«Ανοίξτε την πόρτα στους Πασόκους και σε λίγο δεν θα βρίσκετε καρέκλα να καθίσετε…». Αυτή η προειδοποίηση ενός παλιού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, απευθυνόμενου σε επί δεκαετίες σύντροφό του, αρκεί για να περιγράψει με γλαφυρό τρόπο τις μάχες εξουσίας στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι προερχόμενοι από το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού και την παραδοσιακή Αριστερά βλέπουν ότι αργά αλλά σταθερά μετατρέπονται σε μειοψηφία στο κόμμα τους, στα κέντρα εξουσίας του οποίου αναρριχώνται πρώην Πασόκοι. Και επειδή στην Αριστερά η μάχη για την εξουσία ποτέ δεν γίνεται με ευθύ τρόπο, και αυτή η σύγκρουση έχει ιδεολογική επικάλυψη. Από τη μία εμφανίζονται εκείνοι που υπερασπίζονται τον αριστερό ριζοσπαστικό χαρακτήρα του κόμματος, απέναντι σε εκείνους που υποστηρίζουν τη στροφή στη σοσιαλδημοκρατία και το άνοιγμα προς το Κέντρο.

Βέβαια, η συζήτηση φαντάζει αστεία αν θυμηθεί κανείς ότι ακόμη και αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως «ούλτρα αριστεροί» κάθονταν δίπλα δίπλα στα υπουργικά έδρανα με τον Πάνο Καμμένο. Αλλά τότε η γλύκα της εξουσίας απάλυνε την πίκρα των ιδεολογικών εκπτώσεων, τέλος πάντων…

Το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αν θα υπερισχύσει ο Σκουρλέτης ή Ραγκούσης, η Σβίγκου ή ο Μαδεμλής. Είναι ότι έχει ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα, όποιο δρόμο και αν επιλέξει.

Ο δρόμος του αριστερού ριζοσπαστισμού, λόγω έλλειψης ουσιαστικού περιεχομένου, οδηγεί εντελώς στην περιθωριοποίηση. Δείτε τι συμβαίνει στην Ευρώπη – και μη μου πείτε ότι η Ευρώπη δεν έχει σημασία, διότι ο Αλέξης το ξεκίνησε όταν 2014-15 μάς έλεγαν ότι ήταν έτοιμος να την αλλάξει και αγκαλιαζόταν με τον Ισπανό Ιγκλέσιας και τη Γερμανίδα Κέλερ. Ομως τώρα, η πλημμυρίδα του λαϊκισμού που είχε φέρει η κρίση στην Ευρωζώνη, έχει δώσει τη θέση της σε μια εκλογική άμπωτη για τα αυτοπροσδιοριζόμενα αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα. Στη Γαλλία, ο Μελανσόν έχει καταποντιστεί, στην Ισπανία οι Podemos συμμετέχουν μεν στην κυβέρνηση αλλά έχουν χάσει εντυπωσιακά σε ποσοστό, ενώ και στη Γερμανία το Die Linke αγκομαχά.

Ομως ούτε με τη Σοσιαλδημοκρατία τα πράγματα είναι καλύτερα. Στη Γερμανία το SPD συγκεντρώνει τα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας του, στη Γαλλία οι Σοσιαλιστές σχεδόν διαλύθηκαν από τον Μακρόν και στη Βρετανία ο darling του κ. Τσίπρα, Τζέρεμι Κόρμπιν, υπέστη ταπεινωτική ήττα από έναν αλλοπρόσαλλο πολιτικό σαν τον Μπόρις Τζόνσον.

Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στο αντιμνημονιακό κύμα που τον έφερε στην εξουσία. To κείμενο-πόρισμα που συνέταξαν ο Δραγασάκης, ο Μπαλτάς και ο Δρίτσας και θα συζητήσει η Κεντρική Επιτροπή, είναι η τρανότερη απόδειξη της χαώδους απόστασης από την πραγματικότητα που τηρούσε η ηγεσία του κόμματος. Τους πήρε 80 τόσες σελίδες για να γράψουν κάτι που αρκούσαν τέσσερις λέξεις: «ήμασταν αλλού γι’ αλλού…».

Σήμερα ο κόσμος που την προηγούμενη δεκαετία είχε ανέβει στα κάγκελα, αφού είδε να έρχονται τα πάνω κάτω, προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Και όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις, μάλλον δεν θα ήθελε να δει να συνεχίσουν να τον κυβερνούν ο Τσίπρας, ο Παππάς, ο Τζανακόπουλος, ο Πολάκης, ο Σπίρτζης, ο Σκουρλέτης.

Η αντιπολιτευτική συνταγή δεν δένει και φάνηκε και στη Βουλή την Παρασκευή. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει αρθρώσει ούτε μία πρόταση για τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας. Ενώ η αναζήτηση της νέας αριστερής ταυτότητας στον υπόλοιπο κόσμο γίνεται είτε γύρω από αιτήματα των λεγόμενων millennial socialists είτε γύρω από ζητήματα που αφορούν τις παγκόσμιες ανισότητες, την κλιματική αλλαγή, o ΣΥΡΙΖΑ έχει γυρίσει ξανά στις λιποθυμίες παιδιών, στον λιγνίτη –τον λιγνίτη!– και στη διατήρηση στη ζωή χρεοκοπημένων κρατικών επιχειρήσεων όπως η ΛΑΡΚΟ.

Η έλλειψη πολιτικού πλαισίου είναι προφανής.

Τα αντιδεξιά έχουν πάψει προ πολλού να πουλάνε και η επίκληση στον Θατσερισμό στη Βουλή προκαλεί είτε γέλια στους παλαιότερους είτε αμηχανία στους νεότερους που δεν ξέρουν καν για τι πράγμα μιλάει ο Αλέξης –αν υποθέσουμε ότι ξέρει ο ίδιος.

Το αντιαμερικανικό-αντιευρωπαϊκό έχει ακυρωθεί από τους τεμενάδες στον Τραμπ και στη Μέρκελ.

Και η ανάσυρση στελεχών από τα πολιτικά αζήτητα, φτώχεια και αδιέξοδο δείχνουν. Οι παλαιοπασόκοι που μαζεύτηκαν, σε τίποτα προοδευτικό δεν παραπέμπουν. Το ίδιο και οι παλαιοαριστεροί που έχουν μείνει είτε στον Εμφύλιο και στον Μπελογιάννη, είτε στη δεκαετία του ’60 και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και οι δύο πλευρές μυρίζουν πολιτική ναφθαλίνη. Το 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσαν ότι είναι οι πρωτοπόροι μιας γενιάς, που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο. Σήμερα φαντάζουν ως η οπισθοφυλακή μιας εποχής που μοιάζει οριστικά να έχει τελειώσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News