Τελικά όσοι αξιολόγησαν τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στο πλαίσιο της συνόδου του ΝΑΤΟ ως ορόσημο για τα Eλληνοτουρκικά και το Κυπριακό είχαν απόλυτο δίκαιο. Ηδη, πληροφορίες του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΚΥΠΕ) αναφέρουν ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας φαίνεται να είναι θετικός στο ενδεχόμενο επανέναρξης των συνομιλιών. Σίγουρα, κάνεις δεν γνωρίζει τι όρους θα θέσει, αλλά η διαφαινόμενη αλλαγή του Ταγίπ Ερντογάν είναι μια θετική εξέλιξη.

Στο άλλο μέτωπο, των διαφορών των δύο χωρών, τα πράγματα πάνε σίγουρα καλύτερα. Υπάρχει τώρα ένα παράθυρο ευκαιρίας για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, που μπορεί παράλληλα να επενεργήσει ως καταλύτης για πρόοδο και στο Κυπριακό. Ηδη συμφωνήθηκε σύνοδος του ανωτάτου συμβουλίου Ελλάδος-Τουρκίας τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη.

Ο έλληνας Πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ήταν ξεκάθαρος. «Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης. Αλλά το ερώτημα είναι: Θα μείνουμε με τη διαφορά αυτή ανεπίλυτη αν η Ιστορία μάς προσφέρει μια ευκαιρία να τη λύσουμε; Θα τη λύσουμε με όρους οι οποίοι θα είναι προφανώς συμβατοί με την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων», απάντησε για το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Μια ρεαλιστική προσέγγιση που δείχνει την αποφασιστικότητα του Μητσοτάκη και, το βασικότερο, ότι αντιλαμβάνεται πλήρως πως, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε καταδικασμένοι από τη γεωγραφία, Ελλάδα και Τουρκία να ζουν πλάι-πλάι.

Η πεμπτουσία της συνέντευξης ήταν το «θα μείνουμε με τη διαφορά αυτή ανεπίλυτη αν η Ιστορία μάς προσφέρει μια ευκαιρία να τη λύσουμε;», ένα ερώτημα που τέθηκε πολλές φορές και σε εμάς αναφορικά με το Κυπριακό, και η απάντησή μας ήταν πάντα «να την αφήσουμε», αγνοώντας παντελώς τις συγκυρίες και τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν.

Η συνάντηση στο Βίλνιους της Λιθουανίας μεταξύ των ηγετών των γειτονικών χωρών, εκτός από ορόσημο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιστορική, γιατί φάνηκε ότι τουλάχιστον ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν αγνοεί τα κτυπήματα της ιστορίας, τα οποία δυστυχώς εμείς εδώ, στην ταλαίπωρη Μεγαλόνησο, συνήθως τα γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας.

Παρά, όμως, την παραδεκτή από όλους στο εξωτερικό επιτυχημένη συνάντηση με τεράστια ελπιδοφόρα μηνύματα, εδώ στη νήσο των παντογνωστών, των φωστήρων, των επαγγελματιών πατριωτών και των ειδημόνων επί παντός πολιτικού επιστητού άρχισε ήδη το μουρμουρητό για το «ατόπημα» Μητσοτάκη να θέσει στον συνομιλητή του το Κυπριακό.

Μήπως η συνάντηση έγινε σε κανένα στάδιο και όλοι αυτοί ήσαν αυτήκοοι μάρτυρες; Μήπως τους ενημέρωσε ο Μητσοτάκης έναν προς έναν για το τι είπαν με τον τούρκο πρόεδρο;

Ολοι αυτοί που ασκούν κριτική στον έλληνα Πρωθυπουργό είναι οι γνωστοί επαγγελματίες του Κυπριακού. Αυτοί που στην κυριολεξία εργάζονται στη βιομηχανία που λέγεται Κυπριακό και τυχόν επίλυσή του θα έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο της «επιχείρησης».

Ο Μητσοτάκης έδειξε αποφασισμένος όσο ποτέ άλλοτε. Μίλησε για «την προώθηση μιας τολμηρής», όπως τη χαρακτήρισε, ατζέντας στα Ελληνοτουρκικά. Φάνηκε έτοιμος να αδράξει την ευκαιρία που δημιουργούν οι διεθνείς συγκυρίες και να λύσει τον γόρδιο δεσμό που λέγεται ελληνοτουρκικές διαφορές και ταλαιπωρεί τους δυο λαούς για δεκαετίες.

Αναφορικά με το Κυπριακό, σίγουρα το έθεσε, αλλά όχι ως προϋπόθεση για έναρξη ελληνοτουρκικών συνομιλιών. Σίγουρα το ενδιαφέρον του για την Κύπρο το έδειξε πολλές φορές, όμως φάνηκε αποφασισμένος να ακολουθήσει μια διεκδικητική αλλά και ρεαλιστική πολιτική.

Οπως και ο αείμνηστος πατέρας του, δεν πιστεύει στα δόγματα του φτηνού λαϊκισμού, όπως το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται». Η Ελλάς πάντα συμπαρίσταται και πλήρωσε τεράστιο κόστος για αυτή την ανιδιοτελή συμπαράσταση. Ηρθε ο καιρός που, με Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όλα αυτά που γνωρίζαμε θα πρέπει να αλλάξουν. Σίγουρα η Κύπρος αποφασίζει, αλλά θα πρέπει να είναι έτοιμη να αναλάβει το κόστος των αποφάσεών της.

Η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα πρέπει χωρίς καθυστερήσεις και αδικαιολόγητες χρονοτριβές να αδράξει την ευκαιρία που ανοίγεται μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Να δει μπροστά, έξω από το παράθυρο ελπίδας που άνοιξε ο έλληνας Πρωθυπουργός, που αν και μικρό προς το παρόν, ρίχνει κάποιο φως στην καταχνιά της διχοτόμησης και της κατοχής. Να αφήσει κατά μέρος τα μικρά και να εστιάσει την προσοχή της στα μεγάλα, που δεν είναι τίποτε άλλο από την επανένωση της ταλαίπωρης πατρίδας μας. Να κάνει βίωμά της την υιοθέτηση της «τολμηρής» ατζέντας στο Κυπριακό και να προχωρήσει απερίσπαστη και ανεπηρέαστη προς τη λύση. Εδώ θα φανεί αν ο νέος Πρόεδρος έχει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη ή αν θα άγεται και θα φέρεται από τη γνώμη των «πατριωτικών δυνάμεων» και των δικών του πολιτικών φιλοδοξιών.

Ο έλληνας Πρωθυπουργός έβαλε μπρος τις μηχανές του τρένου της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού. Από εμάς εξαρτάται αν θα είμαστε συνεπιβάτες στο τρένο ή αν θα συνεχίσουμε την προσφιλή μας τακτική να μένουμε στον σταθμό και να περιμένουμε ένα άλλο τρένο, που θα ικανοποιεί τα καμώματά μας και τα καπρίτσια μας. Ενα τρένο που κάποτε πέρασε και το αγνοήσαμε, γιατί περιμέναμε ένα άλλο καλύτερο που δεν θα περάσει ποτέ.

Ολα τα πιο πάνω θα πρέπει να τα έχει κατά νου ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Θα είναι συνεπιβάτης ή και συνοδηγός με τον έλληνα Πρωθυπουργό ή θα παραμείνει μαζί με τον απορριπτισμό στον σταθμό, να θέτουν όρους και προτάξεις, να οργανώνουν νέες στρατηγικές και μακροχρόνιους αγώνες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News