβησε. Μπορεί να συνέβη όταν η συναυλία στο Σύνταγμα απέτυχε να μαζέψει κόσμο. Μπορεί όταν η ημερήσια πύρινη δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αντί για επιφωνήματα δέους, προκάλεσε χασμουρητά. Μπορεί όταν ο κόσμος έπρεπε να ασχοληθεί με το αν οι «εμπειρογνώμονες» ασφαλίζονται στον ΕΔΟΕΑΠ ή στο ΤΣΜΕΔΕ. Ο συναγερμός είχε λήξει, τα Τέμπη σαν είδηση είχαν επιστρέψει στη θέση που είχαν στα τέλη της χρονιάς. Αλλά κάποια αποτελέσματα είχαν βγει.

Πρώτον, ότι 15 χρόνια είναι πολύ λίγα ώστε οι πολίτες να έχουν τη διάθεση να μπουν σε νέες περιπέτειες. Ιδιαίτερα όταν δεν βλέπουν την οικονομία να καταρρέει. Οπότε το «σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, πού με βάζεις» της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία θα βάλει τον Τσίπρα στον λαγούμι και τον Μητσοτάκη φυλακή, μπορεί να ήταν διασκεδαστικό για κάποιες μέρες αλλά όχι τόσο, ώστε να την εμπιστευτούν για να τους οδηγήσει στο άγνωστο, με βάρκα όχι την ελπίδα, αλλά το καραβάκι του Old Navy της Πλεύσης Ελευθερίας.

Επίσης, ότι δεν είναι όλοι για όλα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να βρέθηκε σε θέση που δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί ούτε τη Ζωή ούτε τον Βελόπουλο, που όταν δεν του κάτσει η ιστορία με άγνωστους νεκρούς, την επόμενη στιγμή το γυρνάει σε εξαφανισμένα βαγόνια. Ακόμα μεγαλύτερη ζημιά είχε η Λατινοπούλου που αποφάσισε να παίξει την ήρεμη δύναμη που δεν κατεβαίνει στις πλατείες. Τη στιγμή που το Σύνταγμα έπαιρνε φωτιά, ήταν σαν συνοδηγός στο «Fast and Furious» να είναι ο Μαχάτμα Γκάντι. Το έργο πάτωσε και τα αποτελέσματα φάνηκαν στις δημοσκοπήσεις: η Φωνή της Λογικής είναι στο μπαίνω-δεν μπαίνω στο Κοινοβούλιο.

Το Μαξίμου στην περίοδο της κρίσης των Τεμπών είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει την ετοιμότητά του. Ιδιαίτερα με περιπτώσεις όπως του Δημήτρη Μαρκόπουλου, που ένιωθε ότι τράβηξε το κουπί στην περίοδο της κρίσης με τα Τέμπη και, στο τέλος, όταν όλα είχαν κριθεί, εμφανίστηκαν άλλοι όπως ο Ακης Σκέρτσος. Εδώ έρχεται σε βοήθεια η ιαπωνική γλώσσα. Οχι με τα «γιαμαμότο» που λέγεται η γλώσσα της πολιτικής που έχει πολλά λόγια και λίγη ουσία, αλλά με το wa.

To wa είναι μια ιαπωνική λέξη που grosso modo μεταφράζεται σε «αρμονία». Αυτό που πρέπει να έχει κάθε ομάδα για να λειτουργήσει ιδανικά. Το οποίο πριν από την παρουσία του Κωστή Χατζηδάκη στο Μαξίμου δεν υπήρχε. Ο Χατζηδάκης, εκτός από την επικοινωνία του οικονομικού έργου της κυβέρνησης στο κοινό με απλά λόγια, ανέλαβε τη δημιουργία team spirit στο Μαξίμου. Επίσης την ανταλλαγή των πληροφοριών ανάμεσα σε κάθε στέλεχος του Μαξίμου, αφού στο παρελθόν όχι μόνο δεν γνώριζε η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, αλλά ούτε ο νεοδημοκράτης από τον πρώην πασόκο. Ταυτόχρονα, ο Χατζηδάκης ανέλαβε να στέλνει τη «λυπητερή» σε όσους είχαν τελειώσει τα ψωμιά τους, όπως στον Χρήστο Παπαδημητρίου του ΕΟΔΑΣΑΑΜ πριν το γυρίσει σε Παΐσιο και πει ότι ξυλόλιο υπήρχε, αλλά δεν υπήρχε.

Η κρίση έφερε την ανανέωση και στη θέση του υπευθύνου στα Μέσα Κοινωνικών Δικτύων Ερικ Παρκς. Ο Παρκς, που είχε πάρει τη θέση την εποχή της παντοκρατορίας των υπογείων της Κουμουνδούρου, ήταν φυσικό να κουραστεί και να δώσει τη θέση του στον Νίκο Ρωμανό. Ο οποίος είναι μικρότερος σε ηλικία και ξέρει από συγκρούσεις, αφού ασχολείτο με τα ΜΚΔ από την εποχή της Πειραιώς με τον Κυρανάκη.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν ρωτάς τι έγιναν, αφού από το Μαξίμου θα φύγουν μόνο αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη ή μαζί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κλασικότερο παράδειγμα ο Παύλος Μαρινάκης, που αφού αφήσει τη νέα ηγεσία της ΕΡΤ να εγκλιματιστεί, σκοπεύει να ασχοληθεί με τον χαρακτήρα των κρατικών καναλιών από τον επόμενο Σεπτέμβριο. Λέγεται ότι το μεγάλο βάρος θα πέσει στο ERT News και στο ψυχαγωγικό πρόγραμμα που θα είναι περισσότερο mainstream, με έμφαση στην μουσική. Μια ιδέα για να συνδυαστεί το mainstream με την ποιότητα θα ήταν να προταθεί στον Διονύση Σαββόπουλο να παρουσιάσει μια εκπομπή «Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι 2025». Ακόμα και το ενιαίο μισθολόγιο δεν πρόκειται να αποτελέσει ιερή αγελάδα.

Αλλωστε το Μαξίμου μετά την τελευταία κρίση με τα Τέμπη κατάλαβε ότι το «no news is good news» κάποιες φορές δεν είναι γαλήνη, αλλά λήθαργος. Και στα δύο τελευταία χρόνια της κυβερνητικής θητείας δεν πρόκειται να ξαναπέσει στην ίδια παγίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News