Όχι, δεν ξέρω πώς είναι να περπατάς στον δρόμο και να φοβάσαι.

Όπως και δεν ξέρω πώς είναι να σου την πέφτει η συνάδελφος/προϊστάμενη, να σε στριμώχνει και να σου δίνει να καταλάβεις ότι το μέλλον σου στο γραφείο εξαρτάται από τις δικές της ορέξεις και τις δικές σου αν(τ)οχές.

Δεν μου έχουν μιλήσει υποτιμητικά για την εμφάνισή μου, δεν μου έχουν «σφυρίξει» ή «νιαουρίσει» ή απευθυνθεί με τέτοιον τρόπο που να νιώσω άβολα (ή άσχημα) για αυτό που φοράω και αυτό που είμαι.

Επίσης, δεν μου έχουν πει ποτέ «δεν μπορείς να το κάνεις αυτό γιατί είσαι άντρας» ή «δεν είναι αυτά για σένα».

Οπότε, ναι, δεν ξέρω πώς είναι να είσαι γυναίκα και να ζεις (με) όλα αυτά – ίσως και με πολλά ακόμη.

Όταν ακούω μια ιστορία, όταν διαβάζω μια είδηση, όταν γυναίκα πέφτει θύμα αρσενικής βίας, δεν πονάω κι εγώ βαθιά μέσα μου. Δεν φοβάμαι ότι μπορεί ή θα μπορούσε να μου έχει συμβεί. Δεν ανακαλώ τραυματικές εμπειρίες από άτομα που με κακομεταχειρίστηκαν εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, τη ρώμη τους, αξιολογώντας τις δικές τους ανάγκες ως υπέρτερες των δικών μου δικαιωμάτων.

Μπορώ να καταλάβω έως ένα βαθμό, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να το νιώσω όπως το αισθάνεται και το βιώνει μια γυναίκα. Γιατί δεν το έχω νιώσει ποτέ, ήταν και είναι έξω από τους κινδύνους που σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω για μένα.

Λυπάμαι, στεναχωριέμαι, οργίζομαι ώρες ώρες, αλλά έως εκεί. Και έως την επόμενη ιστορία ή το επόμενο έγκλημα. Το οποίο ξέρω ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν… Πόσα «αν» μπορείτε να σκεφτείτε εδώ; Πολλά.

Συνέβη όμως. Και θα συμβεί ξανά, ίσως μάλιστα ώσπου να δημοσιευθεί αυτό το κείμενο να έχουμε ένα ακόμη σοβαρό περιστατικό – αναφέρομαι μόνο σε όσα γίνονται γνωστά…

Σκέψου όμως να μη συνέβαινε. Σκέψου όλες αυτές οι γυναίκες, κοντά μας ή μακριά μας, να μην είχαν να αντιμετωπίσουν όλα αυτά; Να μη ζούσαν (και πέθαιναν) με τον φόβο; Σκέψου τι δυνάμεις θα απελευθερώνονταν στον πολιτισμό μας, στην κοινωνία και την οικονομία, αν οι γυναίκες απελευθερώνονταν από αυτά τα συναισθήματα και από όσα ακόμη «γεννάνε»; Αν δεν είχαν να ξεπεράσουν «άγνωστα» σε εμάς εμπόδια, για να καταφέρουν όσα δικαιούνται, μπορούν ή θέλουν; Αν δεν σκοτώναμε τα όνειρά τους, όταν δεν σκοτώνουμε τις ίδιες;

Ναι, ξέρω, μάλλον είναι δύσκολο να το καταλάβεις, πόσο μάλλον να το αποδεχθείς. Μην ανησυχείς όμως, δεν είναι κάτι που κάποιος θα στο επιβάλει με το ζόρι. Δεν κινδυνεύεις από αυτό. Δεν είσαι γυναίκα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News