Τι θα συνέβαινε στην Αμερική «αν» η σφαίρα χτυπούσε το μέτωπο αντί το αυτί του Τραμπ ή «αν» δεν γινόταν καθόλου αυτή η δολοφονική απόπειρα ή αν δεν υπήρχε μαζική οπλοκατοχή στη χώρα; Ενδιαφέροντα ερωτήματα, πλην η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Γράφεται με τα «συνέβη», όσο απρόσμενα, μυστηριώδη, ύποτα ή παράταιρα και να μας μοιάζουν αυτά.

«Αν» ο Κλείτος στον Γρανικό δεν έκοβε το χέρι του Πέρση που ετοιμαζόταν να σκοτώσει τον Αλέξανδρο, «αν» ο Ιούλιος Καίσαρας πέθαινε από κοκίτη όταν ήταν βρέφος, «αν» ο Ιησούς Χριστός δεν αντιστεκόταν στον πειρασμό να φτιάξει μια κανονική οικογένεια με τη Μαγδαληνή αντί να περιφέρεται στους οικισμούς της Παλαιστίνης, «αν» το τραύμα του Μωάμεθ στη μάχη του Ουχούντ δεν ήταν επιπόλαιο αλλά θανατηφόρο, «αν» η αραβική πλημμυρίδα δεν σκόνταφτε πάνω στα τείχη της Βασιλεύουσας, «αν» ο Κολόμβος έπεφτε σε τρικυμία και βυθιζόταν… πώς θα συνέχιζε η παγκόσμια Ιστορία;

Και ακόμα, «αν» η ισπανική αρμάδα νικούσε τον Νέλσονα και ματαίωνε τη βρετανική βιομηχανική επανάσταση, «αν» ο Ροβερσπιέρος ήταν τραυλός την ώρα που παρωθούσε τα πλήθη να καταλάβουν τη Βαστίλη, «αν» ο Γουτεμβέργιος βαριόταν να σκαλίζει γράμματα πάνω στο ξύλο, «αν» ο Λούθηρος αγαπούσε αντί να μισεί τον πάπα της Ρώμης, «αν» ο Εντισον ήταν αγρότης και φύτευε καλαμπόκια αντί να παίζει με λαμπτήρες, «αν» ο Χίτλερ έμενε ισόβια στη φυλακή για το πραξικόπημα της μπιραρίας, «αν» (για να πάμε στα δικά μας) οι κινηματίες του Γουδή αποφάσιζαν να κυβερνήσουν οι ίδιοι αντί να φωνάξουν τον Βενιζέλο, «αν» ο Δημοκρατικός Στρατός νικούσε τον Εθνικό Στρατό στον Γράμμο, αν ο Παπανδρέου αποφάσιζε να ξαναφύγει από τη χώρα όταν χόρευε στον Τσιτσάνη το ζεϊμπέκικο της απογοήτευσης των εκλογών του 1974… πώς θα ήμασταν σήμερα;

Αν, αν, αν… όμως η Ιστορία των «αν» είναι ματαιότητα. Μπροστά σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε οικογένεια, ομάδα, λαό και έθνος υπάρχουν καθημερινά δισεκατομμύρια επιλογές. Η Ιστορία ασχολείται με τη μία και μοναδική, που συνειδητά ή τυχαία επιλέχθηκε, και με τον δρόμο που άνοιξε, καθότι έτσι διαμορφώνεται η πραγματικότητα της ζωής μας. Ολοι οι υπόλοιποι δήθεν δρόμοι, που πατάνε πάνω στα «αν», είναι υποθετικές τροχιές αόρατων πλανητών σε ένα στερέωμα που δεν το φτάνουν τα τηλεσκόπια μας. Η Ιστορία χτίζεται με πράξεις, κυνικές ή καλοπροαίρετες, ευεργετικές ή αιματηρές, σχεδιασμένες ή απρόσμενες, λογικές ή παράλογες, εκρηκτικές ή σιγανοπαπαδίστικες, πάντως με πράξεις.

Τα ιστορικά «αν» μπορεί να έχουν την γοητεία που έχει το ραβδί της νεράιδας στα παιδικά μάτια, δεν ανήκουν όμως στην πραγματική ζωή. Ακόμα πιο αξιοθρήνητοι, δε, είναι όσοι «προφήτες» γνωματεύουν πάνω στις δήθεν νομοτέλειες της ανθρώπινης Ιστορίας. Δεν υπάρχουν τέτοιες, είμαστε όλοι όμηροι του τυχαίου. Μη ρωτάτε, λοιπόν, τι θα συνέβαινε «αν» η σφαίρα που προοριζόταν για τον Τραμπ πήγαινε λίγο δεξιότερα ή «αν» συλλάμβαναν τον σκοπευτή ενώ σκαρφάλωνε στον τοίχο και δεν το μαθαίναμε ποτέ.

Είναι σαν να ρωτάτε τι θα συνέβαινε σήμερα γύρω μας «αν» πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, αντί να εξελιχθεί η διάνοια ενός δίποδου της αφρικανικής στέπας, προηγούνταν μια τυχαία έκρηξη του εξελικτικού DNA ενός θαλάσσιου όντος και σήμερα στον πλανήτη (αντί του ανθρώπου) κυριαρχούσαν τα χταπόδια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News