Μέσα στους μύθους που έχουν κατακλύσει την πραγματικότητα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει και αυτός που θέλει τον Κλιντ Ιστγουντ να έχει πει τη δημοφιλή και πολυχρησιμοποιημένη φράση: «Οι απόψεις είναι σαν την κωλοτρυπίδα, όλοι έχουν από μία…». Η οποία, όμως, είναι αγνώστου πατρός ή μητρός. Και δεν έχει καταγραφεί ακριβώς έτσι, αλλά έτσι μας βολεύει να την αναπαράγουμε. Μισή.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει το δικαίωμα να έχεις άποψη. Που, ειδικά σε μια δημοκρατική κοινωνία, αποτελεί για τον καθένα μας παραπάνω από δικαίωμα, εφόσον αφορά στα κοινά και κινείται μέσα στα ανεκτά από τους νόμους όρια. Η αλήθεια επίσης είναι ότι χωρίς την απόληξη του εντέρου, δεν μπορείς να ζήσεις. Άρα κανένα πρόβλημα με το να υπάρχουν πολλές απόψεις, όσο αντικρουόμενες και αν είναι. Ούτε η άποψη του ενός μπορεί να αποτελεί θέσφατο. Εκτός αν δεν ζεις στον πλανήτη Γη το 2023…

Εδώ, όπου πολλοί (και αν δεν είναι πολλοί, είναι σίγουρα εκείνοι που φωνάζουν περισσότερο) δεν δέχονται καν να ακούσουν τη διαφορετική άποψη. Όχι να τη σκεφτούν, όχι να την αντικρούσουν και να την απορρίψουν, αλλά ούτε να την αφήσουν να πάρει τον δρόμο της και να χαθεί μέσα στις χιλιάδες, να ξεχαστεί μέσα στον χρόνο…

Δεν υποστηρίζουν μόνο με φανατισμό τη δική τους. Αν ήταν στο χέρι τους, θα απαγόρευαν άπαξ και δια παντός να υπάρχει διαφορετική. Το δείχνουν με τον τρόπο που αντιδρούν στις άλλες απόψεις: με επιθετική/προσβλητική ειρωνία, στην πιο ήπια εκδοχή, έως τις ευθείες ύβρεις, τις κατάρες και τις απειλές, στην πιο συνήθη.

Έγραψες κάτι που δεν τους αρέσει; Θα σε βρίσουν. Τους αγνοείς; Θα σε απειλήσουν. Επικρίνεις τη στάση και συμπεριφορά τους; Θα σε λιντσάρουν, σίγουρα διαδικτυακά, αλλά καλού κακού ας κοιτάξεις προσεκτικά γύρω σου, όταν θα βγεις το επόμενο πρωί να πας στη δουλειά σου -δεν είναι φόβος, είναι πρόνοια…

Υπάρχει τουλάχιστον μια λέξη για να τους χαρακτηρίσεις…

Από το βράδυ της τραγωδίας στα Τέμπη ο θυμός και η αγανάκτηση είναι ανάλογα μεγάλος. Πρέπει να είναι, αλίμονο. Ας δεχθούμε ότι αυτή η οργή μπορεί να δικαιολογεί κάποιες ακραίες εκφράσεις και δράσεις απέναντι σε ό,τι και όποιον είναι, θυμίζει ή ταυτίζεται με το «κράτος». Όμως, ας μη γελιόμαστε, το μίσος στην άλλη άποψη δεν γεννήθηκε την προπερασμένη Τρίτη. Υπήρχε και υπάρχει και για τα πιο «αθώα» και ανώδυνα ζητήματα. Και θα συνεχίσει να υπάρχει και να διογκώνεται ανάλογα με τη σημασία της αφορμής.

Η τοξικότητα και το μίσος χρειάζονται μόνο μια αφορμή, που μπορεί να μοιάζει άνευ σημασίας (το κυριακάτικο ντέρμπι, η εξέλιξη σε ένα τηλεοπτικό reality, η αναφορά σε ένα διάσημο πρόσωπο), ή, και καμία: ραδιοφωνική παραγωγός έλεγε ότι «τρώει» διαδικτυακές κατάρες με το που θα πει την πρώτη από μικροφώνου «καλημέρα»…

ΟΚ, υπάρχουν και οι «βαριές» περιπτώσεις, «του γιατρού», που λέμε. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, οι «κανονικοί»…

Φίλος δέχθηκε πρόσφατα στο Facebook συντονισμένη επίθεση από 5-6 λογαριασμούς, για μια (χιουμοριστική κιόλας) ποδοσφαιρική ανάρτηση. Κατάρες, απειλές κλπ. Από περιέργεια «έψαξε» τους αποστολείς, που δεν τον ακολουθούσαν κιόλας. Αν εξαιρέσεις την (κοινή) οπαδική προέλευσή τους, όλοι έδειχναν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που λέμε. Ένας, μάλιστα, είχε φωτογραφίες με ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, αγκαλιά με την 7χρονη κόρη του κλπ. Ένας άλλος είχε οργισμένη ανάρτηση για τους «δολοφόνους του Άλκη (σσ: Καμπανού)», αλλά στον φίλο μου ευχόταν «θάνατο». Για να παραφράσουμε μια ακόμη φράση, που λανθασμένα αποδίδεται σε κάποιον (στον Βολτέρο, εν προκειμένω), «διαφωνώ με αυτό που λες και θα υπερασπιστώ μέχρι δικού σου θανάτου το δικαίωμά μου να μην το λες»…

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Που μέσα στην άλλη άβυσσο, τη διαδικτυακή, χάνεται ακόμη περισσότερο και βουλιάζει από το «βάρος» που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. Προσπαθεί δε να σε παρασύρει μαζί της και είναι θέμα δικής σου ανοχής και αντοχής το αν θα τα καταφέρει.

Σίγουρα, το να σιωπάς, να μην εκφράζεσαι, για να αποφύγεις τον «εναγκαλισμό» με αυτή την τοξικότητα, δεν είναι η λύση. Αντίθετα, είναι δική τους νίκη. Το block and report βοηθάει, τουλάχιστον στα social media. Αλλά και αυτό, εκτός του ότι μοιάζει με τη σκόνη που σπρώχνεις κάτω από το χαλάκι, θέλει από τον χρόνο που δεν έχεις.

Συνεχίζεις, λοιπόν, και ελπίζεις ότι πρώτοι θα κουραστούν οι άλλοι. Στην τελική, το φιλοσοφείς λίγο. Όπως, άλλωστε, λέει στην πληρότητά της η περίφημη ρήση: «Οι απόψεις είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Όλοι έχουν από μία… και όλοι νομίζουν ότι μόνο των άλλων βρομάνε».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News