Μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει; Τελείως; Δηλαδή τόσο που να επέμβει στα πρωταρχικά, δομικά «υλικά» του; Δεν νομίζω. Και άλλωστε, έχει κανένα νόημα; Αυτό που μπορεί, πιστεύω, είναι να λειάνει τις γωνίες του, να τιθασεύσει τα άκρα του, να ξεκαθαρίσει πού είναι αυτός και πού αυτά που κουβαλάει από άλλους. Δουλειά αγόγγυστη. Στυγνή, σπαρακτική η γνώση πόσους και πόσους αντέχω μέσα μου μέχρι, μακάρι, να γαληνέψω ποιους κρατάω να αντέχω! «Να θάψουμε τους ζωντανούς μας», είχε πει. Απλό το έχεις;

Ποια είναι η Ζωή; Παραφράζοντας τον λαϊκό ύμνο της Κατερίνας Στανίση «Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε;», φτάνω σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Πρώτη συνάντηση μαζί της σε ένα τραπέζι βάφτισης. Μια χειραψία που μου ξετίναξε το χέρι. Εμένα μου αρέσουν αυτές οι χειραψίες. Ενα δυναμικό, φωτεινό πλάσμα, είχα σκεφτεί αυτόματα, με ένα γλυκό, ζεστό χαμόγελο. Αστεία αστεία, πέρασαν από τότε 17 χρόνια.

Με τρελαίνει ο χρόνος! Σε παραδίπλα τραπέζι ο πατέρας της. Σφιχτός. Αγέλαστος. Ακαμπτος. «Σαν να κατάπιε μαγκούρα» είχα επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό. Η δίπλα κυρία με είχε ψιθυριστά πληροφορήσει για τις σπουδές της Ζωής, για τα πτυχία της, με απέραντο θαυμασμό. Και απ’ όσο θυμάμαι, με είχε παρασύρει σε ανάλογο θαυμασμό. Αυτό ήταν.

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η Ζωή στην εξουσία με ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάτη ΑΝΕΛ. Τι μετάλλαξη! Τι σχέση είχε με εκείνο το κορίτσι, μιας, όλης κι όλης, χειραψίας; Τόσο έξω είχα πέσει; Αυτό ήταν μια πρόσμιξη κουφή, αδιανόητη. Τι ήταν εκείνο το μάτι, τι ήταν εκείνη η θλιβερή ειρωνεία, η διαρκής υποτίμηση κάθε αντίθετου συνομιλητή, το σφιχτό, σαρδόνιο χαμόγελο, το άκαμπτο, η μανία, το αυτόματο ψήλωμα…

Κάποτε παραιτήθηκε. Η ανακούφιση ήταν ολοκληρωτική. Παραιτήθηκε, όχι όμως και από τα αναιδή, κατά τη γνώμη μου, προνόμια όλων των Προέδρων της Ελληνικής Βουλής. Τα ισόβια. Αν είναι δυνατόν! Ισόβια; Και δεν βρέθηκε, δεν φιλοτιμήθηκε τόσα χρόνια ένας επαναστάτης… Εκεί σε θέλω, κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα!..

Να δηλώσει «Δεν καταδέχομαι κανένα προνόμιο και θα δώσω μάχη να παύσουν για όλους». Είναι δυνατόν να λιώνει ένας λαός, να σπάει κάθε σταθερά του και να εξακολουθούν «έθιμα» ισόβιων προνομίων για κάθε π.χ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, Βύρωνα Πολύδωρα, Απόστολο Κακλαμάνη, Νικόλαο Βούτση, Κωνσταντίνο Τασούλα κ.λπ., επειδή εργάστηκε ως Πρόεδρος της Βουλής;

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επανεμφανίστηκε με το κόμμα της, Πλεύση Ελευθερίας. Μια άλλη Ζωή. Παιδί των λουλουδιών. Η θεία μου η χίπισσα. Peace Love. Γλύκα, χαριτωμενιές, καρδούλα με τα χεράκια, έδωσε το τηλέφωνό της στον κόσμο να την παίρνει όποτε θέλει. Σε τι έργο παίζει εκείνη, σε τι έργο παίζουμε εμείς. Ζω σε επιφυλακή ότι θα ξεπεταχτεί από κάπου η Κάντιτ Κάμερα και θα μας πει ότι συμμετέχουμε σε μια πολιτική πλάκα. Πώς να σας το πω; Σκιάζομαι. Δεν μπορώ να αφεθώ. Και ήρθαν και τα τελευταία νέα.

Σε σχετική φόρμα «εργασίας» ανάμεσα στα επαγγέλματα υπήρχε και το «Ληστής τραπεζών» για να απευθυνθεί στη Ζωή. Και αφού έγινε ένας σχετικός, σχεδόν αναμενόμενος ντόρος, η Ζωή δήλωσε ότι αυτός ήταν και ο στόχος. Μια πλακίτσα, όπως αυτές που σκαρώνουν τα παιδάκια. Δηλαδή το ζητούμενο είναι ο θόρυβος της παρουσίας; Είναι σόου; Αρα ρόλοι, εναλλαγές ρόλων, κάτι ως ηθοποιός; Προχθές ανήμερο θηρίο, χθες παιδί των λουλουδιών, σήμερα πλακατζού… Αύριο;

Μια δικηγόρος διαζυγίων μού είχε πει κάποτε ότι αν στο δίπλα γραφείο υπήρχε ένας ψυχοθεραπευτής τον οποίο οι πελάτες της θα υποχρεώνονταν να επισκεφτούν για μια σειρά συνεδριών μέχρι να εισέλθουν ξανά στο δικηγορικό γραφείο της για το διαζύγιό τους, ο κόσμος μας θα ήταν αλλιώς και θα είχαν σωθεί πολλές ψυχές.

Αν όσοι εισέρχονταν στην πολιτική σκηνή υποχρεώνονταν σε ίδια διαδικασία… Και πιστέψτε με, μάρτυς μου ο δικός μου Θεός, αυτό δεν αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά κάθε άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του ικανό να καθοδηγήσει, να διαχειριστεί προβλήματα συνανθρώπων, να ασχοληθεί με τη ζωή των άλλων.

ΥΓ. Ησυχη για το επεισόδιο της «Κεραίας» (τηλεοπτικό μου εγχείρημα) «Ψυχής θεραπεία». Θα σας προέτρεπα να το παρακολουθήσετε στην Αγία ERTFLIX. Ο,τι μπορεί ο καθένας σε τούτη τη ζωή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News