Γιατί πλακώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν πράγματι το ‘χαν σκοπό, μεγάλο θεσμικό κόμμα διάολε είναι με εκατομμύρια ψηφοφόρους, την Παναγιά την Παρηγορήτρα επιστράτευσαν ως αφορμή του πλακωμού; Ούτε τα εθνικά ζητήματα, ούτε η πανδημία, ούτε η οικονομική ύφεση δεν τους έκαναν ως θέματα, ήρθε και ταίριαξε γάντι για τον καυγά τους η Ανύμφευτη Νύμφη; (Κάποιος έπρεπε να του πει ότι είτε έπρεπε να την γράψει Ανύμφευτο Νύμφη, είτε Ανύμφευτη Νύφη. Το ενδιάμεσο είναι Τσιπρισμός.) Τέλος πάντων, κάνουν σαν τα παιδάκια στις καλοκαιρινές ταβέρνες, που όταν αργά τη νύχτα κουραστούν και θέλουν να κοιμηθούν, κλαίνε με όλα.

Σοβαρά τώρα, η Μεγαλόχαρη δεν είναι λόγος για να γίνει μαλλιά κουβάρια ένα σοβαρό κόμμα. Κάτι άλλο σοβεί από κάτω. Τα μεγάλα κόμματα, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού, τσακώνονται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Τον εξής έναν, την προοπτική κατάληψης της εξουσίας (και όταν την καταλάβουν για τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας). Εκεί ανάγονται όλα. Το κόμμα οδεύει προς εκλογική νίκη και κυβέρνηση; Οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις εξαφανίζονται, οι διαφορές αμβλύνονται, οι αντιπάθειες παραμερίζονται δια μαγείας. Όλοι γίνονται σύντροφοι κι αδέρφια αναμεταξύ τους.

Το κόμμα δεν δείχνει να έχει προοπτική εξουσίας; Ε, τότε εμφανίζονται όλα. Τσακωμοί, αντιδράσεις, αντιπαραθέσεις, μίση, ειρωνείες. Ανεπαίσθητες ιδεολογικές διαφορές μεγεθύνονται και λεπτεπίλεπτες πολιτικές ερμηνείες μετατρέπονται σε θηριώδεις τσακωμούς. Ως και η γλυκυτέρα των ουρανών μπορεί να γίνει αφορμή για το χειρότερο ξεκατίνιασμα. Το ανώτατο στάδιο βέβαια αυτής της εκρηκτικής εσωτερικής κατάστασης εμφανίζεται όταν υπάρχει θέμα ηγεσίας στο κόμμα, αλλά κι αυτό που ανάγεται; Στην δυνατότητα του κόμματος ν’ αποκτήσει προοπτική εξουσίας.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι όλη αυτή η γελοία ενδοσυριζαϊκή φασαρία για το μήνυμα του Αλέξη τον Δεκαπενταύγουστο, δεν αφορά το ένθεο ή το άθεο του αρχηγού. Αφορά την προοπτική εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ που εν μέσω μιας τρομακτικής εθνικής, υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, αντί να πλησιάζει (όπως θα ήταν λογικό) αυτή απομακρύνεται. Ο Καρανίκας, ο Πολάκης, οι 53, ο Λάμπρου, ο Μπίστης, η νεολαία και όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα ή φυλές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έβγαζαν πιστόλια να αλληλοπυροβολούνται για την Παναγιά την Δεξιο(ή αριστερο) κρατούσα. Άλλα πράγματα τους καίνε, το εξής ένα, πότε θα ξαναβρεθούν μέσα στις υπουργικές Μερσεντές. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα.

Ο προβληματισμός για «πότε» θα έρθει η πολυπόθητη παλινόρθωση, φέρνει το «πώς» και το «με ποιους». Κι όσο ο αρχηγός δεν θα ξεκαθαρίζει το «πώς» και το «με ποιους», τόσο το «πότε» θα φαντάζει ως «ποτέ», οπότε θα την πληρώνει η Ανύμφευτη Νύμφη όπως την γράφει ο Αλέξης. Και αυτό θα συμβαίνει για όσο καιρό ο αρχηγός θα πιστεύει ότι η κεντρώα οδός του κόμματος χαράσσεται ως νοητή μέση γραμμή ανάμεσα σε συνεχή ζικ-ζακ στα άκρα. Σήμερα ακροαριστερός, αύριο θεόπληκτος, μεθαύριο διεθνιστής, παραμεθαύριο εθνικιστής. Έτσι εξαγριώνει τους πάντες στο εσωτερικό του και μπερδεύει όσους τον κοιτάζουν απ’ έξω.

Οταν βάζεις το ένα σου πόδι σε έναν κουβά με πάγο και το άλλο σε έναν κουβά με βραστό νερό, δεν φτιάχνεις μια ισορροπημένη κατάσταση αλλά δυο πληγές. Αριστερά κρυοπαγήματα και δεξιά ζεματίσματα. Κι άντε μετά μ’ αυτά τα πόδια να τρέξεις προς την εξουσία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News