Δύσκολο πράγμα η αντιπολίτευση εν μέσω κρίσης, πόσω μάλλον απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν έχει κάνει ακόμα το μοιραίο λάθος. Το πήραν χαμπάρι και στον ΣΥΡΙΖΑ –η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή την περασμένη Πέμπτη δεν θύμιζε καθόλου τον αρχηγό που έχουμε συνηθίσει. Δεν επιδίωξε καμία κόντρα, δεν υπέκυψε σε πολλούς εύκολους λαϊκισμούς. Θα έλεγε κανείς πως, εν μέσω πανδημίας, αποφάσισε να δει τα πράγματα αλλιώς. Και θα ήταν, όντως, μια ευχάριστη αλλαγή, με το βλέμμα όλων στραμμένο στην συναίνεση, αν δεν είχε προηγηθεί μια όχι και τόσο συναινετική εβδομάδα.

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει στον ΣΥΡΙΖΑ: από τη μία ο αρχηγός του συνεχίζει να προβάλλει το σοβαρό του προφίλ, αυτό που απαιτούν από αυτόν οι «πράσινοι» ψηφοφόροι του, η θέση του και η συγκυρία, γράφει άρθρα σε ξένες εφημερίδες και ασκεί ιδεολογική κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το όνομά του ακούγεται στη συζήτηση μόνο για το περιεχόμενο των παρεμβάσεών του –για την έκδοση ευρωομολόγου, για παράδειγμα, χωρίς την συμμετοχή της Γερμανίας και της Ολλανδίας, «σπάζοντας» ουσιαστικά την Eυρωζώνη σε δύο ζώνες ταχυτήτων. Κατά τα άλλα, σιωπή. Σιωπή ανέξοδη και ασαφής. Συναίνεση χωρίς συναίνεση και αντιπολίτευση χωρίς αντιπολίτευση. Η ιδανική στάση για κάποιον που δεν θέλει τα φώτα της προσοχής πάνω του, δεν θέλει να πολυσυζητείται.

Παράλληλα, όμως, ένα άλλο είδος αντιπολίτευσης συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: ο Νίκος Καρανίκας μιλάει για τα «αίσχη» της κυβέρνησης, συριζαϊκά στελέχη και ακάουντ φίλα προσκείμενα στο κόμμα κριτικάρουν τον Σωτήρη Τσιόδρα και τον Νίκο Χαρδαλιά για το ύφος τους και την έλλειψη τεστ στην αγορά. «Μετά θα λογαριαστούμε» –το όπλο παρά πόδα, μέχρι να περάσει η συμφορά.

Oλοι, λοιπόν, είναι ευχαριστημένοι. Οι συνετοί και οι αναιδείς, οι μετριοπαθείς και οι ριζοσπάστες. Λίγο απ’ όλα, μέχρι να καταλάβουμε τι θέλει να ακούσει το πόπολο. Λίγο απ’ όλα, μέχρι να έρθει ώρα να παίξουμε τα γερά χαρτιά. Το ύφος «μη διανοηθείτε», με το οποίο μιλούν στον ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία, είναι ενδεικτικό του τι θα ακολουθήσει.

Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη περίπτωση στον ελληνικό πολιτικό χάρτη: το Κίνημα Αλλαγής, εδώ και ένα μήνα ποντάρει στην διαχειριστική εμπειρία των στελεχών του, κάνει κριτική και προτείνει δράσεις στήριξης των επιτευγμάτων των πασοκικών κυβερνήσεων, όπως του «Βοήθεια στο Σπίτι» και της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Πολλές από αυτές κατέληξαν σε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η Κεντροαριστερά έχει επιλέξει την ορατότητα από την σιωπή –όση ορατότητα, βέβαια, μπορεί να έχει ένα κόμμα του 8%. Παρόμοια τακτική, ωστόσο, φαίνεται πως ακολουθούν όλα τα κεντροαριστερά κόμματα στην Ευρώπη. Oσοι σοσιαλδημοκράτες τιμωρήθηκαν την τελευταία δεκαετία έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν πως η νέα κρίση τους δίνει πίσω την ευκαιρία που τους πήρε η προηγούμενη. Να ξανάρθουν στο ιδεολογικό προσκήνιο, εντός ενός πλαισίου που δεν θα πελαγοδρομεί ανάμεσα στον λαϊκισμό και στην λιτότητα. Ενδεικτικά, ακόμα και οι πιο σκληρά φιλελεύθερες κυβερνήσεις επέλεξαν να στηρίξουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, παρέχοντας το μεγαλύτερο ποσό του μισθού όσων βγουν σε αναστολή από τα κρατικά ταμεία.

Η νόσος Covid-19 ανέδειξε την πραγματική σημασία του κοινωνικού κράτους και των καλοδιατηρημένων δημόσιων δομών υγείας. Και μαζί απάντησε στο χρόνιο κεντροαριστερό πρόβλημα: κανείς δεν θέλει πια ο κόσμος του να γυρίσει ανάποδα, όλοι προτιμούν να ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Το ζήτημα, επομένως, για τους σοσιαλδημοκράτες (κανονικούς και επίδοξους) είναι να αποφασίσουν να αρπάξουν την ευκαιρία –κυρίως γιατί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όσο ικανή κι αν αποδεικνύεται μια κυβέρνηση, η δημοκρατία βασίζεται στο ότι πάντα θα υπάρχει μια σοβαρή αντιπολίτευση.

Γίνεται αυτή με χάσταγκ στο Twitter; Να μια συζήτηση για όταν βγούμε από το σπίτι μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News