Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα παραφουσκωμένο μπαλόνι σε πάρτι θυμών. Και πώς κατέληξε; Ενα ξεφούσκωτο απομεινάρι, ένα προφυλακτικό που έχει επιτελέσει τον σκοπό του. Να γ… το σύμπαν. Πόσο σαματά κατόρθωσαν! Πόση ζημιά! Πόση τοξικότητα! Και τώρα, τι λυσσαλέα μάχη. Λογικό είναι. Πού να βρουν αλλού τέτοια δουλειά;

Τους παρατηρώ. Τόσο άθλια κακόμοιροι, τόσο αυτό το «Αριστερά» το εξευτέλισαν ή και το αποκάλυψαν. Τόσο προβλέψιμοι… Προ ημερών ο Νίκος Παππάς μιλούσε έχοντας στην πλάτη του τη φωτογραφία του Αρη Βελουχιώτη. Παρατηρώ και όσους τους παρατηρούν. Ούτε ασχολούνται, ή μάλλον όχι. Δεν κοιτάνε, όπως για κάποιο θέαμα κατάντιας που εκβράζει ντροπή στον θεατή του. Η ντροπή, το έχω γράψει πολλές φορές, είναι το πιο ενδιαφέρον, το πιο περίεργο συναίσθημα. Τη νιώθουν αυτοί που δεν τους αναλογεί, ενώ την αποδιώχνουν αυτοί που τους πρέπει.

Εχω να θυμάμαι και συγχρόνως σιχαίνομαι να μολύνω τη σκέψη μου να θυμάμαι. Αλλά θυμάμαι. Πρέπει να θυμόμαστε. Γιατί ο Αλέξης αναμένει πίσω από την κουρτίνα του μπερντέ μας. Γιατί εκείνος που περιέπαιξε με ΟΧΙ που κατέληξε ΝΑΙ, εκείνος που διασκέδαζε με τη φράση του συνεργάτη του Καμένου, «Στα τέσσερα εσείς!», εκείνος που ανέλαβε να μιλήσει με τον Κλίντον για επενδύσεις στην Ελλάδα στην αγγλική χωρίς να μιλάει αγγλικά, εκείνος που έκλεισε τις τράπεζες και μας διένειμε τους κόπους μας ως χαρτζιλίκι, εκείνος που συμμετείχε στο θεατρικό με την Πυροσβεστική ενώ γνώριζε για νεκρούς στο Μάτι και χάρισε στον εαυτό του κρουαζιέρα με πούρο στο στόμα για τα «επινίκια» του δράματος, εκείνος, ο ενήμερος για υπόγειες ενώσεις, συνενώσεις, συνεργασίες με Βενεζουέλες, Κουφοντίνες, δικαιωματιστές να κόβουν βόλτες, νομοθεσίες μέρες προ των εκλογών που άδειαζαν φυλακές, και αντιστοίχως, πτού! ατυχία! να μη βρίσκεται αίθουσα για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, εκείνος που θρήνησε με τη Ζωή τους ανύπαρκτους νεκρούς της ΕΡΤ που τους έστησαν μέχρι και μνημείο, εκείνος που αφαίρεσε από το σκάνδαλο NOVARTIS τους υπεύθυνους γιατρούς, εκείνος, εκείνος, εκείνος επανεμφανίστηκε με Ινστιτούτο να μας μιλάει ως σοφός. Rebranding! Απορείς γιατί δεν του φόρεσαν και γυαλιά στρογγυλά, να παραπέμπει ακόμα περισσότερο σε σοφό. Ο λύκος κι αν εγέρασε…

Εχω να θυμάμαι τι μπόλιασαν. Πόσο σίγουροι ήταν πάντα για όλα όσα επικαλούνταν και πόσο εύκολα ξεγλιστρούσαν όταν τίποτα δεν ίσχυε από όσα επικαλούνταν. Πόσο περιέπαιζαν. Ποια στοιχεία των οπαδών τους πυροδοτούσαν. Με φόρα. Με πόσο οινόπνευμα έραιναν κάρβουνα! Σε πόσα τρολ εξασφάλισαν «εργασία». Αρα πόσους ανθρώπους κατέστρεψαν χειρότερα, χρηματοδοτώντας τους να εκβράζουν άφοβα, όσα ό άνθρωπος πρέπει να τα ντρέπεται. Μίσος, κακία, ζηλοφθονία, ψέμα, λάσπη, κόμπλεξ, αγραμματοσύνη. Πόσο περιγέλασαν, στηλίτευσαν, διαπόμπευσαν όσους επιχειρηματολόγησαν απέναντί τους… Χαραμίζοντάς τους λόγω λογικής. Στο παράλογό τους. Από το «Go back κυρία Μέρκελ» μέχρι τα Ωσανά για τον Κασσελάκη «τους». Αφού σύραν βαλίτσας μέχρι Σπέτσες και πλέον στο «Σταύρωσον», από κωλοτούμπα σε κωλοτούμα, τύφλα να έχουν ακροβάτες τσίρκων.

Τι ήταν το ΣΥΡΙΖΑ… ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ… Ενα παραφουσκωμένο μπαλόνι σε πάρτι θυμών; (Θυμών για όλους, πλην, εννοείται, του εαυτού τους)… Και τώρα τι είναι; Ξεφούσκωτη κατάντια; Τα νομίζουμε έτσι απλά «τα πράγματα»; Ξεφουσκώνουν άνθρωποι, πολίτες, συμπολίτες με αυτά τα χαρακτηριστικά; Ή λουφάζουν καιροφυλακτώντας; Ζούνε ή ζούμε ανάμεσά τους;

Η πραγματικά τεράστια ευθύνη των (νοημόνων) κομμάτων είναι να ενισχύουν αδιάκοπα και συστηματικά το υγιές κομμάτι των πολιτών. Περισσότερο από τη μάχη με την ακρίβεια, η μάχη με τη φθήνια πρέπει να μας κόπτει. Να μας τινάζει στον ύπνο μας. Η μάχη με τη φθήνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News