Παρακολουθούσα την Κυριακή το πρωί μια τηλεοπτική εκπομπή που υποχρεωτικά αφιέρωσε το 70% του χρόνου της στο ρημαδιό του ΣΥΡΙΖΑ. Από τους «κομματικούς» ή «συνεδριακούς» είχαν καλεσμένους τον Γιαννούλη και τον Ρήγα, από τους κασσελακικούς έφεραν τον Αντώναρο και τον Σπηλιωτόπουλο.

Από αυτά που είπε το μεγαλοστέλεχος Ρήγας δεν κατάλαβα τίποτα. Τα είπε τόσο όμορφα, αλληλένδετα και συγκροτημένα, που τελικά  δεν έβγαζαν κανένα νόημα. Μπράβο του. Συγκράτησα μόνο μια φράση του. «Από όλους τους προέδρους και τους γραμματείς που είχε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, μέλη του κόμματος παραμένουν μόνο δύο. Ο Τσίπρας κι εγώ». Οδυνηρή αριθμητική, που εμπεριέχει και μια αυθαιρεσία. Είναι βέβαιος ότι ο Τσίπρας παραμένει ακόμα οπαδός και μέλος αυτού του ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει; Διότι η ηχηρή απουσία του Τσίπρα από το Γκάζι και όσα ακολούθησαν δείχνει άνθρωπο που έχει ρίξει μαύρη πέτρα και τρεις κατάρες πίσω του.

Από αυτά που είπε ο Γιαννούλης, απόμεινε στον πολιτικό μου ουρανίσκο μια επίγευση βαριάς ματαιότητας. Ο θεσσαλονικιός βουλευτής επέλεξε μεν να καταγγείλει τον Κασσελάκη και τα καμώματά του, άρα παρέμεινε στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά –ευφυής άνθρωπος ων- εμποτίζει την επιχειρηματολογία της επιλογής του σε τόσο υπόγειο πεσιμισμό, που στο τέλος καταλήγει να κάνει μνημόσυνο, παριστάνοντας ότι μιλάει για γιορτή. Το δε ύφος του είναι η συνισταμένη της απελπισίας που έχουν όλοι οι απλοί συριζαίοι ψηφοφόροι όταν βλέπουν την κατάντια του κόμματός τους στην τηλεόραση.

Ο Ευάγγελος Αντώναρος κατάφερε να γίνει η μορφή αυτού του συνεδρίου. Μετά από πολλά χρόνια, όταν οι μελλοντικές γενιές θα ψάχνουν πλάνα από το επεισοδιακό συνέδριο διάσπασης, οι μηχανές αναζήτησης θα τους πετάνε πρώτο-πρώτο το κεφαλοκλείδωμα του Αντώναρου στον θυρωρό. Μπροστά σε αυτή την αμίμητη φάση, όλα τα υπόλοιπα του συνεδρίου ήταν απλές οδοντόκρεμες. Μια ζιουζιτσιά και ο Ευάγγελος έμεινε στην ιστορία. Ο οποίος, μια κατηγορία όντας μόνος του, είπε και μια μεγάλη αλήθεια σε εκείνη την εκπομπή. «Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον Αλέξη την πάτησαν γιατί νόμισαν ότι αυτοί που τους ψήφιζαν ήταν αριστεροί. Αμ, δεν ήταν». Ε ρε, τι ακούει κανείς μέσα σε μια κρίση.

Τελευταίος έσκασε μύτη στο τραπέζι ο Αρης Σπηλιωτόπουλος. Που κάνοντας επίδειξη επικοινωνιακής μαεστρίας, κατάργησε την οριζόντια γραμμή Αριστερά-Δεξιά, αντικαθιστώντας την με έναν «κάθετο σχεδόν εγκάρσιο άξονα που διακρίνει τους πολιτισμικά προοδευτικούς με τους πολιτισμικά συντηρητικούς». Οπερ, σε αυτόν τον άξονα θα πλασαριστεί το νέο κόμμα Κασσελάκη. Φανταστείτε δηλαδή τον Στέφανο να προσπαθήσει να το εξηγήσει αυτό από μικροφώνου. Θα τρίξουν τα κόκκαλα του Καμπανέλλου στον τάφο του.

Κατά τα λοιπά, από τον Σπηλιωτόπουλο συγκράτησα μια φράση. «Εγώ εκλογές δεν έχω χάσει». Ουδέν ψευδέστερον. Το 2000, όχι μόνο τις έχασε ως εκλογοαρχηγός της Ρηγίλλης, αλλά είχε κατεβάσει και τον κόσμο της ΝΔ να πανηγυρίζει ενώ ο Σημίτης κέρδιζε.

Μόλις έφυγαν ο Αντώναρος και ο Σπηλιωτόπουλος από το στούντιο, σκέφτηκα ότι ο επόμενος που θα εμφανιζόταν με σημαία Κασσελάκη θα ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Ισως και ο Παπαγγελόπουλος, για να συμπληρωθεί το συριζο-κασσελακικο-καραμανλικό καρέ. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να το δούμε και αυτό, έπεσαν οι τίτλοι τέλους της εκπομπής…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News