Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι άρτια εκπαιδευμένα στην αναμονή. Δύο ώρες περίμεναν τον πρόεδρο. Ακριβώς. Ούτε λεπτό λιγότερο. Και όταν μπήκε στην αίθουσα του President (κοίτα συμβολισμός…) κανένας δεν του ζήτησε τον λόγο. Και φυσικά ο ίδιος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη. Δύο ώρες τους είχε και περίμεναν και μόνο ένας κύριος με ψάθινο καπελάκι, κάπου στο μέσον της αίθουσας, σηκώθηκε και διαμαρτυρήθηκε προς το προεδρείο.

Βέβαια με όρους θεάματος, αυτά που ακολούθησαν άξιζαν την αναμονή. Αλλά γιατί ο Κασσελάκης άργησε δύο ώρες; Κάποιοι έλεγαν ότι άλλαζε την ομιλία του, πιθανότατα έχοντας ως συντροφιά τον Νίκο Παππά και την Θοδώρα Τζάκρη -η Αυγέρη ήταν από νωρίς στην αίθουσα. Και αφού αργούσε τόσο, όλοι άρχιζαν να υποθέτουν ότι αναθεωρεί τη σκληρή στάση του και ψάχνει να βρει τις σωστές διατυπώσεις. Τελικά, όπως αποδείχθηκε, αν άλλαξε κάτι στην ομιλία του ήταν η ένταση των τόνων. Γύρισε το κουμπί και την ανέβασε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Και αν ακούγατε χειροκροτήματα στην τηλεόραση, αυτά ήρθαν από τους κλακαδόρους. Οι έμπειροι στα του ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφοι έλεγαν ότι πρώτη φορά εμφανίστηκαν κλακαδόροι που χειροκροτούσαν μόλις ο πρόεδρος ανέβαζε την ένταση. Ετσι ίσως σκεπάστηκαν τα γέλια, οι αποδοκιμασίες, τα σποραδικά «αίσχος» από την αριστερή πλευρά της αίθουσας, όπως την έβλεπε ο Κασσελάκης.  Ανάμεσα σε αυτούς που αποδοκίμαζαν ανοιχτά ήταν και ο Νίκος Φίλης. Κάποιος φώναξε στον Κασσελάκη να πάει στο Μαϊάμι. «Θα πάω για να συσπειρώσω την ομογένεια» ήταν η απάντηση. Στα δεξιά της αίθουσας ήταν οι δικοί του και οι ουδέτεροι. Εκεί επικρατούσε ησυχία και χαμηλό χειροκρότημα.

Το κλίμα, πριν την έναρξη της συνεδρίασης, ήταν σχεδόν βουβό, σίγουρα πένθιμο. Εντάξει, όχι για όλους. Παππάς και Τζάκρη χαμογελούσαν. Ο δε Παππάς δήλωνε και «αισιόδοξος». Φίλης και Τσακαλώτος δεν έλεγαν πολλά. Και με όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και αν συνομίλησα, άκουγα για φιλίες που χάλασαν, για λάθη του Τσίπρα, για καταστάσεις που θυμίζουν τα «Παρατράγουδα» της Ανίτας. Νομίζω ότι στο τελευταίο συνέβαλε και το ύφος του προέδρου που δήλωσε «αξιοκρατικός και ανοιχτόμυαλος». Και όταν από κάτω ακούστηκε μία μομφή που δεν του άρεσε, απάντησε με σκέρτσο. «Σοβαρά; Είστε μέσα στο μυαλό μου; Εχετε τηλεπάθεια;». Απίστευτα πράγματα, τουλάχιστον για τους κώδικες της πολιτικής όπως τους γνωρίζουμε. Οπως και οι σάλτες Πουμαρό…

Οι δημοσιογράφοι αποχωρήσαμε μετά την ομιλία του προέδρου. Προσπάθησα να μπω στη θέση του Κασσελάκη. Και κατάλαβα ότι για να σταθείς εκεί, στο βήμα που ανέβηκε εκείνος, πρέπει να είσαι είτε απόλυτα σκληρός και αποφασισμένος, είτε να μην καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Στο τέλος κατέληξα ότι ο πρόεδρος πρέπει να είναι και τα δύο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News