Εχει καταλάβει κανείς για ποιο λόγο δεν επιτρέπεται να αγοράσω μια μπύρα από το μπαρ της οργανωμένης παραλίας, αλλά μπορώ να κουβαλήσω με το ψυγειάκι μου από το σπίτι τρεις μπουκάλες ουίσκι με πάγο και να γίνω ντίρλα μαζί με την παρέα μου κάτω από την ομπρέλα; «Για να μην δημιουργηθούν συνθήκες πάρτι που ευνοούν την σωματική επαφή και τον συγχρωτισμό», απαντούν οι υπεύθυνοι.

Εντάξει, αλλά τότε θα ‘πρεπε να υπάρχει μια ξεκάθαρη απαγόρευση της χρήσης αλκοόλ σε όλες τις παραλίες της χώρας. Της μουσικής επίσης. Ας υπάρξει ένα σαφές και μη επιδεχόμενο διασταλτικών ερμηνειών κεντρικό μήνυμα, συνοδευμένο από μια πειστική δικαιολόγηση της συγκεκριμένης απαγόρευσης. Μόνο έτσι γίνεται δουλειά. Αλλιώς, αυτά τα μεσοβέζικα «δεν σου πουλάω εγώ αλκοόλ, αλλά αν εσύ θέλεις φέρε απ’ το σπίτι σου» καταλήγουν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που επιδιώκουν.

Ο νεαρός θα γεμίσει τις τσέπες του με μπύρες αγορασμένες απ’ το περίπτερο πριν μπει στην πλαζ, ενώ ο ιδιοκτήτης του μπαρ (βλέποντας την αυλή του γεμάτη άδεια κουτιά που δεν πούλησε αυτός) θα πασάρει στην ζούλα την μπύρα που ζητά ο πελάτης λέγοντας του «σε περίπτωση ελέγχου πες ότι την έφερες απ’ το σπίτι σου». Μετά, ο πιο σκληροπυρηνικός λουόμενος θα πάρει τηλέφωνο το λιμενικό καταγγέλλοντας ότι «εδώ πουλάνε μπύρες και κάνουν πάρτι» και όταν τα άρβυλα του αστυνομικού πατήσουν την άμμο της παραλίας, τότε η βουτιά στα κύματα θα μετατραπεί σε κοινωνικοπολιτική αντιπαράθεση. Και σε τηλεοπτικό σόου ασφαλώς.

Θα μου πείτε ότι είναι κακό να μεμψιμοιρούμε για τα πάντα. Οτι είναι λάθος να μην βλέπουμε το δάσος (την σταδιακή απελευθέρωση μας δηλαδή), αλλά το άρρωστο δεντράκι που ενδέχεται να συναντήσουμε στην πρώτη μας βόλτα στις πρασινάδες. Σύμφωνοι, πλην το προνοείν και προλαμβάνειν, κρείττον του θεραπεύειν. Διότι έχοντας ήδη ζήσει το νυκτερινό θέαμα των πλατειών, δεν είναι και τόσο δύσκολο να συνθέσουμε εκ των προτέρων και το μελλοντικό θέαμα των παραλιών.

Γιατί πέτυχε με τόσο καθολική συμμετοχή και τόσο θεαματικό αποτέλεσμα η καραντίνα; Διότι το μήνυμα των ιατρικών και πολιτικών αρχών ήταν κατηγορηματικό, καθολικό δίχως την παραμικρή εξαίρεση και με δικαιολογητική βάση της οποίας η πειστικότητα έφθανε στο 100%. Στη μετά κορονοϊό εποχή, οι βεβαιότητες εξέλειπαν. Ακόμα και οι ειδικοί πηγαίνουν με το «βλέποντας και κάνοντας», πατώντας πάνω σε υπολογιστικά μοντέλα γεμάτα από άγνωστες παραμέτρους. Μπροστά σε τέτοιες σχετικότητες, οι επίσημες εντολές προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει, λοιπόν, να κινούνται; Προς τις απαγορεύσεις με πολλά παραθυράκια ελευθεριότητας ή προς την ελευθεριότητα με ισχυρές συστάσεις αυτοπεριορισμού;

Μην απαντήσετε «ούτε το ένα ούτε το άλλο», διότι σε αυτό δεν υπάρχει μέση οδός, χρυσή τομή και τα τοιαύτα. Η περιβόητη ατομική ευθύνη, είτε θα κατευθυνθεί προς την συναινετική κατάφαση, είτε προς την αντιδραστική μικροπαρανομία. Οταν δίνεις διάτρητες οδηγίες, εξωθείς τον πολίτη να στριμωχτεί στα παραθυράκια που οδηγούν έξω από την οδηγία. Οταν του αφήνεις ανοικτή την πόρτα αλλά τον συμβουλεύεις καλοπροαίρετα να μείνει εθελοντικά μέσα, αυτοί που τελικά θα βγουν θα είναι λιγότεροι απ’ όσους υπολογίζεις. Το λοιπόν, μην απαγορεύετε μερικώς τις (κάθε είδους) μπύρες, διότι θα εξωθήσετε σε ζυθοκατάνυξη ακόμα και κείνους που σκόπευαν να πιουν πορτοκαλαδίτσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News