Τον Μάιο του 2018, μια όχι και τόσο σημαντική είδηση απασχόλησε αρκετά ΜΜΕ παγκοσμίως.

Στην πόλη Οκαγιάμα της Ιαπωνίας, οι εργαζόμενοι στις λεωφορειακές γραμμές της εταιρείας Ryobi Group αποφάσισαν να κινητοποιηθούν έπειτα από ασυμφωνία με την εταιρεία σε θέματα εξασφάλισης των θέσεων εργασίας τους.

Τα Μέσα ασχολήθηκαν με το γεγονός για έναν και μόνον λόγο. Αντί απεργίας, αποφάσισαν να απέχουν μόνον από ένα μέρος των εργασιακών καθηκόντων τους, εκείνο της πληρωμής και έκδοσης εισιτηρίων. Με άλλα λόγια, τα λεωφορεία κυκλοφορούσαν κανονικά, μόνο που το σύστημα πληρωμής και έκδοσης εισιτηρίων ήταν σκεπασμένο με ένα νάιλον και οι επιβάτες εξυπηρετούνταν χωρίς πληρωμή.

Ο λόγος για τον οποίο επέλεξαν αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας ήταν για να μην κατηγορηθούν ότι θέτουν τις εργασιακές διεκδικήσεις τους πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας, κάτι που για τους Ιάπωνες είναι περίπου έγκλημα καθοσιώσεως.

Αν θέλαμε, δηλαδή, να δούμε κάτι ανάλογο με τη δική μας περίπτωση της χθεσινής απεργίας των ΜΜΜ, θα ήταν σαν να είχε υπάρξει μια πρωτοφανής έκρηξη ευφυΐας στα μυαλά των συνδικαλιστών και να είχαν αποφασίσει και οργανώσει μια απεργία των εργαζομένων στις υπηρεσίες έκδοσης και ελέγχου εισιτηρίων, ενώ τα Μέσα θα λειτουργούσαν κανονικά.

Φυσικά, για να έχει κάποιο νόημα μια τέτοια κινητοποίηση, οι απεργούντες θα έπρεπε να ήταν στις εισόδους και μέσα στα οχήματα, μοιράζοντας υλικό με το οποίο θα εξηγούσαν στους πολίτες τους λόγους για τους οποίους κινητοποιούνται.

Το πιθανότερο θα ήταν να μην πετύχαιναν κάποια κυβερνητική υποχώρηση και αλλαγές στο προς ψήφιση ΣΝ. Θα είχαν όμως πετύχει να συνομιλήσουν, σε ένα κλίμα συμπάθειας και κατανόησης, με την κοινωνία για τις απόψεις τους. Αυτό δεν είναι μία από τις βασικές επιδιώξεις κάθε κινητοποίησης;

Αντί αυτού, προτίμησαν μια αιφνιδιαστική απεργία, με τη γελοία δικαιολογία –«μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο»–, εισπράττοντας τη δίκαιη αγανάκτηση των πολιτών και επαγγελματιών που ταλαιπωρήθηκαν και επλήγησαν οικονομικά.

Ενας συνδικαλισμός χωρίς κουλτούρα λογικής διαπραγμάτευσης και αμοιβαίων υποχωρήσεων, που ζητάει τα πάντα και, συνήθως, τα χάνει όλα. Στην ουσία υπονομεύει τα πραγματικά συμφέροντα αυτών που εκπροσωπεί, οδηγώντας τους σε αντιπαράθεση με την υπόλοιπη κοινωνία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News