Παρατηρώντας εκ του σύνεγγυς τον Συριζαϊκό βιότοπο, έχω την ταπεινή γνώμη πως όσο περνούν οι μέρες, τόσο το λούστρο του Κασσελάκη ξεφτίζει. Αυτό που στην αρχή τάραξε ευεργετικά τα λιμνάζοντα ύδατα μιας άνευρης προεκλογικής εκστρατείας, όσο περνούν οι μέρες μετατρέπεται σε εστία άρρωστης, απολίτικης και αμιγώς προσωπικής προβολής του αμερικανοφερμένου Μεσσία.

Ηδη η ενασχόληση των μέσων ενημέρωσης με τη μάχη των επιγόνων του Τσίπρα εξαντλείται σε μια χαζή ανακύκλωση ζητημάτων που αφορούν μόνο τον Κασσελάκη, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ και το μέλλον του. Ζήτησε ή δεν ζήτησε προστασία, δέχεται ή δεν δέχεται ομοφοβικές επιθέσεις, απολύθηκε από την Goldman Sachs ή αποχώρησε οικειοθελώς, όταν σε πιάνει σιχασιά για το Κεφάλαιο γίνεσαι εφοπλιστής; Και ακόμα, ο πατέρας του αδικήθηκε από παραδικαστικό κύκλωμα ή ήταν ένοχος με τη βούλα; Ο ίδιος ήταν μικρός τότε για να τα θυμάται, μεγάλος για να τα επικαλείται ή ανάλογα με την περίσταση;

Εχει κι άλλα παρόμοια που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, όλα γύρω από τον αστραφτερό αυτοδημιούργητο (;) Στέφανο. Οπερ, δεν απομένει χώρος για τις θέσεις της Αριστεράς περί την Υγεία, την Παιδεία, την Οικονομία, τα εθνικά ζητήματα ή την Τεχνητή Νοημοσύνη. Δευτερεύοντα και ελλιπή αποδεικνύονται πια αυτά τα άλλοτε «μεγάλα ζητήματα», μπροστά σε γιγαντιαία και καθοριστικά ερωτήματα του μεταπολιτικού σήμερα, όπως: «Γιατί πήγε ο Πολάκης με τον Κασσελάκη;» «Ποιος κρύβεται πίσω από την υποστήριξη του εξαδέλφου Τσίπρα στον Κασσελάκη;» «Γιατί έφυγε ο Κασσελάκης την ώρα που μιλούσε ο Τζουμάκας;». Ελα ντε.

Πλην, με τούτα και με κείνα, θαρρώ πως υπάρχει ένας κύκλος στελεχών, μελών και απλών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ που αρχίζουν να αντιδρούν με όλο τούτο το απολιτίκ πανηγύρι που έχει στηθεί γύρω από το κόμμα τους. Εχω υπάρξει σφοδρότατος πολέμιος αυτού του κόμματος, σε όλες τις εκδοχές του: και αυτής του Αλέξη Τσίπρα που καβάλησε τους Αγανακτισμένους και κυβέρνησε, και του Νίκου Παππά που όρμησε να ελέγξει τα Μέσα Ενημέρωσης και της Εφης Αχτσιόγλου που έφτιαξε το θανατηφόρο Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου και του Ευκλείδη Τσακαλώτο που φορολόγησε τους μικρομεσαίους ως ταξικούς εχθρούς.

Αλλά και από αυτήν την οπτική βλέποντας τα πράγματα, αναζητώ έναν αξιοπρεπή πολιτικο-ιδεολογικό εχθρό να αντιπαρατεθώ μαζί του. Ενοχλούμαι βαθύτατα, λοιπόν, να αντικρίζω αυτή τη μετατσιπρική Συριζαϊκή παρακμή. Αρνούμαι να χαρώ που η επίσημη διαδικασία ανάδειξης των υποψηφίων αρχηγών του άλλοτε τρομερού (και τρομακτικού για πολλούς από μας) κόμματος, αναλώθηκε στη γραβάτα που κρέμασε ο Κασσελάκης στον λαιμό του.

Ντροπής πράματα για κάθε κόμμα θα ήταν αυτά, πόσο μάλλον για έναν πολιτικό σχηματισμό που μόλις προχθές κόμπαζε ότι ήταν το μεγαλύτερο και ριζοσπαστικότερο αριστερό κόμμα της Ευρώπης. Α, ρε άτιμη Αμερική με τα Αμερικανάκια σου… Ολα τα βάζεις στο μπλέντερ κι όλα τα κάνεις χολιγουντιανή μαρμελάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News