«Είναι ανεπίτρεπτο τώρα, που ο πολίτης είναι φοβισμένος από την πανδημία, να πάνε να του φορτώσουν και φόβο με την αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Ανεπίτρεπτο. Είναι φόβος πάνω στον φόβο». Αυτές τις σκέψεις κατέθεσε στον δημόσιο διάλογο, εντόνως ανήσυχος, ο συλλεκτικός εγκέφαλος του Συριζοβουλευτή Βαρεμένου. Πιθανολογώ ότι το λαϊκόν άσμα «Μαζί σου τα παράλογα τα βρίσκω λογικά. Τι άλλο να σου πω; Και τα λοιπά και τα λοιπά» εγράφη για αυτόν.

Η αστυνόμευση των πανεπιστημίων, εις «τα δικά τους», δεν μεταδίδει ασφάλεια σε φοιτήτριες και φοιτητές και σε όσους παραδίδουν τη γνώση των τέκνων τους, αλλά αντιθέτως φόβο και τρόμο. Παρενοχλεί, ανακόπτει τη φόρα των κολοφώνων του μπουρδολογικού κομματισμού που ψαρεύει πελατεία και των παρανόμων τη βολή.

Αλλά, αγαπητοί αναγνώστες, καθώς η ζωή μας κίνησε προς κατεύθυνση «Τα αυτονόητα», ποιος έχει χρόνο πια για Βαρεμένους; Βέβαια, εξίσου αυτονοήτως, άρχισαν και «τα πανηγύρια». Να τα σπάνε ως καλωσόρισμα των νέων μέτρων. Δηλαδή της σύστασης ομάδων προστασίας, οι οποίες θα στελεχώνονται από κατώτερους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας και ειδικούς φρουρούς με ειδική εκπαίδευση, οι οποίοι θα συνεργάζονται με τον πρύτανη και αποστολή τους θα είναι η πρόληψη της παραβατικότητας και της αντιμετώπισής της στους χώρους των πανεπιστημίων.

Η φύλαξη, επιτέλους, η είσοδος με ειδική κάρτα, άρα ο έλεγχος εισόδου. Η πρόβλεψη ενός ολοκληρωμένου πλαισίου πειθαρχικού δικαίου για τα ΑΕΙ. Μελετώντας το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, συναντάσαι με το αυτονόητο σε κάθε τι. Οπως, στην ελάχιστη βάση εισαγωγής, με έντιμο τρόπο υπολογισμού, και στον συγκεκριμένο αριθμό επιλογών στο μηχανογραφικό, στο χρονικό όριο φοίτησης, άρα στο τέλος των αιώνιων φοιτητών, στην παράλληλη υποβολή φοίτησης και για ΙΕΚ κ.λπ. 

Η επιβράβευσή μου στις ενέργειες της κυβέρνησης είναι διπλή, ακριβώς λόγω της πανδημίας. Δηλαδή, βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση ευχαρίστησης από αυτήν της έντρομης του βουλευτή κ. Βαρεμένου. Οπως σε μια οικογένεια, όταν έρχεται να την κλυδωνίσει ένα μεγάλο κακό, το κάθε μέλος αυτόματα αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει τον κάθε δικό του «τομέα», έτσι και σε μια κυβέρνηση, το δράμα μιας παγκόσμιας πανδημίας οφείλει να κινητοποιήσει διπλά, όλες τις δυνάμεις, ώστε να μη χρονοτριβήσουμε περαιτέρω.

Η πανδημία απέδειξε ότι έχουμε να κάνουμε κατά πλειοψηφία (τονίζω το «κατά πλειοψηφία») με έναν συγκινητικά προσαρμοστικό λαό που εμπέδωσε κάθε πάθημα ως μάθημα. Και μας είχα για ψιλοαναρχικούς… Ας μείνει η ενδιαφέρουσα αναρχική πλευρά μας να μας συντροφέψει πια, σε άλλα πεδία, σε άλλα λιμάνια γοητείας. 

Βέβαια, κρίνω απαραίτητο, ως υποψιασμένη πολίτης, να κλείσω το χρονογράφημά μου με την κατάθεση της έντονης ανησυχίας μου, εντονότερης αυτής του κ. Βαρεμένου, αναφορικά με την εφαρμογή του νομοσχεδίου. «Εκεί σε θέλω, κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα» (έτερον, λαϊκότερον άσμα).

Είναι ίσως το ψυχικό μου τραύμα από τα παλαμάκια, την επιβράβευση, τον θρίαμβο που κέρδισε το νομοσχέδιο της Αννας Διαμαντοπούλου με ρεκόρ πλειοψηφίας, για να ξηλωθεί εν συνεχεία. Εκτοτε η Αννα Διαμαντοπούλου έφτασε να διεκδικεί, στυγνά αξιοκρατικά, τη θέση της προέδρου του διεθνούς ΟΟΣΑ (δεν υπάρχουν πιο δύσκολες συνεχείς εξετάσεις μέχρι να… Μακάρι να!) ενώ εμείς; Φτου κι απ’ την αρχή. Ας αξιωθούμε ετούτη τη φορά μια αρχή χωρίς ανατροπή εφαρμογής.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News