Το Σύνταγμα της Ελλάδας αποτελείται από 25.000 λέξεις. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να είχε πει ότι αυτός και η κυβέρνησή του είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος», πλην όμως, για τον συνταγματικό νομοθέτη, κάθε λέξη γράφτηκε «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Ούτε καν εν ονόματι του ελληνικού λαού.

Κανένα κόμμα δεν έχει εκφράσει με σαφήνεια θέση περί τούτου. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τολμηρός, ο ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, στην πρότασή του για την αναθεώρηση του Συντάγματος λέει κάτι αόριστα περί θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους και για την εκκίνηση μίας μακρόχρονης διαδικασίας διαλόγου για τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας. Η Νέα Δημοκρατία δεν λέει απολύτως τίποτα. Ο καθένας τεντώνει τα πόδια του μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά του.

Ας είναι. Πέρα από τη συγκυριακή σκοπιμότητα που κρύβει η διάθεση του Πρωθυπουργού, η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι χρήσιμη, αν και φαίνεται ότι δεν υπάρχει το κατάλληλο τραπέζι για να γίνει. Και αν υπάρχει το τραπέζι, δεν υπάρχει η ατμόσφαιρα. Βγαίνει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και καλεί εκείνους που κατηγορεί για την έκπτωση της χώρας, αυτούς που δείχνει συχνά και ως κοινούς εγκληματίες, να συναινέσουν στην αναθεώρηση. Αν δεν είναι αστείο, είναι τουλάχιστον οξύμωρο.

Η Νέα Δημοκρατία λέει κάτι που ακούγεται λογικό, αλλά έχει έλλειμμα πολιτικής «νομιμοποίησης». Προτείνει η παρούσα Βουλή να θέσει προς αναθεώρηση όλα τα άρθρα που θα προτείνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και ο νικητής των επόμενων εκλογών να ψηφίσει με απλή πλειοψηφία τη δική του εκδοχή. Αυτό έχει δύο αδύναμα σημεία. Πρώτον στερεί την αναθεώρηση από την απαραίτητη συναινετική διάθεση. Και δεύτερον προάγει την αναθεώρηση του Συντάγματος σε εκλογικό διακύβευμα, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η βάση πάνω στην οποία θα γίνουν οι εκλογές θα αποτελείται από πολύ πιο ταπεινά υλικά.

Ενδεχομένως, όμως, να μην μπορεί να γίνει και αλλιώς, να είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος για να γίνουν εκσυγχρονιστικές προσθαφαιρέσεις στον καταστατικό χάρτη της χώρας. Οταν οι δύο πυλώνες του διαλόγου είναι στραμμένοι προς εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, τότε, δυστυχώς, η σύνθεση απόψεων θα περιοριστεί στο μίνιμουμ του τελικού μίγματος.

Ολοι τους συμφωνούν στα περί αλλαγής στην ποινική αντιμετώπιση βουλευτών, υπουργών, σε παρεμβάσεις υπέρ της σταθερότητας όσον αφορά τη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή των εκλογών. Μέχρις εκεί. Μετά ο καθένας ακολουθεί τον δικό του σκοπό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αρνείται εμμονικά την κοινή λογική και τη δημιουργία μη κρατικών Πανεπιστημίων. Προτάσσει την απλή αναλογική και πουλάει «δημοκρατία» με δημοψηφίσματα για κάθε χρήση -ελπίζω μόνο να μην κρατήσει την αρχική ιδέα για δημοψήφισμα επί εθνικού θέματος με τη συγκέντρωση 500.000 υπογραφών. Η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί πιο φιλελεύθερη οπτική, θέτει θέματα αξιολόγησης στο Δημόσιο, μεγαλύτερης αυτοτέλειας στους δήμους, προστασίας της ιδιοκτησίας κ.λ.π.

Πάντως πριν ανοίξουν και οι δύο πλήρως τα χαρτιά τους, ας ανατρέξουν σε μία πρόταση που διατύπωσαν πριν από δύο χρόνια ο Στέφανος Μάνος και οι καθηγητές Νίκος Αλιβιζάτος, Παναγής Βουρλούμης, Γιώργος Γεραπετρίτης, Γιάννης Κτιστάκις και Φίλιππος Σπυρόπουλος.

Η πρόταση εκείνη (μόλις 11.000 λέξεων, διαβάστε την εδώ) περιελάμβανε ορισμένες προτάσεις που περιλαμβάνονται στον προβληματισμό των κομμάτων, αλλά και κάποιες που τα κόμματα εξουσίας δεν θα είχαν καμία διάθεση να συζητήσουν. Για παράδειγμα:

Ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος. Ο δε υπουργός δεν θα έχει δικαίωμα να πολιτεύεται στις επόμενες εκλογές. (Ούτε για αστείο δεν θα συζητούσαν κάτι τέτοιο τα κόμματα.)

Ελεγχος των οικονομικών των κομμάτων από δικαστική επιτροπή με απόλυτη διαφάνεια προς τους πολίτες. (Φόβος, τρόμος, πανικός…)

Χορήγηση πέντε κοινοβουλευτικών εδρών στους Ελληνες της Διασποράς. (Αυτό θα το συζητούσαν…)

Κατάργηση όλων των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Υπάρχει μόνο ένα, το Συνταγματικό Δικαστήριο. (Ετσι αλλάζει το Κράτος όπως το ξέραμε και περιορίζονται τα νήματα που μπορεί να τραβήξει κάποιος.)

Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου και της επίκλησης της Αγίας, Ομοουσίας και Αδιαιρέτου Τριάδος.

Θέσπιση ορίου στη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας ανάλογα με τη δυνητική πρόσοδο που θα μπορούσε να αποφέρει στον ιδιοκτήτη της.

Κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και δημιουργία ειδικού Σώματος υψηλόβαθμων υπαλλήλων με ειδική μισθολογική μεταχείριση.

Αυτές είναι πραγματικά τολμηρές προτάσεις που οι περισσότεροι θα απέρριπταν, είτε ως ανεδαφικές είτε ως πρόωρες. Θα τολμούσαν, άραγε, να τις βάλουν σε δημοψήφισμα; Αστειεύομαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News